Het beste uit andere media

Het Dark Web is helemaal niet zo donker Het Dark Web is de laatste tijd vaak in het nieuws. Dit deel van het internet, dat je alleen met anonimiseringssoftware Tor kunt betreden, zou een vrijplaats zijn voor pedofielen, drugshandelaren, huurmoordenaars en IS-aanhangers. In dit opiniestuk op Wired Magazine doet technologiejournalist Joseph Cox een goede poging om uit te leggen wat het Dark Web nu precies is. Ja, er gebeuren spannende dingen, maar die gebeuren net zo goed op het gewone web. En dat Dark Web is helemaal niet zo groot. (Dimitri Tokmetzis) The Dark Web as You Know It Is a Myth (leestijd: 5 minuten) Hoeveel tijd zou er in het Twitterhartje zijn gestoken? Deze week veranderde Twitter Twitter: de Favorite werd een Like (hartje). Of dit nu goed is of slecht, daar gaat het me niet om. Ik vind het simpelweg grappig om te bedenken hoeveel manuren zijn gestoken in iets ogenschijnlijk kleins. Zie alleen al de (vermoedelijke) oorsprong van de Favorite-naar-Hartje-omwenteling: ‘What Twitter Can Be’, een blogpost van 8.500 (!) woorden van Chris Sacca, een van Twitters eerste investeerders, met bloedserieuze overwegingen over bestaande en nog niet bestaande functies van Twitter. Het deed me denken aan dit stuk van Bloomberg van vier jaar geleden. Met die ene cruciale quote van een Facebookwerknemer die gedesillusioneerd raakte over zijn werk: ‘The best minds of my generation are thinking about how to make people click ads,’ zei hij. ‘That sucks.’ (Michiel de Hoog) This Tech Bubble is Different (leestijd: 15 minuten) Het zijn net mensen, die vluchtelingen ‘De vluchtelingen uit Syrië zijn eigenlijk net zoals wij Nederlanders, relatief hoogopgeleid en welvarend.’ Om discriminatie en vooroordelen het hoofd te bieden, beroepen we ons vaak op overeenkomsten. Verschillen laten we liever achterwege, want die maken de boel slechts onnodig complex. Maar werkt dat eigenlijk wel? Dit verhaal laat zien dat om vooroordelen te boven te komen, het juist kan helpen om te zien dat ‘anders’ niet slecht is. We krijgen een inkijkje in een sociaal experiment: een gemixte school in een Engels industriestadje waar de spanningen tussen de witte Britten en de Britten met een Aziatische achtergrond hoog opliepen. (Lisa Peters) The integrated school that could teach a divided town to live together (leestijd: 30 minuten) De stille stervenden van de Verenigde Staten Terwijl in elk ontwikkeld land de sterftecijfers afnemen, biedt één land dapper weerstand tegen de algehele trend der vooruitgang, bleek deze week. De kersverse Nobelprijswinnaar Angus Deaton becijferde de sterftecijfers in de Verenigde Staten en moest tot zijn grote schok constateren dat in de leeftijdsgroep 45-54 de sterftecijfers hoger waren dan twintig jaar geleden! ‘Een half miljoen mensen zijn dood die niet dood moeten zijn,’ aldus Deaton. Ter vergelijking: ‘Dat is ongeveer veertig keer het aantal ebolaslachtoffers.’ (Jesse Frederik) A group of middle-aged whites in the U.S. is dying at a startling rate (leestijd: 5 minuten) De vuile was van West-Europa In de hoop op een beter leven in West-Europa zijn naar schatting 15.000 Bulgaren in de Belgische stad Gent neergestreken. Documentairemaker Wil Mathijs volgde een groepje dat in zelfgebouwde barakken in een bosje achter een spoorlijn leeft. Als ze er weg moeten, zegt een van hen: ‘Het bevalt ze niet, omdat wij de staat voor de ballen schoppen. Omdat wij hun vuile was buiten hangen.’ Ze mogen dan EU-burgers zijn, werk en de juiste papieren bemachtigen is hun niet gegeven. Ze moeten eerst een adres hebben. Een van hen stelt voor een nummerbordje aan de deur van de barak te hangen. ‘De deur hebben we opgestookt,’ zegt een ander droog. De zeer indringende documentaire maakt een werkelijkheid zichtbaar die we liever niet willen zien. (Tomas Vanheste) Op de rand van het geluk (kijktijd: 58 minuten)

Het beste uit De Correspondent

Wie goed doet...komt nooit in het journaal (en dat is een groot probleem) Je volgt het nieuws en denkt: we gaan ten onder aan egoïsme en hufterigheid. Er was geen voorpagina over de zoveelste bijeenkomst waar bewoners rustig met elkaar in gesprek gingen. Er was geen pushbericht over het zoveelste burgerinitiatief voor vluchtelingen. En de reden is simpel: het goede is zo alomtegenwoordig dat we het niet zien.
 Lees hier het artikel van Rutger Bregman Hoe gestolen landbouwgrond in handen van Rabobank terechtkwam Ruim een jaar geleden stuitte Luke Dale-Harris op een mysterie: Roemeense boeren ontdekten dat hun land, zonder medeweten, was verkocht. Met collega Sorin Semeniuc volgde hij een jaar lang het financiële spoor en kwam hij uit bij Rabobank. De Nederlandse bank heeft middels een fonds vele miljoenen in Roemeense landbouwgrond geïnvesteerd. Hoe zijn ze aan die grond gekomen? Lees hier het artikel van Luke Dale-Harris Hoe een van Europa’s grootste voetbalrevolutionairen het Duitse voetbal veranderde Het Duitse voetbal is het afgelopen decennium ingrijpend veranderd. Onervaren coaches met opwindende ideeën zetten die vernieuwing in gang. De motor daarachter: Christian Heidel, directeur van het bescheiden FSV Mainz 05. Michiel de Hoog zocht hem op en stuitte op een modern Duits voetbalsprookje. Lees hier het artikel van Michiel de Hoog Oké, je hebt het te druk. Wat daaraan te doen? Wie heeft het niet te druk? Oké, niemand. En wie is daar gelukkig mee? Ook niemand? Welnu, als we het minder druk willen hebben, krijgen we dat maar op één manier voor elkaar: we moeten selectiever zijn in waar we onze tijd aan besteden en vaker ‘nee’ tegen elkaar zeggen. Lees hier het artikel van Ernst-Jan Pfauth Twee uitzonderlijke moordzaken die van ieder kind een risicokind maakten Kinderen die mentaal of fysiek gevaar lopen, moeten in de landelijke Verwijsindex Risicojongeren worden gemeld. Dan kan de zorg van naar schatting 200.000 jongeren beter geregeld worden. Toch willen maar weinig hulpverleners de index gebruiken. Maar daar wil Den Haag niet aan. Lees hier het artikel van Anne Schepers