/dc-useruploads-images/a04000094b164a7a83c63ac13211e605.png)
Dakloze jongeren, vluchtelingenstromen in Europa, moderne slavenarbeid in een Chinese elektronicafabriek: het is niet zelden zware kost op De Correspondent. Logisch ook: journalistiek gaat nu eenmaal vaak over onrecht, problemen en gevaren.
Maar mag het ook eens wat luchtiger? Zeker mag dat.
Dus toen schrijver Marcel van Roosmalen ons voorstelde om een tijd als correspondent Betondorp verslag te doen uit de volkswijk waar hij sinds kort met zijn vriendin woont, hoefden we niet lang na te denken.
Want reportages van een journalist met boektitels op zijn naam als Het is nooit leuk als je tegen een boom rijdt en De Pimmels: de apostelen van Pim Fortuyn, daarvan weet je één ding zeker: lol gegarandeerd. Zelf leerde ik Van Roosmalens pen voor het eerst kennen via zijn reportages uit de kantoortuinen van Nederland in nrc.next, anderen kennen hem wellicht van zijn column uit diezelfde krant - of anders wel van zijn stukken uit het literaire voetbaltijdschrift Hard Gras, zijn boeken over Vitesse of zijn verhalen voor de VARAgids.
In de handen van Marcel is de pen de wichelroede voor knulligheid, aanwezig in ons allemaal
En wie hem vaker heeft gelezen, herkent onmiddellijk Marcels droogkomische, observerende stijl met cynisch rafelrandje. Je zou hem een ongepolijste Martin Bril kunnen noemen: een schrijver die alles en iedereen precies beschrijft zoals ze zijn – en vooral geen millimeter fraaier. In de handen van Marcel is de pen de wichelroede voor onbeholpenheid, aanwezig in ons allemaal.
De komende maanden zal Marcel om de week verslag doen vanuit Betondorp. Én van de wereld door de ogen van de Betondorpers – inwoners van de haast nostalgisch makende volkswijk in Amsterdam. Dorp van Gerard Reve en Johan Cruijff, om maar eens twee bekende Betondorpers te noemen. Hij doet dat samen met zijn vaste fotograaf Jan-Dirk van der Burg, die precies zo fotografeert als Marcel schrijft: zonder opsmuk.
‘De eigenaar van de kroeg in Betondorp vond de boeken van Reve maar niks,’ vertelde Marcel toen hij zijn plan voor het correspondentschap aan ons voorlegde. ‘Maar zijn kroeg heette wel De Avonden.’
Dit wordt heel leuk, dachten wij toen.
Dit was het nieuws (volgens de bewoners van Betondorp)
Vorig jaar ben ik, met mijn vriendin, in Betondorp komen wonen. Van het socialisme, dat aan de basis van deze wijk stond, is weinig meer over. Toch houden mijn nieuwe buren hun wijk graag zoals die was. Buurman Willem, bijgenaamd Spijker, heeft direct zijn hoop op mij – als journalist – gevestigd. Hij vertelt me wat volgens hem in de krant moet komen te staan.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
