Nina kijkt: Outlander en The Knick

Outlander – Sepia, suiker en een beetje politiek

Romantische oorlogslectuur – man, vrouw, ontheemd, herenigd – herken je in de boekhandel meteen. Op de sepia omslagen staan vrouwen (vaak in innige omhelzingen met mannen) in lange jassen, met jarenveertighoedjes op, in de stoom van vertrekkende treinen of het gele schijnsel van lantaarns. Op de achtergrond koffers, vliegtuigen en/of hakenkruizen.

De serie Outlander vertaalt dit soort clichés naar de tv: de eerste scènes zijn ontkleurd, alsof alles zich afspeelt in een zwart-witfoto en er is royaal gebruikgemaakt van softfocus. En dan de leader: aanzwellend Keltisch gezang, zonsondergangen, galopperende paarden, glooiende vlakten, klievende zwaarden, satijnen lakens. Het doet meteen vermoeden dat je te maken hebt met een mogelijke guilty pleasure – junkfood voor smachtende hartjes. Maar wie zich over de suiker heen zet vindt mogelijk meer in Outlander.

Deze bewerking van de bestseller van Diana Gabaldon speelt vlak na de Tweede Wereldoorlog, in de Schotse Hooglanden, waar de echo’s klinken van allerlei mystieke praktijken. Verpleegster Claire Beachamp en haar man zijn er op reis om weer aan elkaar te wennen na jaren door de oorlog gescheiden te zijn geweest. Ze zijn getuige van een ritueel waarbij een club blonde deernen in wapperende jurken rond een prehistorische steenformatie danst. Claire is geïntrigeerd en keert alleen terug naar het heiligdom. Wanneer ze zich tegen een van de stenen vlijt, komt ze opeens in een voorbij tijdperk terecht.

Dat is de premisse: moderne vrouw komt terecht in achterlijke eeuw. Daar zijn natuurlijk gespierde mannen, paarden en nog meer softfocus, maar het is tegelijk een decor om politieke issues te onderzoeken, van genderpatronen tot volkenonderdrukking.

De twee afleveringen die ik zag waren absorberend genoeg om door te kijken. Eerlijk gezegd begint de Keltische theme song me nu al te bekoren, kippenvel ligt op de loer.

Youtube plaatst cookies bij het bekijken van deze video Bekijk video op Youtube

The Knick – Drie minuten keizersnede

Nog een periodedrama. The Knick, een nieuwe tv-serie van regisseur Steven Soderbergh, speelt begin twintigste eeuw, in en rond het Knickerbocker-ziekenhuis, ‘The Knick,’ in New York. Clive Owen is dokter John Thackery, een beest van een kerel met bloeddoorlopen ogen en een drugsprobleem. Tegelijk is hij schijnbaar een briljant chirurg.

Het begint met een scène waar een deel van de kijkers voorgoed zal afhaken: in het operatietheater, voor een wit weggetrokken publiek, wordt voor het eerst gepoogd een keizersnede uit te voeren. De camera hangt er recht boven, we zien het bloed naar buiten gutsen. De geschrokken blikken van de artsen zeggen genoeg: dit gaat fout. Bloedstollend is niet zo’n gepast woord hier, maar je voelt het meteen in je maag – wel drie minuten lang. Het bloeden gaat maar door. Hier kan ER niet tegenop.

Ik zat met open mond voor de tv. Zoiets heb ik nog nooit gezien, dacht ik. Medische horror van een nieuwe orde. Als dit de griezelige staat van de geneeskunde was, honderd jaar geleden, hoe kijken we dan over honderd jaar naar de huidige medische praktijken?

Even beklemmend is overigens de muziek. Een stuwende elektronische sound (Cliff Martinez) brengt je in de duistere staat van de cocaïnespuitende Thackery. Nogal een racistische eikel trouwens. Als een zwarte arts het team komt versterken, dreigt Thackery zijn baan op te zeggen. De zwarte jongen intrigeert meteen als personage en hij is het ook die de zin uitspreekt die elke goede pilot moet hebben: een zin, een blik, een lekker getimed dramatisch moment waardoor je denkt: ik ga voor deze serie.

Zowel The Knick als Outlander zijn (on demand) te zien op betaalzender HBO.

Youtube plaatst cookies bij het bekijken van deze video Bekijk video op Youtube

• Outlander
• The Paradise
• The Knick
• Nashville
• Hollands Hoop

• Nieuwe buren
• Call the Midwife
• Stonehearst Asylum
• Mommy
• Brozer
• Showrunners (The Art of Running a TV Show)