Omdat we slim dachten te zijn door gratis naast het beursterrein te parkeren, maar vervolgens niet atletisch genoeg bleken om daar over het hek te klimmen, zijn we net te laat. Als we binnenkomen is de belangrijkste gebeurtenis van de dag al begonnen: de bruidsmodeshow.

Alle bruiden, bruidegoms en moeders van de bruiden zijn richting modeshowtent gevlogen; op de beursvloer zijn alleen nog de standhouders over. En ik en mijn vriend dus, zojuist aan de ingang behangen met tasjes en folders waarin we Alles Voor Onze Grote Dag kunnen vinden.

Ik wil zo snel mogelijk jurken gaan kijken, maar we zijn nu de enige prooien in een veld vol enthousiaste verkopers. Ons verexcuserend en uitgestoken handen met folders mijdend, schieten we zo veel mogelijk lege gangetjes in en pacmannen we ons een weg richting de catwalk. Sommige jurken zijn prachtig, andere jurken zijn broekpakken.

Als we na de show – ik had het kunnen weten, mijn vriend probeerde me nog op te jagen, maar ik was de nummers van mooie jurken op een folder aan het schrijven – tegelijk met alle andere bezoekers de showruimte willen verlaten, staan we in de file, waar we worden aangeklampt door elke verkoopmedewerker van elke bruidssalon.

‘Hebben jullie deze al?’

‘Als je vandaag een pasafspraak maakt, krijg je tien procent korting.’

‘Geheel vrijblijvend.’

‘Afspraak maken.’

Eenmaal terug op het beursterrein moeten we pirouettes maken om alle vragende verkopers te kunnen beantwoorden. Elke keer dat ik van dichtbij naar een jurk probeer te kijken, gaat er een jurkenslijter tussen staan die wil weten of ik zijn folder al heb.

Trippelend van kraam naar kraam worden we gelokt, versierd en nageroepen, tot we een donker hoekje achter een pompeuze jurk vinden om even uit te puffen. Mijn vriend merkt op: ‘Gelukkig dragen ze geen slippers.’

Sommige jurken zijn prachtig, andere jurken zijn broekpakken

Zeven jaar eerder waren we voor het eerst samen op vakantie. We werden op een Canarische boulevard vastgepakt door een dronken man op slippers. Of we in zijn restaurant kwamen eten. PizzaPastaTapas. Goedkoop ook. Of steak met friet. Hup Holland!

Toen we vriendelijk nee zeiden en doorliepen, gooide hij scheldend een slipper achter ons aan, die het been raakte van de volgende uitbater die ons had gegrepen.

Ik rende het strand op, recht in de armen van een Afrikaanse vrouw die mijn haar wel even zou gaan vlechten. Vijftien euro. Voor tien euro extra hing ze er kraaltjes aan. Nee? Wilde ik een watermeloen kopen misschien?

We kruipen achter de jurk vandaan, bekijken trouwpakken en sieraden en besluiten weg te gaan, maar bij een stand met glimmende oldtimers vertraag ik mijn pas.

‘Hebben jullie al een trouwauto?’ Ik zeg ja. ‘We hebben deze drie. Ze kosten allemaal driehonderd euro voor vier uur. Komen jullie hier uit de buurt?’ Achter me laat de volgende verkoper dreigend zijn folders als een waaier van de ene in de andere hand vallen, dus wanneer de vrouw van de oldtimers glimlachend vraagt of we even in zo’n auto willen gaan zitten ‘omdat we dan pas voelen hoe het voelt’ zeg ik ja. De waaier loopt door.

De auto ruikt heerlijk, naar oude boeken en benzinestation. ‘Hebben jullie ook bruidskindjes?’ Ik zeg nee. ‘Want in die andere auto, kijk, loop even mee naar die andere auto. In deze auto heb je extra ruimte achterin, voor de bruidskindjes.’

Bij het verlaten van de beurs krijgen we de laatste editie van Trouwplannen Magazine mee. Ik leer ervan dat gele decoraties onze bruiloft echt anders dan anders maken en dat linnen tasjes perfect en hip en vintage zijn. En ik zie dat je bij het bepalen van de namen op je gastenlijst steeds de volgende vragen moet stellen: ‘Heb je deze persoon het laatste jaar gesproken?’ En: ‘Maakt deze persoon de bruiloft leuker?’

Achter in het magazine zit een checklist waaruit blijkt dat we alles verkeerd doen. De checklist: tien maanden tot de bruiloft: maak een trouwsite. Vijf maanden voor de bruiloft: trouwduiven regelen. Twee maanden van tevoren: vuurwerk aanvragen bij de gemeente.

Een paar illusies armer, of rijker, daar zijn we nog niet uit, kunnen we bij thuiskomst in elk geval één hokje op de checklist aankruisen. Vijf tot tien maanden voor de bruiloft: bezoek de Love & Marriage Beurs.

Meer ontmoetingen van Vera:

Iemand die ik niet ken: Baas Elke twee weken schrijf ik over een moment dat ik deelde met iemand die ik niet ken. Een ontmoeting die de betovering verbrak, of het ongrijpbare verklaarde. Deze keer: mijn ontmoeting met Baas. Lees hier de vorige ontmoeting terug Iemand die ik niet ken: Sorry Elke twee weken schrijf ik over een moment dat ik deelde met iemand die ik niet ken. Een ontmoeting die de betovering verbrak, of het ongrijpbare verklaarde. Deze week: mijn ontmoeting met Sorry. Lees hier de vorige Ontmoeting terug Iemand die ik niet ken: Beertje Elke twee weken schrijf ik over een moment dat ik deelde met iemand die ik niet ken. Een ontmoeting die de betovering verbrak, of het ongrijpbare verklaarde. Deze keer: mijn ontmoeting met Beertje. Lees hier over de vorige ontmoeting