Schrijfschool die nooit dichtgaat

Als ik me verveel, open ik Google Images en zoek ik plaatjes van schrijvende schrijvers op. Degene die ik voor het eerst zie, copy/paste ik naar een speciaal blog op Tumblr dat ik voor dit tijdverdrijf heb aangemaakt. Er staan nu 345 foto’s in dit publieke plakboek. 

Toen ik afgelopen juli voor een schrijversresidentie twee weken in Parijs verbleef, zat ik niet achter mijn bureau te tikken. In plaats daarvan liep ik met Ernest Hemingway’s Parijs-memoires door het Quartier Latin. Ik staarde vijf minuten naar de gevels van huizen waar James Joyce, Gertrude Stein en de grote meester zelf ooit woonden. Daarna liep ik weer door. 

Het zou me niet verbazen als ik meer uren heb besteed aan het lezen óver grote schrijvers, dan aan het lezen van hun boeken zelf. Oorlog en Vrede sla je op je werk niet zomaar even open, terwijl het lezen van de tien levensregels van de achttienjarige Tolstoj één klik en twee minuten vereist. 

En is er materiaal genoeg. Tumblr is als een  schrijfschool die nooit de deuren sluit. 24 uur per dag staan boegmannen als F. Scott Fitzgerald, Neil Gaiman en Hunter S. Thompson tot je beschikking.

Ik blijf naar de school terugkomen, neem plaats in de banken en leer dat Gay Talese de hele dag observaties noteerde op het karton dat de stomerij altijd in zijn overhemden stopt, Jack Kerouac nooit redigeerde, bij Hemingway dronkenschap en schrijverij uitstekend samengingen en Victor Hugo naakt schreef omdat hij zich zo snel mogelijk weer wilde aankleden en dat pas mocht als zijn verhaal klaar was. 

Ik zal naar de stomerij moeten voor de kartonnen bordjes, al mijn kleren uitdoen, dronken achter de laptop kruipen en mijn letterkleur op wit moeten zetten zodat ik niet meer kan redigeren. 

Als dat niet werkt, sluit ik me met een mandje rotte appels, twee kannen koffie en een mandje goede appels in de badkamer op. Want Friedrich Schiller werkte in de geur van rotte appels, Agatha Christie at al schrijvend appels in bad en Balzac dronk vijftig kopjes koffie per dag. 

Tumblr is een verraderlijke schrijfschool. Het geeft ons, duizenden leerlingen, de illusie in de buurt van grootsheid te komen. Als we de schrijfgewoonte van literaire grootheden kopiëren, voelt het alsof we dichterbij zijn of haar genialiteit komen. Dronken worden in het Quartier Latin lijkt veelbelovender dan een drinksessie in een buurt waar nooit een groot literator woonde. In het decor van zo’n rijke geschiedenis heeft de toekomst wellicht ook voor jou iets in petto.

Daarom bestellen we nog maar eens een te duur biertje in een toeristenfuik die ooit het watering hole van Dylan Thomas was. Daarom schaffen we weer een nieuwe Moleskine aan, ‘the legendary notebook used by artists and thinkers over the past two centuries.’ Daarom openen we Tumblr weer en bekijken we de blog van een meisje dat ‘ inspirerende’ schrijverscitaten overtikt op haar typemachine en daar weer een foto van op haar blog plaatst. 

Of we het talent hebben om überhaupt één zin te schrijven die de brille van Hemingway benadert, doet er niet toe. Dat we die uren waarin we rondklikken misschien beter kunnen besteden aan het vinden van onze eigen schrijfgewoontes, ook niet. Want wat is fijner dan, wanneer je na uren heerlijk onderzoek, net als Hemingway  staand en op een typemachine kan schrijven?