Klimaatverandering is het grote verhaal van onze tijd

Dat beschrijft journalist Robinson Meyer mooi in zijn analyse van het Verdrag van Parijs. Ik las zijn citaat vandaag opnieuw en wilde het graag delen.

Meyer schrijft in tijdschrift The Atlantic: ‘In mijn optiek is klimaatverandering ons grote verhaal. Geen ander narratief omvat de gehele mensheid op dezelfde manier. Geen ander narratief dwingt ons antwoord te geven op zoveel vragen: vragen over ethiek, voedsel, olie en technologie; vragen over economische zekerheid, over democratische republieken en staatskapitalisme, over kolonialisme en inheemse volkeren; over wie in de wereld rijk is en wie in de wereld arm is.’

Wat Meyer zo goed vat is de grenzeloosheid van klimaatverandering. In termen van tijd, bijvoorbeeld: de oorsprong van de opwarming van de aarde ligt in de vroege dagen van het kapitalisme, dat door kolen en kolonialisme werd aangedreven. Maar de volledige gevolgen van de opwarming zullen we pas kennen over een eeuw of wat.

Een ander voorbeeld van die grenzeloosheid: klimaatverandering gaat niet alleen over energie en technologie (zoals de mogelijkheid om de huidige energiehuishouding te vervangen met een groenere), maar ook over consumptie, rijkdom, voedsel.

In de verhalen die ik hieronder op een rijtje heb gezet, komen deze verschillende aspecten terug. Zie het als hernieuwde kennismaking (vooral voor wie pas net lid is van De Correspondent - welkom!) en als uitnodiging om verder te blijven praten. Want: het gesprek dat we samen voeren over de opwarming van de aarde, bepaalt in hoge mate ons vermogen om ermee om te gaan.

In dit verhaal breng ik klimaatverandering in verband met kolonialisme, de verdeling tussen arm en rijk, en onze eigen consumptie. De paus heeft klimaatverandering als geen ander in verband gebracht met armoede en de hyper-consumptie van het rijke Westen. In dit verhaal lees je meer over zijn fascinerende ‘milieu-encycliek’. Meyer noemt ‘inheemse volkeren’ in zijn opsomming. Zij spelen een cruciale rol in de klimaatbeweging, vooral in Canada en de VS. Meer weten? Dan is dit verhaal uit The Gaurdian een goed startpunt. Dit verhaal van gastcorrespondent Hidde Broersma gaat (onder meer) in op het verband tussen landbouw, veeteelt en de uitstoot van CO2. Want ook voedselproductie heeft altijd implicaties voor het klimaat. Veel mensen zien klimaatverandering als een (al dan niet apocalyptische) ramp. Daat maakt ons ten onrechte moedeloos. Want welke rampen ons ook wachten, als het om onze toekomst gaat, wij zijn altijd nog zelf aan zet. De manier waarop we over klimaatverandering praten bepaalt in hoge mate hoe we ermee omgaan. Meer daarover in dit stuk: Waarom we hoopgevende verhalen over een duurzame wereld nodig hebben. Hier het verhaal van Robinson Meyer (waaruit ik hierboven citeer): mogen we na het Verdrag van Parijs weer hoop hebben? Blijf op de hoogte van dit soort notities en van mijn grote verhalen over energie en klimaat via mijn persoonlijke nieuwsbrief. Die verstuur ik gemiddeld een keer per week.