10.01.15 Aanbeveling

Lees- en kijktips voor het weekend

Oprichter

Elk weekend tippen onze correspondenten hun favoriete journalistieke producties en selecteren wij de beste stukken van De Correspondent. De week na Charlie Hebdo selecteerde correspondent Dimitri Tokmetzis een aantal verhalen die lessen bevatten over vorige aanslagen en ons iets vertellen over hoe erop te reageren.

Waarom euforie en ontzetting slechte raadgevers zijn

Een van mijn favoriete scènes komt uit de film ‘Charlie Wilson’s War.’ Charlie Wilson, een flamboyant Congreslid gespeeld door Tom Hanks, viert dat de Russische bezetters in Afghanistan zijn verslagen en het land, eind jaren tachtig, verlaten. Dankzij hem. Samen met CIA-agent Gust Avrakotos, meesterlijk gespeeld door Philip Seymour Hoffman, bewapende hij de moedjahedien. Een deel van die strijders zou later voor de taliban en Osama bin Laden vechten. In deze scène waarschuwt Avrakotos de uitgelaten Wilson voor te veel euforie aan de hand van een parabel over de zenmeester en een kleine jongen. De betekenis lijkt me duidelijk: euforie en ontzetting zijn slechte raadgevers. Als je echt een verandering wilt bewerkstelligen, is er rust nodig. En volharding.

Charlie Wilson’s War – Zen master and the little boy (kijktijd: 2:43 minuten)

Een terroristisch plot is haast niet te voorkomen

Na de aanslagen in Parijs klinkt meteen alweer de roep om meer bevoegdheden voor de inlichtingendiensten. Sinds 9/11 is dit een pavlovreactie. Het probleem is alleen dat meer informatie en meer bevoegdheden een aanslag waarschijnlijk niet kunnen voorkomen. Denk bijvoorbeeld aan de bomaanslag tijdens de marathon in Boston. Maar dit verhaal, over de aanslagen in Mumbai in 2008, laat zien dat zelfs bij een goede informatiepositie inlichtingendiensten vaak nog in het duister tasten. In deze fraaie reconstructie wordt duidelijk dat drie inlichtingendiensten, van India, Engeland en de Verenigde Staten, informatie hadden over de aanslagen, maar die desondanks niet wisten te voorkomen.

In 2008 Mumbai Attacks, Piles of Spy Data, but an Uncompleted Puzzle (leestijd: circa 22 minuten)

Hoe makkelijk is het een hekel aan elkaar te krijgen?

Op een dag in 1968 was Jane Elliott het zat. De basisschooljuffrouw vond dat haar leerlingen niet goed beseften waar de strijd van zwarte Amerikanen nu precies over ging. De blanke kinderen konden zich niet voorstellen hoe het is om gediscrimineerd te worden. Ze besloot een experiment te starten. De klas werd opgedeeld in twee groepen, eentje met blauwogigen en eentje met bruinogigen. De kinderen met blauwe ogen werd verteld dat ze beter waren. Het gevolg: een ooit vreedzame klas viel uit elkaar. De blauwogigen werden gemeen, voelden zich superieur. De bruinogigen voelden zich achtergesteld, werden verdrietig. De impact was enorm. PBS Frontline heeft er nog steeds een mooie documentaire over online staan, een krachtig document over hoe snel we kunnen afglijden op basis van kunstmatige sociale constructies.

A Class Divided (kijktijd: 55 minuten)

De 60 woorden die een oorlog mogelijk maakten

In de uren na de aanslag op 11 september 2001 zette de advocaat van het Witte Huis zestig woorden op papier die de koers van de Verenigde Staten in het decennium erna grondig zouden beïnvloeden. ‘That the President is authorized to use all necessary and appropriate force against those nations, organizations, or persons he determines planned, authorized, committed, or aided the terrorist attacks that occurred on September 11, 2001, or harbored such organizations or persons in order to prevent any future acts of international terrorism against the United States by such nations, organizations or persons.’ In deze mooie podcast van Radiolab laten de radiomakers zien hoe belangrijk woorden kunnen zijn in tijden van spanning en wat het belang is van dissidenten om die woorden in twijfel te trekken.

60 Words (luistertijd: 58 minuten)

Het beste van De Correspondent deze week

Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.

Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.

Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!

Het beste van De Correspondent deze week

Komt een land bij de dokter