Nog even over dat ‘gratis geld’ voor daklozen in Londen

Een lezer van De Correspondenttipte me dat in mijn artikel van twee jaar terug over ‘Waarom we iedereen gratis geld moeten geven’ een fout staat.

Wat wil het geval: ik heb mijn weergave van het experiment met dertien daklozen in Londen indertijd gebaseerd op een artikel van The Economist. Dit artikel beschrijft het experiment echter niet helemaal goed.

The Economist vat het experiment samen als ‘giving each homeless person hundreds of pounds to be spent as they wished.’ Een woordvoerder van de hulporganisatie die het project financierde, zegt in hetzelfde artikel: "We just said, ‘It’s your life and up to you to do what you want with it, but we are here to help if you want.’”

Ik dacht dat ik hier met een betrouwbare bron te maken had: The Economist is immers een toonaangevend tijdschrift en de hulporganisatie bevestigde de beschrijving in het artikel zelf. Maar uit het achterliggende rapport van de hulporganisatie - dat ik wel had bestudeerd, maar niet van kaft tot kaft gelezen - blijkt dat het experiment anders heeft gewerkt.

Er zijn drie nuances.

1. Er werd de daklozen (‘doorgaans,’ zo staat er) niet verteld hoeveel geld er voor hen beschikbaar was. Overigens staat er ook dat een van de daklozen voorstelde om het budget van 3.000 pond naar 2.000 pond te verlagen, waaruit blijkt dat hij wel wist hoe hoog het budget was.

2. De daklozen kregen het geld niet zelf in handen. De ‘Street Population Manager’ moest de uitgaven van de daklozen goedkeuren (dat hij steeds ‘promptly’ deed). Het lijkt er niet op dat deze controle erg sterk was: een van de daklozen kocht bijvoorbeeld een televisie.

3. De daklozen moesten zelf de vraag beantwoorden hoe ze van de straat dachten af te komen. Daarvoor werd een ‘action plan’ opgesteld. In het oorspronkelijke artikel schrijf ik: ‘De enige vraag die de zwervers moeten beantwoorden, luidt: Wat denk je zelf dat goed voor je is?’ Beter zou zijn geweest: ‘Hoe denk je zelf de straat af te kunnen komen?’

Het leek het me goed om deze nuances te vermelden. Dat neemt niet weg dat ik het Londense experiment nog steeds een prachtig voorbeeld vind van wat er kan gebeuren als je arme mensen hun eigen beslissingen laat nemen én de middelen geeft om iets aan hun situatie te doen. Zoals een van de begeleiders in het rapport opmerkt over het geld: ‘It empowers people, it gives choices, I think it can make a difference.’

Tot slot nog een note to self: lees altijd de achterliggende rapporten van kaft tot kaft, ook als je ze ontdekt via The Economist.