Hanneke (14) vindt het leuk dat haar oma haar vandaag ziet paaldansen

Paaldanspakjes voor kinderen zijn maar moeilijk te vinden. Er zijn wel turnpakjes, maar die bedekken vaak buik en armen. Voor paaldansen is blote huid nodig, om in de paal te blijven hangen. En dus is het pakje dat Hanna (12) vandaag draagt tijdens het NK, door haar moeder gemaakt. Die kocht een kort zwart topje en broekje bij de H&M en naaide er zelf roze kant op.

Hanna wipt van haar ene voet op de andere in de foyer van de Bossche sporthal. Haar haren strak naar achteren, een ruim vest over haar glanzende pakje. De prijsuitreiking is zometeen. Ze durft niet te voorspellen of ze gaat winnen, ‘want dat ene meisje had hetzelfde liedje als ik en veel glitters.’ Haar vader laat een foto zien op zijn telefoon: Hanna op haar kop aan een paal in de trein. ‘Ze doet het ook weleens bij de McDonalds.’

Thuis heeft Hanna een paal op haar slaapkamer en een in de woonkamer, want dat mocht van mama. Soms is Hanna aan het oefenen en schopt ze per ongeluk haar kleine broertje in het gezicht. Die wordt dan boos en noemt haar een stripper. Hanna: ‘Jongens doen soms raar. Ik zat een keer per ongeluk met mijn benen wijd op een stoel in de klas en toen riepen ze: ‘Stop daar maar lekker een paal tussen!’

Veel mensen zien het nog niet als sport

De jongens uit haar klas, die ze snel daarna het zwijgen oplegde door een paaldansspreekbeurt met demonstratie te geven, zijn niet de enigen die ongemakkelijk worden van kinderen aan de paal. Volgens Cindy Cooijmans, jurylid op het NK en lid van de International Pole Sports Federation (IPSF), hebben veel mensen er nog steeds moeite mee om paaldansen te zien als legitieme sport, zeker wanneer het kinderen betreft. ‘Wat die kinderen doen, is net zo knap als wat Epke Zonderland doet. Het gaat om beheersing, kracht en lenigheid. Maar dat het sportieve paaldansen sinds een jaar of tien al aan terrein wint en dat er tv-programma’s RTL zond vorig jaar ‘Celebrity pole dancing’ uit, een wedstrijd waarin BN’ers het tegen elkaar opnemen aan de paal en talentenjachten over paaldansen zijn gekomen, is voor sommige mensen helaas nog steeds geen reden om hun mening bij te stellen.’

‘Wat die kinderen doen, is net zo knap als wat Epke Zonderland doet’

Daags voor het NK werd nog extra beveiliging ingehuurd. Cooijmans: ‘De organisatie was bang dat er vreemde mensen op af zouden komen, vanwege de heftige reacties die we van tevoren kregen. Mensen op het internet riepen dat paaldansen voor kinderen hoerig is, dat we moeten worden opgesloten, dat de ouders die eropaf komen hun kinderen zouden laten strippen.’

Geschikte kleding onder de rode lampen

Dat de link tussen paaldansen en strippen snel is gelegd, is niet gek. Hoewel het paaldansen ooit begon als Chinese circusact, werd de kunst daarna vooral bekend door clubvrouwen met dollarbiljetten in hun slipje. Toch doet, afgezien van het rode licht boven het podium, op het NK niets aan erotiek denken. Cooijmans: ‘Ik vond die rode lampen ook een beetje gek, maar volgens mij is het een soort anti-cellulitislicht. Rood flatteert. Als je bijvoorbeeld geel licht boven het podium hangt, zie je elk deukje en rimpeltje.’

Om de deelnemende kinderen vandaag in bescherming te nemen, wordt op het inschrijfformulier nog eens extra benadrukt dat de kinderen ‘voor de leeftijd geschikte’ kleding dienen te dragen. Ook heftige make-up en full body paint zijn verboden. De meeste meisjes zijn in het zwart, soms versierd met glitters of een stuk kant of luipaardprint.

Sommigen dragen bloemen in het haar, zoals de jongste deelneemster Janne. Ze is zeven jaar, paaldanst al sinds haar vijfde en doet haar trucs op een liedje van de Efteling. Ze is ongelooflijk sterk; tijdens haar oefeningen is elk spiertje aangespannen, haar benen en armen zijn elegant gestrekt. Ze hangt op de kop, klimt als een razende op en neer, draait eindeloos rond. Af en toe kijkt ze naar de zijkant van het podium, waar haar trainster gebaart welke beweging ze als volgende moet doen en op en neer springt van vreugde als het lukt.

Negen aanmeldingen

Naast het podium hangen grote schermen waarop bij elke nieuwe deelnemer een foto en een korte tekst verschijnt. ‘Hanna (12), paaldanst sinds september. Kan ook goed tekenen. Enya, (9) paaldanst al drie jaar. Wil graag beroemd worden. Hanneke (14), traint sinds zeven maanden. Vindt het leuk dat haar oma haar vandaag ziet paaldansen.’

Afgezien van Janne, die al twee jaar traint, en Enya, de dochter van voormalig paaldanskampioen Melissa O’Neil, is er vandaag niemand die langer dan een jaar paaldanst. Hoewel sportief paaldansen wint aan populariteit, waarschijnlijk ook vanwege de groeiende media-aandacht en het aanbod van paaldansshows op tv, is het aantal kinderen dat in Nederland op hoog niveau paaldanst nog klein. Dat blijkt ook wanneer ik de organisatie vraag naar de toelatingscriteria voor het NK. De tien beste kinderen van het land mochten meedoen in de categorie ‘youth novice.’ Een voorselectie was niet nodig: er waren maar negen aanmeldingen.

‘We organiseerden een paaldanskinderfeestje voor haar. Toen was ze verkocht.’

Volgens Cooijmans heeft dat deels te maken met het strippervooroordeel van sommige ouders. ‘Kinderen leggen zelf die link helemaal niet, voor hen is het gewoon sport.’ De moeder van Hanna, Milou Bruers, had nooit problemen met de hobby van haar dochter. ‘Ze deed eerst aan turnen, maar blesseerde haar elleboog en kon geen klappen meer opvangen. Toen zag ze een dame paaldansen bij Holland’s Got Talent. Dat vond ze mooi, dus organiseerden we een paaldanskinderfeestje voor haar. Toen was ze verkocht.’

Tegenover alle meisjes die vandaag meedoen in de categorie voor de allerkleinsten, staat overigens geen enkele jongen. Jurylid Cooijmans: ‘Meisjes krijgen soms met vooroordelen te maken. Jongens hebben dubbel pech: die worden ook stripper genoemd, óf ze krijgen te horen: ‘Ja, ja, je doet dat zeker alleen om naar die meisjes te kunnen kijken.’ Mijn eigen zoons willen ook niet op paaldansen. Soms doen ze met me mee, in de achtertuin. Dat vinden ze te gek. En de wereldkampioen paaldansen voor mannen, die regelmatig bij me over de vloer komt, vinden ze een held. Maar toch.’

Paaldansen op de Olympische Spelen?

Cooijmans is samen met de rest van de ISPF druk bezig om paaldansen erkend te krijgen als Olympische sport. Om dat te bereiken, moet de branche aan nogal wat eisen voldoen: de paaldans mag niet op turnen lijken, maar moet ook niet te veel de danskant op gaan. De ISPF moet een onafhankelijk reglement voor de sport schrijven. Daarnaast moet de branche wereldwijd dertig federaties opzetten, en al die federaties moeten een binnenlands kampioenschap en samen een continentaal toernooi organiseren.

De teller van deelnemende landen staat inmiddels op 24. Cooijmans: ‘Volgend jaar mogen we meedoen aan de urban games, dat is een wedstrijd voor alle sporten die nog niet Olympisch zijn bevonden. Een grote stap, maar als ik zo om me heen kijk, denk ik dat het nog wel even kan gaan duren voordat iedereen ons serieus neemt. Ik doe dit al tien jaar, maar mensen die voor het eerst van mijn hobby horen, vragen nog steeds: ‘Dus je hangt in het weekend in je string aan een paal?’ Dan zeg ik: ‘Soms. Maar die string zit gewoon onder mijn sportkleren hoor.’

Geen grote prijs

Het Nederlands kampioenschap loopt op zijn einde. Achter het podium van het NK maakt een deelneemster uit de volgende categorie, Masters Mixed (40+) zich klaar voor haar optreden, terwijl aan de voorkant de prijsuitreiking voor de jongsten wordt voorbereid. Onder het rode licht van het podium staan de negen deelnemende meisjes tegenover de jury. Een man in een fleecetrui komt met een karretje van achter het podium en zet drie blokken met de nummers één, twee en drie op het linoleum. Janna (7) van het Eftelingliedje wordt uiteindelijk tweede. Hanna valt, ondanks het geoefen in de woonkamer, buiten de prijzen. Maar de grote prijs, deelname aan het WK Paaldansen in Londen deze zomer, gaat zelfs aan de neus van de beste deelneemster voorbij. Ze is dan wel de beste van Nederland, haar score is te laag om op internationaal niveau mee te mogen doen.

Hanna loopt met rechte rug terug naar de tribune en geeft haar moeder een knuffel. Grote kans dat ze vanavond thuis alweer in haar paal hangt. Spelend met de rits van haar vest, merkte ze vlak voor de prijsuitreiking op: ‘Soms doen jongens stom, maar misschien ben ik wel veel sterker dan die jongens.’

Met Theo en 20.000 andere fanaten vissen kijken op de grootste koi-beurs ter wereld Voor mijn nieuwe rubriek De Hobbyist volg ik mensen die in hun vrije tijd vol overgave bijzondere, vreemde, fascinerende dingen ondernemen. Deze keer ga ik op pad met Theo van Bladel, visfanaat en voorzitter van de Nederlandse koikarpervereniging. Zijn liefde voor de vissen is grenzeloos. En daar staat hij lang niet alleen in. Lees hier het stuk terug