Gaan de collaboratiearchieven van België nu toch open?

Vorige week besprak ik in Dossier Staatsgeheimen het collaboratieverleden van België tijdens de Tweede Wereldoorlog. In tegenstelling tot Nederland houdt België haar archieven over die periode gesloten voor burgers. De reden: het College van Procureurs-generaal, beheerder van de archieven, vreest voor een ‘verstoring van de openbare orde’ en het oplaaien van ‘bepaalde passies.’

Voor historici en archivarissen is dit een heikel punt: zij menen dat de geheimzinnigheid bijdraagt aan het instandhouden van hardnekkige ‘mythes’ over Vlamingen en Walen tijdens en na de oorlog.

Als het aan de nieuwe Staatssecretaris voor Wetenschapsbeleid ligt, komt er wellicht verandering in die ontoegankelijkheid. Vorige week publiceerde Elke Sleurs haar beleidsplannen, waarin ze onder meer aangeeft ‘afspraken’ te willen maken met Justitie over ‘de verbetering van de toegankelijkheid van de archieven uit de repressieperiode.’ (De repressie is de bestraffing van collaborateurs na de oorlog.)

Wat de staatssecretaris precies bedoelt met een verbetering van de toegankelijkheid, moet nog blijken. Maar voor Belgen die het “foute” oorlogsverleden van hun opa of oma willen uitzoeken, lijkt dit een stap in de goede richting.

Wie de ontwikkelingen wil volgen kan de website van het Rijksarchief in de gaten houden.

Eerder in Dossier Staatsgeheimen:

Dossier Staatsgeheimen wordt mede mogelijk gemaakt door het Fonds voor Bijzondere Journalistieke Projecten, en kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos voor Bijzondere Journalistiek.