In deze twee games is volwassen worden een harde leerschool
Randal’s Monday en Broken Age zijn twee point-and-click-games die gaan over de moeilijke weg naar volwassenheid. Eén is fenomenaal mislukt en één fenomenaal geslaagd.
Randal’s Monday heeft alles in zich om een heel mooie en onderhoudende game te zijn. Je speelt Randal, een jongeman die zich maar een beetje door het leven lummelt en hosselt. Als hij anderen moet naaien om zijn eigen hachie te redden (of om zoiets simpels als de huur te betalen), dan doet hij dat zonder enige scrupules.
Het gaat mis als hij zijn beste vriend een trouwring afhandig maakt. De ring blijkt vervloekt. Randal komt terecht in zijn eigen Groundhog Day, een dag die zich maar blijft herhalen, zij het dat iedere dag net weer wat anders is dan de vorige. Je taak in deze point-and-click-game is om de repetitie te doorbreken en de vloek van de ring ongedaan te maken.
Je moet al zoekend en klikkend allerlei puzzels oplossen door gebruiksvoorwerpen te verzamelen, te combineren en op creatieve wijze te gebruiken. Daarnaast moet je allerlei personages zo gek zien te krijgen dat ze je helpen. Dat doe je door te smeken, te onderhandelen, te jatten, te bedonderen, te vleien, te beledigen en nog veel meer. Heerlijk om zo lekker onvolwassen te kunnen zijn.
Randal’s Monday is ook nog eens heel grappig. De dialogen zijn sterk en gevat. Het spel wemelt van de verwijzingen naar populaire cultuur uit de jaren tachtig en negentig. Denk aan Star Trek, Jay and Silent Bob en Lord of the Rings.
Toch is Randal’s Monday een grote mislukking. En jammer genoeg kwam ik daar pas achter toen ik al twee avonden had gespeeld.
Je kunt aan het spel zien dat de makers enorm veel lol hebben gehad, maar dat ze te veel zijn opgegaan in hun eigen verhaal. De puzzels zijn simpelweg onoplosbaar. Je moet zulke onlogische combinaties van gebruiksvoorwerpen maken, dat je daar zonder hulp gewoon niet uitkomt. Uit een oude radio moet je een batterij ontvreemden en die ongezien in het drankje gooien van een klant in een café zodat je een biljartbal kunt ontvreemden die je later weer kunt gebruiken om... enzovoort.
Als je geen flauw idee hebt wat er van je wordt verwacht, loop je zodoende telkens vast. In arren moede moet je dan maar online op zoek naar de oplossing. Ik heb Randal’s Monday niet uitgespeeld.
Dan Broken Age. Het idee is hetzelfde: onvolwassen hoofdpersonen die snel moeten opgroeien in een wereld die andere plannen met hen lijkt te hebben. En net als in Randal’s Monday moet je al lopend, puzzelend, pratend en klikkend allerlei problemen oplossen. Maar waar Randal’s Monday uiteindelijk faalt, slaagt Broken Age fenomenaal.
Echt alles is goed aan dit spel.
De visuele stijl is schitterend. Het deed me denken aan de jeugdboeken uit de jaren vijftig. Grofkorrelig, veel pastelkleuren, net alsof de game geschilderd is. De muziek is speciaal voor deze game gecomponeerd. De stemmen en het geluid zijn goed. Er zit heel veel sfeer in dit spel.
Zijn moeder, de computer, verzint telkens infantiele missies zodat Shay zich niet hoeft te vervelen
Het verhaal zit stevig in elkaar. Of liever gezegd: de twee verhalen. Je volgt namelijk in twee aparte verhaallijnen een jongen, Shay, en een meisje, Vella. Na verloop van tijd komen deze twee verhaallijnen en personages samen. Hoe dat er uiteindelijk uitziet, is wat het spel zijn spanning geeft.
Shay is een jongen van ongeveer zestien die moederziel alleen op een ruimteschip zit. Het wordt al snel duidelijk dat dit schip bedoeld is om hem te beschermen. In het verleden moesten zijn ouders vluchten. Waar ze zijn, is onbekend. Zijn vader schijnt ’s nachts rond te dwalen, maar in welke vorm blijft ongewis. Zijn moeder lijkt in een computer te zitten en waakt continu over Shay.
Het ruimteschip is ontworpen voor een kind. Er ligt overal speelgoed. Zijn moeder, de computer, verzint telkens infantiele missies zodat Shay zich niet hoeft te vervelen. Het bevrijden van knuffels uit een berg aardbeienijs bijvoorbeeld. Niet verwonderlijk snakt Shay naar een écht avontuur, naar écht gevaar.
Op een dag ontmoet Shay een vos aan boord van zijn schip en dat is het begin van zijn uitbraak. Hij gaat een heus avontuur aan. Er staan levens op het spel. Shay kan bewijzen dat hij een man is. Maar waar de vos vandaan komt, of de vos überhaupt te vertrouwen is en waar Shay zich nu eigenlijk bevindt, dat moet je zelf uitzoeken.
Het andere verhaal gaat over Vella. Zij staat op het punt om geofferd te worden aan Mog Chothra, een monster dat ieder jaar een aantal jonge maagden als offer verlangt. Vella komt in verzet. Ze wil terugvechten en het monster verslaan. Jij moet haar daarbij helpen.
Haar pogingen brengen haar op exotische plekken. Zo moet je een uitweg zien te vinden in een stad in de wolken, waar een bizarre sekte zich heeft teruggetrokken van het aardse bestaan. Je moet een boom zien te verleiden om zijn sappen te braken. En je moet een wapen zien te vinden waarmee je het monster kunt verslaan. En al doende ontdek je meer over de aard van Mog Chothra.
Beide verhalen zijn erg grappig. De personages zijn bizar en vaak ook aandoenlijk. En alle personages brengen hun eigen verhalen met zich mee waar je als hoofdpersoon wat mee moet doen. De opdrachten en puzzels zijn soms pittig, maar nooit moeilijk genoeg om de vaart uit het verhaal te halen. Maar het zijn vooral de hoofdpersonen die deze game zo mooi maken. Je voelt hun frustratie met de status quo waarin ze vastzitten en amuseert je met hun vaak onbeholpen, maar strijdvaardige manier om die te doorbreken.
Over een paar weken komt het tweede deel uit. Ik kan niet wachten.
De domheid regeert
Sander SchimmelpenninckIn deze nummer-1-bestseller ontmaskert Sander Schimmelpenninck gespeelde domheid als politieke strategie.
