Bekend was het massamediamantra: ‘één geval: een incident, twee gevallen: een trend.’ Sinds vorige week kan daaraan worden toegevoegd: ‘één geval: een incident, twee willekeurige Amerikaanse studentes met een laptop die wat roeptoeteren op een universiteitsblog: een mediahype van-heb-ik-jou-daar.’

Ik heb het natuurlijk over de dad bod.

Voor wie onder een steen heeft geleefd: de dad bod is college girl lingo voor dad body - oftewel:een vaderlichaam. Het staat voor het type man dat eruitziet alsof-ie drie keer per week naar de sportschool gaat en tegelijkertijd wel van een biertje houdt. Geen sixpack op de buik, maar in de buik.

En dan nu het brekende nieuws: vrouwen vinden dat type man stiekem veel aantrekkelijker dan al die zongebruinde, afgetrainde David Beckhams!

Dat u het weet.

N=2 + Facebookduimpjes = NIEUWS!

Fascinerend is niet zozeer de constatering dat vrouwen heus op ‘gewone mannen’ vallen - kicking in an open door: hoe waren we anders met 7 miljard geweest? -, fascinerend is vooral hoe zoiets stompzinnigs binnen een week kan uitgroeien tot een mediahype van werkelijk grenzeloze proporties.

Want, voor wie ook dat was ontgaan: werkelijk ieder medium, van tot tot maakte gewag van deze ‘NIEUWE TREND!’

Stop de persen: vrouwen vallen op mannen zoals jij en ik.

De bron van dit baanbrekende inzicht luistert naar de naam MacKenzie Pearson, een negentienjarige college student die haar huisgenoot hoorde praten over de dad bod, daar over tikte en die viraal zag gaan op Facebook. En je weet hoe dat gaat tegenwoordig: combineer de onderzoekspopulatie N=2 met honderdduizend Facebookduimpjes en met de ultrawetenschappelijke eerste zin: ‘In case you haven’t noticed lately, girls are all about that dad bod’ en voilà: de nationale media hebben weer wat om de week mee te vullen.

Nu mag het geen nieuws heten dat de wichelroede voor maatschappelijke relevantie niet altijd de goede kant op trilt in de moderne mediacratie. Maar dit type non-nieuws is een interessante categorie op zich. Het is berichtgeving die ik wensdenkjournalistiek zou willen noemen: berichten die een contraintuïtieve stellingname propageren waarvan heel veel mensen stiekem hopen dat-ie waar is.

Wensdenkjournalistiek: berichten die een contraintuïtieve stellingname propageren waarvan heel veel mensen stiekem hopen dat-ie waar is

In dit geval dus: vrouwen houden helemaal niet zo van sixpackmodellen. In dezelfde categorie: en natuurlijk: deze app gaat je leven/de samenleving/

Dat het beweerde meestal volstrekte larie of op zijn best ongegrond is, deert zelden: de wens is hier de vader van de aandacht. Je herkent zo’n bericht al vrij snel aan het overvloedige gebruik van de woorden mogelijk en lijkt: zo is het dat ‘vijf koppen koffie per dag drinken goed is voor je hart’ (Nu.nl) en ‘lijkt het’ er verdomd veel op ‘dat dit een goed moment is om een huis te kopen’ (nrc.next).

Het mechanisme dat hier op de achtergrond in werking treedt, kun je samenvatten als: populariteit x tegendraadsheid tot de macht Facebooklikes = nieuws. Want ook bij traditionele media is shareability (hoeveel wordt een verhaal gedeeld?) de nieuwe heilige graal - en niets shared zo lekker als nonsens in de categorie wish-it-was-true.

Niet dat er iets mis is met een beetje optimisme tussen de oorlogen en bootvluchtelingen door. Maar de gretigheid en klakkeloosheid waarmee dit soort ‘nieuwtjes’ door vooraanstaande media worden overgenomen en als ‘aangetoond’ of ‘trend’ de wereld in worden geholpen, geeft te denken. Zeker omdat de onvermijdelijke debunk meestal op heel wat minder aandacht kan rekenen dan de oorspronkelijke hype. Had u al gehoord dat het onderzoek waaruit bleek dat je van chocola afvalt Vast niet, want dat vinden-we-niet-leuk.

Facebookbaas Mark Zuckerberg zei onlangs dat hij de komende jaren wil bouwen. Alle grote media hebben zich inmiddels vol overgave gestort op de Instant Article-functie die het sociale netwerk recent lanceerde, dus het is geeneens wensdenken van Mark. Dan weet je zeker: nieuws wordt steeds minder ‘wat we niet willen horen maar wel waar is’ en steeds meer ‘wat niet waar is maar we graag willen horen.’

Ik zie een zorgelijke trend. En die lijkt behoorlijk echt.

Lees ook:

Zo werkt de narcismemachine Politiek, journalistiek, onderwijs: ze beloven een raam te zijn, maar fungeren eigenlijk als spiegel, schreef ik al eerder. Zo werkt het ik-tijdperk: uw behoeften zijn de Vraag, de bevrediging ervan het Antwoord. Niet voor niets heet wat ik schrijf in modern jargon ‘content:’ een stukjesschrijver levert geen inhoud, maar tevredenheid. Lees hier mijn eerdere column over dit onderwerp terug