‘Nee, wij zijn niet van de hulporganisatie...’
Het moeilijke van journalistiek werk in een onveilig en onbekend gebied, is je afhankelijkheid van ngo’s om je aan contacten te helpen. Vaak pakt dat geweldig uit, maar soms ook niet. Zoals op Haïti, waar fotograaf Pieter van den Boogert en ik het platteland wilden bezoeken om te kijken hoe kleine boeren zich staande houden, vijf jaar na de aardbeving.
Een groot samenwerkingsverband van hulporganisaties werkt daar met mangoboeren, en zij zouden ons rondleiden, en onze gesprekken met de boeren vertalen. Het klonk ideaal.
Wat we niet wisten, was dat er ook een cameraploeg van een van de geldschieters van het project mee op pad ging. Zij maakten naar eigen zeggen een documentaire over het mangoproject (lees: een promotie-film).
Maar in plaats van het project te documenteren, zette ze het volledig in scène. Er werd een aantal Haïtiaanse boeren tevoorschijn getoverd die op instructies van de cameraploeg allerlei dingen gingen doen: in hun mangoboom klimmen om te snoeien, terwijl dat niet echt nodig was. Een varken castreren, om het werk als dierenarts te tonen. Een boom enten, terwijl dat eigenlijk ’s avonds zonder de felle zon moest gebeuren.
Wij hobbelden er wat verloren achteraan.
Onze interviews met de boeren (met de camera er vol bovenop) waren al even geënsceneerd. Met iedereen ging het geweldig, en dat kwam natuurlijk door het project, dankjewel hulporganisaties! Onze uitleg dat wij niet van de hulporganisatie waren, en dat ze dus eerlijk konden spreken, werd niet begrepen.
