In deze oogstrelende game ontrafel je een mysterie in een natuurpark

Ik wil niet te veel vertellen over het spannende verhaal van de game Firewatch. De schrijvers weten telkens twijfel te zaaien of je op het verkeerde been te zetten. Ieder snippertje informatie over de ontwikkeling van het verhaal kan een spoiler bevatten.

Ik kan wél het begin schetsen. Je bent de dertiger Henry, staat op een kruispunt in je leven, neemt een baantje als vuurwachter in de bossen van Wyoming en waakt in een afgelegen uitkijkpost over het omringende land. Een jaar geleden is er een aantal mensen gestorven in een vreselijke bosbrand.

Je bent alleen. Het enige contact met de buitenwereld verloopt via je portofoon. Aan de andere kant daarvan zit je baas, een wat vinnige dame genaamd Delilah. Ook zij probeert ergens mee in het reine te komen. Je bent voor alles - voedsel, hulp, gezelligheid - van haar afhankelijk.

Je gaat eropuit. Gewapend met kaart, kompas en klimuitrusting loop je rond in een prachtige omgeving. Je trekt door een ruig terrein met heuvels, bossen, beken en dalen. Je vergaapt je aan zonsondergangen en imposante sterrenhemels. Je hoort vogels fluiten, rivieren stromen en de wind de bladeren beroeren.

Maar je weet dat er iets niet in de haak is. Een naar gevoel bekruipt je. Sommige dingen kloppen gewoon niet. Aan jou om dat uit te zoeken. Er zijn zeker aanwijzingen te vinden, maar die spreken elkaar vaak tegen, of maken op zichzelf weinig duidelijk. Je kunt, als je wilt, contact zoeken met Delilah, met wie je, zo kan ik wel verklappen, een sterke band opbouwt en scherpe, doch liefdevolle gesprekken voert. En al lopend en speurend graaf je dieper door op thema’s als de dood, liefde en eenzaamheid.

Hier en daar heb ik kritiek gelezen dat het spel soms wat traag is. Dat je soms te veel moet wandelen en zoeken om verder te komen. Ik ben het daar niet mee eens. Het is juist de afwisseling tussen spanning en ontspanning die het spel zo aantrekkelijk maakt. Ik vond het soms, na een dag hard werken, een verademing om even met mijn koptelefoon op door de heuvels van Wyoming te banjeren en me te vergapen aan de prachtige vormgeving: de ondergaande zon, de vogels, het geschraap van mijn voeten over een stenen pad.

De gameplay is dan ook heel natuurlijk. Je kunt klimmen, springen, spullen gebruiken, echt interacteren met je omgeving, zonder dat het ergens ingewikkeld wordt. Je wordt subtiel door het verhaal geleid, terwijl je met de minimale middelen die je hebt, toch de controle lijkt te houden.

Firewatch is kortom zeker een aanrader. En verder verklap ik niets.