24.01.15 Aanbeveling

Weekendtips: De man die de herhaling uitvond (en nog 9 verhalen om in te halen)

Oprichter

Elk weekend tippen onze correspondenten hun favoriete journalistieke producties en selecteren wij de beste stukken van De Correspondent. Deze week onder andere een ode aan de man die de herhaling uitvond, een verhaal over voormalige skinheads die nu strijden tegen racisme en antwoord op de vraag: hoe werd roze eigenlijk een meisjeskleur?

De man die de herhaling uitvond, is dood

Als je wel eens naar een sportwedstrijd gaat, mis je al vrij snel één ding: de herhaling. Topsport gaat vaak zo snel, en de verschillen tussen succes en mislukking zijn zo klein, dat het blote oog niet toereikend is om bijzondere momenten te zien voor wat ze zijn. (Ik stoot meestal een buurman aan: ‘Wát gebeurde er nou net? Zag jij het?’) Wat zou je kortom zonder de herhaling moeten? Inmiddels is de herhaling vanzelfsprekend in elke sportuitzending, maar het was ooit een wild idee – een idee waar geen uitzendbaas voor te porren was, en ook niet begrepen werd door de kijkers. Maar de bedenker, Tony Verna, afgelopen zondag overleden, zette door. Hoe het uiteindelijk toch nog goedkwam met de herhaling – met de knipperende R rechtsboven in beeld – staat in dit profiel uit Pacific Standard uit december 2013. (Michiel de Hoog)

The Human Element (leestijd: 14 minuten)

Moet ik mijn dochter roze laten dragen?

De Amerikaanse filosoof Elisabeth Camp heeft een hekel aan roze. Ze heeft ook een tweejarige dochter, die alleen maar roze kleren wil dragen, met roze speelgoed wil spelen, en het liefst roze voedsel eet. Hoe kan het, vraagt Camp zich af, dat haar dochter zich zo aangetrokken voelt tot deze meisjeskleur? En waarom is zij daar zo door geïrriteerd? In dit essay in Aeon Magazine beschrijft Camp hoe roze ooit geassocieerd raakte met meisjes in plaats van jongens, hoe de kleur in de jaren zeventig naar de achtergrond verdween dankzij feministen die ‘unisex’ promootten en hoe slimme marketeers roze vanaf de jaren tachtig weer terugbrachten als typische meisjeskleur. Daarnaast zoekt ze naar een antwoord op de vraag hoe zij en haar man nu om moeten gaan met de voorliefde van hun dochter voor deze zo stereotyperende kleur. Dat klinkt misschien uit de hoogte, maar Camp erkent haar eigen vooroordelen en snobisme, en verwoordt openhartig en met zelfspot een dilemma dat vast ook andere jonge ouders bekend voor zal komen. (Lynn Berger)

Pretty in pink (leestijd: 11 minuten)

Het beste van De Correspondent deze week

Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.

Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.

Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!

Het beste van De Correspondent deze week

De bermudadriehoek van talent