Toen ik vorig jaar na tyfoon Haiyan de leerde ik een nieuw woord: Tzu Chi. Spreek uit: Tsz Dzji. De woorden hingen als een zoemende wolk bijen in de lucht rond Tacloban, de zwaarst getroffen stad van het land. Geen Filipijn liet het na me te vertellen dat de meeste hulp, de beste hulp, de snélste hulp, was gekomen van Tzu Chi.

Ik had geen idee waar ze het over hadden. Tsz Dzji?

‘Ze komen uit Taiwan,’ riepen de Filipijnen. ‘Ze gaven ons geld!’

Tzu Chi bleek de grootste hulporganisatie van de Chineestalige wereld te zijn. Een hulporganisatie met een boeddhistische inslag, aangevoerd door Meester Cheng Yen, die in meer dan tachtig landen wereldwijd noodhulp verleent.

Gisteren liet ik jullie kennismaken met Tzu Chi, de noodhulpreus uit Taiwan.

Maak kennis met de grootste hulporganisatie waar je nog nooit van hebt gehoord Wie aan hulpverleners denkt, denkt aan westerlingen die ergens ver weg goede daden verrichten. Dat beeld is hopeloos verouderd, ontdekte ik toen ik meeliep met de boeddhistische hulpreus Tzu Chi uit Taiwan. Ik kroop in hun huid om erachter te komen wat we van hen kunnen leren. Lees het verhaal hier terug

Tzu Chi draait vrijwel volledig op vrijwilligers - zo’n 2 miljoen wereldwijd. Wie zijn die mensen? Samen met fotograaf Pieter van den Boogert portretteerde ik hen. Een greep uit de mensen die we ontmoetten in Taiwan.

David Liu, speciaal gezant van de Meester

Foto: Pieter van den Boogert

‘Ik was in de jaren negentig een zeer succesvol zakenman - ik had allerlei kledingfabrieken. In mijn vrije tijd speelde ik het liefst golf. Mijn vrouw leerde Tzu Chi kennen en vroeg me eens mee te gaan. Ik zei nee, ik wilde golfen.’

‘Tijdens de economische crisis kreeg ik veel stress. Ik begon me af te vragen waarom ik zoveel geld wilde verdienen. Rust kan kennelijk niet met geld worden gekocht. En zo begon ik de Boeddha te ontdekken en de Meester. Ze leerde me om niet alleen een goed persoon te zijn, maar een wijs, goed persoon.

‘Ik heb al mijn fabrieken en land aan de Tzu Chi Foundation geschonken. Mijn vrouw en ik zijn fulltimevrijwilligers: zij is de CEO van Tzu Chi in Kuala Lumpur, ik in Singapore. Onze dochters wonen in Amerika. We zijn gescheiden door Tzu Chi, maar in onze harten zijn we verbonden.’

Hui-Mei Yen, vrijwilliger in ziekenhuis

Foto: Pieter van den Boogert

‘Ik ben al dertig jaar vrijwilliger in dit ziekenhuis in Hualien. Dat is een record. Kijk, op mijn badge zie ik er nog dertig jaar jonger uit! Ik maak schoon, ik help met papierwerk, ik was patiënten, of houd ze gewoon gezelschap.’

‘Toen dit ziekenhuis werd gebouwd was ik zo ontroerd dat zelfs de armste mensen iets bijdroegen, al was het maar een dollar. Ik wilde iets terugdoen.’

Master Han, boeddhistische non

Foto: Pieter van den Boogert

‘De Meester wilde dat we in rampgebieden minder tijd en energie kwijt waren met koken voor slachtoffers en hulpverleners. Ze vroeg mij om een oplossing te bedenken - een voedzame maaltijd die direct klaar was, ook zonder gas of elektriciteit. Ik besloot een recept te zoeken voor instant-rijst, dat zo min mogelijk energie en water nodig heeft.’

‘Ik ben twee jaar bezig geweest met een rijstkoker, om de beste manier te vinden. Ik kon twee jaar lang aan niets anders dan rijst denken. Maar ik was vastberaden.’

‘Nu maken we hier bij de tempel meer dan 10.000 pakken instant-rijst per maand, in allerlei smaken. Je hoeft alleen maar koud water toe te voegen en twintig minuten te wachten. Hier, proef maar.’

Chad Liu, communicatiemedewerker

Foto: Pieter van den Boogert

‘Ik ben een christen, geen boeddhist. Ik leerde Tzu Chi twintig jaar geleden kennen toen ik op Hawaï studeerde. Ze vertelden me dat ze geen boeddhistische rituelen uitvoerden - ze wilden de samenleving dienen, ongeacht religie, ras of afkomst. Daar had ik respect voor.’

‘Toen ik terugkwam naar Taiwan bleef ik actief bij Tzu Chi, maar mijn moeder vond dat maar niks - die dacht dat ik een boeddhistische monnik wilde worden. Ze is hier drie keer langsgeweest en ze vroeg iedereen: mogen jullie werknemers trouwen? Iedereen moest lachen: ja natuurlijk! Toen was ze gerustgesteld. Negen jaar geleden ontmoette ik hier ook mijn vrouw.’

Mei Ju Lo, vrijwilligerscoördinator

Foto: Pieter van den Boogert

‘Ik houd de lijst bij van alles wat er in een rampgebied moet gebeuren. Hier, in Wulai, is alles overstroomd, dus we moeten huizen ontdoen van de modder. We gaan de wijk in en noteren welke huizen zijn ondergelopen, hoe groot de kamers zijn, en hoeveel mensen we daar voor nodig hebben. Dan stuur ik er teams van vrijwilligers op af. Als ze klaar zijn, kruis ik het huis van de lijst. We maken de huizen schoon zoals we ons eigen huis schoon zouden maken. Dat is onze mentaliteit.’

Yafen Hsu, beroemd actrice

Foto: Pieter van den Boogert

‘Ik kan me geen mooiere rol voorstellen dan Boeddha. Ik speel hem nu al vijf jaar voor Da Ai TV, de tv-zender van Tzu Chi. Ik ben ook vrijwilliger. De wereld is uit balans, en op deze manier kan ik ontzettend veel mensen bereiken met de boodschap van de Boeddha. Veel mensen vinden het veel te moeilijk om boeken te lezen over de Door er een populaire tv-opera van te maken, kunnen veel meer mensen het begrijpen.’

Jason Leou, senior vrijwilligerscoördinator

Foto: Pieter van den Boogert

‘Amsterdam, Times Square, ik ben overal geweest, maar ik heb me nooit gelukkig gevoeld. Een groter huis, meer geld, het was nooit genoeg. Nu heb ik ontdekt dat er héél veel mensen hulp nodig hebben. Ik ben niet beter dan de slachtoffers van rampen, ik heb alleen meer geluk gehad. Er is niemand die ik niet vertrouw, liefheb of vergeef. Dat heeft de Meester me geleerd.’

‘De Meester belde net om te vragen of het hier in het rampgebied in Wulai hard regent. We moeten altijd op onze veiligheid letten, zorgen dat we niet verrast worden door overstromingen of landverschuivingen, want we zijn geen professionals.’

‘Maar alles gaat goed nu - we hebben deze waterzuiveringsinstallatie geïnstalleerd om schoon drinkwater aan de slachtoffers te geven. Ze mogen zoveel komen halen als ze nodig hebben. Ik ga nu met de burgemeester van het getroffen gebied spreken. Of hij tevreden gaat zijn? Haha, dat is ‘m geraden!’

Chin-Cai Pan, vrijwilliger Recycle Station

Foto: Pieter van den Boogert

‘Ik kom hier elke dag om afval te scheiden. Ik ben al tachtig, maar ik voel me hier gelukkig en gezond. Het geld dat we met het recyclen verdienen gaat naar de Tzu Chi-televisiezender Da Ai. Ik zeg altijd: we maken van afval liefde, en die liefde sturen we de hele wereld rond.

‘Ik scheid het afval in twintig categoriëen. Kijk: glas, melkkartonnen, flesjes, zacht plastic, papier. Zo krijg je geen alzheimer!’

You-Chen Chao, directeur Tzu Chi Ziekenhuis

Foto: Pieter van den Boogert

‘Het was de ochtend van mijn dochters verjaardag toen ik gebeld werd: er was een aardbeving in Nepal geweest en ik was aangewezen om het eerste medische hulpteam te leiden. We zouden de volgende ochtend om 8 uur vertrekken. In Kathmandu [de hoofdstad van Nepal, MV] was het zo’n chaos op het vliegveld, dat we onze medicijnen nauwelijks meekregen. Eenmaal door de douane had ik geen idee waar we zouden overnachten, of waar we moesten beginnen met helpen. We hadden zelf alleen een klein flesje water om te drinken!’

‘Gelukkig kenden we een voormalig minister, die ons wegwijs maakte. Hij regelde een chauffeur voor ons, die Boeddha heette. We reden rond, keken wat er nodig was, en we rapporteerden alles aan de Meester. De eerste dagen deden we meteen twaalf operaties. Als je op de Verenigde Naties moet wachten, ben je zo een maand verder. Patiënten kunnen niet wachten.’

Chiang Liwen, nieuwschef Da Ai TV

Foto: Pieter van den Boogert

‘Vroeger werkte ik voor een commerciële nieuwszender. Het was er competitief, stressvol, deprimerend. Je werd gepusht om kritisch te zijn, om mensen die je interviewde pijn te doen. Dat wilde ik niet meer. Ik wil positieve verhalen brengen. Er zijn altijd goede mensen, dus die proberen wij te vinden voor onze uitzendingen. Het betaalt misschien wat minder, maar ik ben gelukkiger.’

Wil je op de hoogte blijven van mijn artikelen? Als correspondent Conflict & Ontwikkeling ben ik op zoek naar manieren om de wereld een beetje beter te maken. Wil je weten wat ik zoal tegenkom op mijn zoektocht? In mijn tweewekelijkse nieuwsbrief tip ik je het beste wat ik lees, zie en hoor over mijn onderwerp. Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief

Eerdere verhalen over noodhulp:

Het noodhulpsysteem kan zelf wel wat hulp gebruiken Genève is een van de duurste steden ter wereld, en tegelijkertijd het hart van de humanitaire noodhulp. In de stad krioelt het van de organisaties die mensen in nood proberen te helpen. Maar het systeem is zo complex geworden dat het onderhand zelf hulp nodig heeft. Lees hier het onderzoek ter plaatse Bijna alle noodhulp ter wereld komt uit deze woestijn Op een onwaarschijnlijke plek, midden in de woestijn, ligt de grootste voorraad noodhulpgoederen ter wereld. Dekens, tenten, emmers en lijkzakken wachten op de volgende grote ramp. Maar waarom liggen ze juist daar, in Dubai? En hoe zit het met de arbeidsomstandigheden voor de immigranten die er werken? Lees hier het reisverslag uit deze onwerkelijke stad In deze maffe kantoren zetelen de grootste noodhulporganisaties ter wereld Zoals kleding iets zegt over een persoon, zo zegt een kantoor iets over een organisatie. De afgelopen twee maanden bezocht ik samen met fotograaf Pieter van den Boogert de hoofdkantoren van allerlei noodhulporganisaties. We ontdekten er de meest maffe details, die verbazingwekkend veel over de organisaties zeggen. Lees hier de rondleiding Zo vergaat het de Filipijnen een jaar na de tyfoon Een jaar na tyfoon Haiyan (6000 doden, 4 miljoen mensen zonder huis) staat het gedwongen huwelijk tussen de Filipijnen en hun helpers onder druk. De hamvraag: wie heeft de leiding over de noodhulp in het land? Met fotograaf Pieter van den Boogert dook ik in de noodhulpmachine. Lees hier het artikel over de Filipijnen na Haiyan terug Zo worden de slachtoffers van de tsunami van 2040 geholpen Rampen en oorlogen zullen er altijd wel zijn. Het enige wat we kunnen veranderen is onze hulp aan de mensen die onder het puin dreigen te raken. Aan innovatieve plannen geen gebrek. Ik zet er vier op een rij en vraag me af: lukt het de helpers om zichzelf in de toekomst overbodig te maken? Neem hier een kijkje in de toekomst van noodhulp