Hoeveel klimaatactie moeten rijke landen nemen als ze hun eerlijke aandeel willen doen?

Het Westen heeft de grootste schuld aan klimaatverandering, zo blijkt uit een groot stuk dat ik vandaag publiceer. In aanloop van de top heeft een brede coalitie van ngo’s een groep analisten aan het werk gezet om dat inzicht te vertalen in eerlijke aandelen klimaatactie.

Ze hebben de benodigde uitstootreductie voor de komende vijftien jaar verdeeld over alle landen, rekening houdend met hun historische uitstoot en hun huidige (financiële) vermogen om actie te ondernemen.

Hun conclusie? De klimaatambities van de rijke landen blijven ver achter bij wat op basis van klimaatrechtvaardigheid van ze geëist kan worden, terwijl armere landen juist relatief veel hebben toegezegd:

1. De klimaambitie van Amerika tot en met 2030 vertegenwoordigt iets minder dan een vijfde van wat eerlijk en rechtvaardig is, die van Europa iets meer dan een vijfde;

2. De meerderheid van de ontwikkelingslanden, China en India zijn van plan méér dan hun eerlijke aandeel te doen;

3. De huidige financiële commitment van rijke landen - die in Kopenhagen hebben beloofd dat ze vanaf 2020 jaarlijks 100 miljard dollar aan klimaatfinanciering beschikbaar stellen - is veel te karig, want ontwikkelingslanden hebben tussen 2020 en 2030 jaarlijks tussen de 166 en 266 miljard dollar nodig om de uitstoot voldoende terug te brengen. Een groot deel daarvan moet door de rijke landen worden opgehoest.

Het volledige rapport inclusief een volledige verantwoording is te vinden via de link hieronder. Het klinkt misschien niet heel spannend en het is sowieso een papieren exercitie.

Maar de implicaties van deze berekening zijn wel opzienbarend. Want de eerlijke aandelen klimaatactie die van rijke landen als de VS, Japan en van de EU gevraagd kan worden, zijn vele malen meer dan ze binnen de eigen landsgrenzen kunnen realiseren. Je kunt je CO2-uitstoot immers niet met meer dan 100 procent reduceren.

Om toch aan hun verplichting te voldoen, moeten deze landen dus meewerken aan een massale overdracht van geld en technologie naar armere landen.

Je kunt dit beschouwen als een hopeloos naïeve gedachte - het ligt in ieder geval ver buiten de realiteit van de onderhandelingen in Parijs. Maar je kunt het ook omdraaien en je realiseren dat hier een historische mogelijkheid ligt voor de rijkere landen om onrecht uit het verleden recht te zetten.

Wat jullie?

N.B.: Via de links en tools die ik hieronder heb verzameld, kun je zelf verkennen wat ‘eerlijk en rechtvaardig’ klimaatbeleid nu precies is.

Hier vind je het volledige rapport: Fair Shares: A civil society equity review of INDCs Hier vind je mijn verhaal over klimaatrechtvaardigheid Hoe bereken je ‘eerlijke aandelen klimaatactie’ en wie zitten er achter dit rapport? Dat en meer op de website van de Civil Society Review Het World Resources Institute bouwde een handige ‘Equity Explorer’, waarmee je de uitstoot, de kwetsbaarheid en het vermogen tot klimaatactie van verschillende landen kunt vergelijken. Ik vond het de meest inzichtelijke in dit rijtje. Deze website, Climate Fair Shares, is een interactieve visualisatie van de Civil Society Review. Klik op de kaart en kom erachter dat Nederland de ontwikkelingslanden in 2030 bijna 22 miljard dollar aan klimaatfinanciering verschuldigd is Ook met de Climate Equity Reference Calculator (sic!) kun je verkennen hoeveel actie landen zouden moeten nemen. Je kunt zelf instellen hoe warm het ‘mag’ worden en hoeveel historische uitstoot je meerekent. Stuk nerdier dan de andere tools in dit rijtje. Het Planbureau voor de Leefomgeving maakte een online tool waarmee je de klimaatambities van verschillende landen kunt vergelijken