Deze mensen zijn het andere gezicht van noodhulp

Toen ik vorig jaar na tyfoon Haiyan de Filipijnen bezocht, leerde ik een nieuw woord: Tzu Chi. Spreek uit: Tsz Dzji. De woorden hingen als een zoemende wolk bijen in de lucht rond Tacloban, de zwaarst getroffen stad van het land. Geen Filipijn liet het na me te vertellen dat de meeste hulp, de beste hulp, de snélste hulp, was gekomen van Tzu Chi.

Ik had geen idee waar ze het over hadden. Tsz Dzji?

‘Ze komen uit Taiwan,’ riepen de Filipijnen. ‘Ze gaven ons geld!’

Tzu Chi bleek de grootste hulporganisatie van de Chineestalige wereld te zijn. Een hulporganisatie met een boeddhistische inslag, aangevoerd door Meester Cheng Yen, die in meer dan tachtig landen wereldwijd noodhulp verleent.

Gisteren liet ik jullie kennismaken met Tzu Chi, de noodhulpreus uit Taiwan.

Tzu Chi draait vrijwel volledig op vrijwilligers - zo’n 2 miljoen wereldwijd. Wie zijn die mensen? Samen met fotograaf Pieter van den Boogert portretteerde ik hen. Een greep uit de mensen die we ontmoetten in Taiwan.

David Liu, speciaal gezant van de Meester

‘Ik was in de jaren negentig een zeer succesvol zakenman - ik had allerlei kledingfabrieken. In mijn vrije tijd speelde ik het liefst golf. Mijn vrouw leerde Tzu Chi kennen en vroeg me eens mee te gaan. Ik zei nee, ik wilde golfen.’

‘Tijdens de economische crisis kreeg ik veel stress. Ik begon me af te vragen waarom ik zoveel geld wilde verdienen. Rust kan kennelijk niet met geld worden gekocht. En zo begon ik de Boeddha te ontdekken en de Meester. Ze leerde me om niet alleen een goed persoon te zijn, maar een wijs, goed persoon.

‘Ik heb al mijn fabrieken en land aan de Tzu Chi Foundation geschonken. Mijn vrouw en ik zijn fulltimevrijwilligers: zij is de CEO van Tzu Chi in Kuala Lumpur, ik in Singapore. Onze dochters wonen in Amerika. We zijn gescheiden door Tzu Chi, maar in onze harten zijn we verbonden.’

Hui-Mei Yen, vrijwilliger in ziekenhuis

‘Ik ben al dertig jaar vrijwilliger in dit ziekenhuis in Hualien. Dat is een record. Kijk, op mijn badge zie ik er nog dertig jaar jonger uit! Ik maak schoon, ik help met papierwerk, ik was patiënten, of houd ze gewoon gezelschap.’

‘Toen dit ziekenhuis werd gebouwd was ik zo ontroerd dat zelfs de armste mensen iets bijdroegen, al was het maar een dollar. Ik wilde iets terugdoen.’

Master Han, boeddhistische non

‘De Meester wilde dat we in rampgebieden minder tijd en energie kwijt waren met koken voor slachtoffers en hulpverleners. Ze vroeg mij om een oplossing te bedenken - een voedzame maaltijd die direct klaar was, ook zonder gas of elektriciteit. Ik besloot een recept te zoeken voor instant-rijst, dat zo min mogelijk energie en water nodig heeft.’

‘Ik ben twee jaar bezig geweest met een rijstkoker, om de beste manier te vinden. Ik kon twee jaar lang aan niets anders dan rijst denken. Maar ik was vastberaden.’

‘Nu maken we hier bij de tempel meer dan 10.000 pakken instant-rijst per maand, in allerlei smaken. Je hoeft alleen maar koud water toe te voegen en twintig minuten te wachten. Hier, proef maar.’

Chad Liu, communicatiemedewerker

‘Ik ben een christen, geen boeddhist. Ik leerde Tzu Chi twintig jaar geleden kennen toen ik op Hawaï studeerde. Ze vertelden me dat ze geen boeddhistische rituelen uitvoerden - ze wilden de samenleving dienen, ongeacht religie, ras of afkomst. Daar had ik respect voor.’

‘Toen ik terugkwam naar Taiwan bleef ik actief bij Tzu Chi, maar mijn moeder vond dat maar niks - die dacht dat ik een boeddhistische monnik wilde worden. Ze is hier drie keer langsgeweest en ze vroeg iedereen: mogen jullie werknemers trouwen? Iedereen moest lachen: ja natuurlijk! Toen was ze gerustgesteld. Negen jaar geleden ontmoette ik hier ook mijn vrouw.’

Mei Ju Lo, vrijwilligerscoördinator

‘Ik houd de lijst bij van alles wat er in een rampgebied moet gebeuren. Hier, in Wulai, is alles overstroomd, dus we moeten huizen ontdoen van de modder. We gaan de wijk in en noteren welke huizen zijn ondergelopen, hoe groot de kamers zijn, en hoeveel mensen we daar voor nodig hebben. Dan stuur ik er teams van vrijwilligers op af. Als ze klaar zijn, kruis ik het huis van de lijst. We maken de huizen schoon zoals we ons eigen huis schoon zouden maken. Dat is onze mentaliteit.’

Yafen Hsu, beroemd actrice

‘Ik kan me geen mooiere rol voorstellen dan Boeddha. Ik speel hem nu al vijf jaar voor Da Ai TV, de tv-zender van Tzu Chi. Ik ben ook vrijwilliger. De wereld is uit balans, en op deze manier kan ik ontzettend veel mensen bereiken met de boodschap van de Boeddha. Veel mensen vinden het veel te moeilijk om boeken te lezen over de Dharma. Door er een populaire tv-opera van te maken, kunnen veel meer mensen het begrijpen.’

Jason Leou, senior vrijwilligerscoördinator

‘Amsterdam, Times Square, ik ben overal geweest, maar ik heb me nooit gelukkig gevoeld. Een groter huis, meer geld, het was nooit genoeg. Nu heb ik ontdekt dat er héél veel mensen hulp nodig hebben. Ik ben niet beter dan de slachtoffers van rampen, ik heb alleen meer geluk gehad. Er is niemand die ik niet vertrouw, liefheb of vergeef. Dat heeft de Meester me geleerd.’

‘De Meester belde net om te vragen of het hier in het rampgebied in Wulai hard regent. We moeten altijd op onze veiligheid letten, zorgen dat we niet verrast worden door overstromingen of landverschuivingen, want we zijn geen professionals.’

‘Maar alles gaat goed nu - we hebben deze waterzuiveringsinstallatie geïnstalleerd om schoon drinkwater aan de slachtoffers te geven. Ze mogen zoveel komen halen als ze nodig hebben. Ik ga nu met de burgemeester van het getroffen gebied spreken. Of hij tevreden gaat zijn? Haha, dat is ‘m geraden!’

Chin-Cai Pan, vrijwilliger Recycle Station

‘Ik kom hier elke dag om afval te scheiden. Ik ben al tachtig, maar ik voel me hier gelukkig en gezond. Het geld dat we met het recyclen verdienen gaat naar de Tzu Chi-televisiezender Da Ai. Ik zeg altijd: we maken van afval liefde, en die liefde sturen we de hele wereld rond.

‘Ik scheid het afval in twintig categoriëen. Kijk: glas, melkkartonnen, flesjes, zacht plastic, papier. Zo krijg je geen alzheimer!’

You-Chen Chao, directeur Tzu Chi Ziekenhuis

‘Het was de ochtend van mijn dochters verjaardag toen ik gebeld werd: er was een aardbeving in Nepal geweest en ik was aangewezen om het eerste medische hulpteam te leiden. We zouden de volgende ochtend om 8 uur vertrekken. In Kathmandu [de hoofdstad van Nepal, MV] was het zo’n chaos op het vliegveld, dat we onze medicijnen nauwelijks meekregen. Eenmaal door de douane had ik geen idee waar we zouden overnachten, of waar we moesten beginnen met helpen. We hadden zelf alleen een klein flesje water om te drinken!’

‘Gelukkig kenden we een voormalig minister, die ons wegwijs maakte. Hij regelde een chauffeur voor ons, die Boeddha heette. We reden rond, keken wat er nodig was, en we rapporteerden alles aan de Meester. De eerste dagen deden we meteen twaalf operaties. Als je op de Verenigde Naties moet wachten, ben je zo een maand verder. Patiënten kunnen niet wachten.’

Chiang Liwen, nieuwschef Da Ai TV

‘Vroeger werkte ik voor een commerciële nieuwszender. Het was er competitief, stressvol, deprimerend. Je werd gepusht om kritisch te zijn, om mensen die je interviewde pijn te doen. Dat wilde ik niet meer. Ik wil positieve verhalen brengen. Er zijn altijd goede mensen, dus die proberen wij te vinden voor onze uitzendingen. Het betaalt misschien wat minder, maar ik ben gelukkiger.’

Eerdere verhalen over noodhulp: