Wat ik leer van wat ik niet te zien krijg, hier in Libanon

Bekijk deze foto eens. Onder dat prikkeldraad, achter die wegblokkades, in dat donkere gat, zit de ingang van het hoofdkantoor van de VN in Beiroet.

Tenminste, wat het hoofdkantoor had moeten worden. Om de kans op een aanslag te verminderen, is besloten niet alle VN-agentschappen hier onder te brengen.

Unicef zit bijvoorbeeld verstopt op de zesde etage van een flat - je moet met de lift naar de vijfde, en dan de laatste verdieping de trap oplopen. Voor de veiligheid.

Het kantoor van de politieke missie UNSCOL zit in een heuvelachtige buitenwijk - je moet er via een parkeergarage-ingang naar binnen.

Opnieuw: voor de veiligheid.

Ik loop deze week mee met de Nederlandse topdiplomaat Sigrid Kaag, die de leiding heeft over de VN in Libanon. En ja, ook zij heeft constante beveiliging om zich heen. Mannen met krullende telefoondraadjes om hun oren.

Al die veiligheidsmaatregelen betekent ook dat ik een heleboel van het werk van Sigrid Kaag niet te zien krijg. Dat ik veel moet wachten tot ik clearance krijg om mee naar binnen te gaan. En dat er zoveel politiek gevoelige onderwerpen besproken worden, dat ik vaak niet mee mag luisteren.

Maar wat ik niet mag zien, vertelt me natuurlijk ook veel over het werk dat een VN-diplomaat doet. En waar ik kan, luister en observeer ik, om jullie een zo compleet mogelijk beeld te geven van wat het betekent als de VN ‘coördineren’, ‘bemiddelen’ en ‘toezien op een resolutie’.

Lees hier in mijn vorige notitie waarom ik meeloop met Sigrid Kaag.