Nina kijkt: Suspicious Minds en If Mama Ain’t Happy Nobody’s Happy

Nina Polak
Correspondent Modern Leven

The list is the origin of culture. Wekelijks maak ik een cultureel overzicht van wat ik heb gezien en nog wil zien. Het meest verrassende, teleurstellende of aanbevelenswaardige licht ik kort toe. Deze week: de serie Suspicious Minds en de film If Mama Ain’t Happy Nobody’s Happy.

In ‘Suspicious Minds’ zingt Elvis over een wantrouwige liefde: ‘We can’t go on together, with suspicious Die zin verklaart de titel van de gelijknamige VPRO-serie over twintigers. De camera struint een huisfeestje af en registreert flarden van confrontaties – gezellig en minder gezellig – tussen ongeveer vijftig personages. Allemaal twentysomething; bijna allemaal neurotisch, in therapie en moeilijk met relaties. De chronologie is omgekeerd, we weten vanaf het begin hoe het zal aflopen: enig wantrouwen is dus gegrond.

Het idee is ingenieus; het scenario heeft potentie, het bevat scherpe, satirische generatieobservaties (en ook veel flauwe grappen over quinoa en baarden) en er zitten fijne, wilde elementen in – een plotselinge nineties dansvloerscène, waarom ook niet. Dat maakt de serie de moeite waard.

Door de wisselende kwaliteit van het spel had ik helaas vaak moeite er goed in te komen

Door de wisselende kwaliteit van het spel had ik helaas vaak moeite er goed in te komen. Aflevering drie bevat een erg mooie, lange scène tussen twee dertigers met een smeulende relatiecrisis (Karina Smulders en Jeroen de Man), die aan de overkant van de straat weemoedig het feestgedruis aanhoren. Dat deel is sterk genoeg om op zichzelf te staan als korte film.

Het is de enige scène waarin het schrijfwerk helemaal tot zijn recht komt. Voor de rest lijken de jonge acteurs - vaak net van school - het zwaar te hebben met timing en wordt er erg veel geschreeuwd waar dat eigenlijk niet hoeft. Boosheid lijkt een favoriete emotie om te spelen.

Nu keek ik afgelopen week ook weer eens naar de klassieke twintigerssitcom Friends (om redenen die later zullen blijken) en merkte op dat ook daar buitenissig veel geschreeuwd wordt. Met een groot talent voor komische timing kan dat blijkbaar wel. Suspicious Minds doet soms iets te veel hieraan denken:

Youtube plaatst cookies bij het bekijken van deze video Bekijk video op Youtube

Oké, dat is flauw. Maar wie een iets diepgaander portret van een jong mens met een suspicious mind verlangt (los van generalisaties over generaties), raad ik aan om naast het vermakelijke Suspicious Minds ook vooral te kijken naar If Mama Ain’t Happy, Nobody’s Happy. Het is een oprechte en ontroerende korte documentaire die Mea Dols de Jong maakte over haar familie, waarin de vrouwen het al generaties lang zonder mannen stellen.

De film maakt in 25 minuten compleet voelbaar hoe dun de grens kan zijn tussen bang en stoer. Lex Bohlmeijer de maakster vorige week voor De Correspondent. Het is een kwetsbaar, soms wat stroef, maar daardoor juist indrukwekkend gesprek met een zoekende, beginnende kunstenaar, die met deze film toch ineens een juiste richting lijkt ingeslagen.

Suspicious Minds is geheel te zien op de site van de VPRO en is te vinden op NPOdoc.nl en NPO.nl

  • Regarding Susan Sontag (IDFA)
  • If Mama Ain’t Happy, Nobody’s Happy (IDFA)
  • The Hunger Games: Mockingjay, part 1
  • Suspicious Minds
  • Friends (seizoen 1)
  • Whiplash
  • My Old Lady
  • Mr. Turner
  • De nieuwe wereld
  • Het Sinterklaasjournaal