/dc-useruploads-images/a3628f5b605a44e88bb1a5f95682d33d.png)
In ‘Suspicious Minds’ zingt Elvis over een wantrouwige liefde: ‘We can’t go on together, with suspicious minds.’ Die zin verklaart de titel van de gelijknamige VPRO-serie over twintigers. De camera struint een huisfeestje af en registreert flarden van confrontaties – gezellig en minder gezellig – tussen ongeveer vijftig personages. Allemaal twentysomething; bijna allemaal neurotisch, in therapie en moeilijk met relaties. De chronologie is omgekeerd, we weten vanaf het begin hoe het zal aflopen: enig wantrouwen is dus gegrond.
Het idee is ingenieus; het scenario heeft potentie, het bevat scherpe, satirische generatieobservaties (en ook veel flauwe grappen over quinoa en baarden) en er zitten fijne, wilde elementen in – een plotselinge nineties dansvloerscène, waarom ook niet. Dat maakt de serie de moeite waard.
Door de wisselende kwaliteit van het spel had ik helaas vaak moeite er goed in te komen
Door de wisselende kwaliteit van het spel had ik helaas vaak moeite er goed in te komen. Aflevering drie bevat een erg mooie, lange scène tussen twee dertigers met een smeulende relatiecrisis (Karina Smulders en Jeroen de Man), die aan de overkant van de straat weemoedig het feestgedruis aanhoren. Dat deel is sterk genoeg om op zichzelf te staan als korte film.
Het is de enige scène waarin het schrijfwerk helemaal tot zijn recht komt. Voor de rest lijken de jonge acteurs - vaak net van school - het zwaar te hebben met timing en wordt er erg veel geschreeuwd waar dat eigenlijk niet hoeft. Boosheid lijkt een favoriete emotie om te spelen.
Nu keek ik afgelopen week ook weer eens naar de klassieke twintigerssitcom Friends (om redenen die later zullen blijken) en merkte op dat ook daar buitenissig veel geschreeuwd wordt. Met een groot talent voor komische timing kan dat blijkbaar wel. Suspicious Minds doet soms iets te veel hieraan denken:
Oké, dat is flauw. Maar wie een iets diepgaander portret van een jong mens met een suspicious mind verlangt (los van generalisaties over generaties), raad ik aan om naast het vermakelijke Suspicious Minds ook vooral te kijken naar If Mama Ain’t Happy, Nobody’s Happy. Het is een oprechte en ontroerende korte documentaire die Mea Dols de Jong maakte over haar familie, waarin de vrouwen het al generaties lang zonder mannen stellen.
De film maakt in 25 minuten compleet voelbaar hoe dun de grens kan zijn tussen bang en stoer. Lex Bohlmeijer sprak de maakster vorige week voor De Correspondent. Het is een kwetsbaar, soms wat stroef, maar daardoor juist indrukwekkend gesprek met een zoekende, beginnende kunstenaar, die met deze film toch ineens een juiste richting lijkt ingeslagen.
Suspicious Minds is geheel te zien op de site van de VPRO en If Mama Ain’t Happy, Nobody’s Happy is te vinden op NPOdoc.nl en NPO.nl
- Regarding Susan Sontag (IDFA)
- If Mama Ain’t Happy, Nobody’s Happy (IDFA)
- The Hunger Games: Mockingjay, part 1
- Suspicious Minds
- Friends (seizoen 1)
- Whiplash
- My Old Lady
- Mr. Turner
- De nieuwe wereld
- Het Sinterklaasjournaal
Vorige week keek Nina Actress en American Horror Story
Meer kijktips?
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
