Iemand die ik niet ken: Zondag

‘Je weet wat je hebt gedaan.’

‘Zeg gewoon wat ik heb gedaan.’

‘Ik ga niet mee tot je het toegeeft.’

‘Kom, lopen. Het is godverdomme koud.’

‘Als je echt van me zou houden, dan weet je wat je hebt gedaan.’

De laatste der drinkende Mohikanen onder mijn balkon. Ze wil naar hem wijzen, elke keer dat ze ‘je weet’ zegt, maar haar arm kent maar twee standen: hoog in de lucht, vingers met uiteinden van acryl, en slap langs haar lijf, ogenschijnlijk gewrichtloos. Ze schudt met haar laatste krachten een pakje sigaretten. Leeg.

Haar vriend probeert zelfverzekerder te gaan staan, haakt zijn voet achter zijn enkel, maar wankelt dan en laat zich zakken langs een prullenbak. Nu hij op de grond zit, gaat het wijzen haar makkelijker af.

Hij is bezig zijn pik terug in zijn broek te stoppen, een nat spoor kruipt richting goot. Zijn vriendin krijst

‘Je moet gewoon een keer fokking normaal doen.’

‘Zeg nou maar wat er is. Ik ga weg hoor.’

‘Nou niet boos op mij worden!’

Terwijl het stel de laatste zaterdagavondstuiptrekking beleeft, begint om hen heen alvast de zondag. De schemer wordt overschreeuwd door zon en de straat loopt vol. Hardlopers, kerkgangers. De jongen zit niet meer tegen de prullenbak. Hij is bezig zijn pik terug in zijn broek te stoppen, een nat spoor kruipt richting goot. Zijn vriendin krijst.

‘Michael!’

‘Wat.’

‘Doe niet zo.’

‘Zeg gewoon.’

‘Nee.’

Hij pakt haar schouders beet, zet zijn voorhoofd tegen het hare.

‘Kom, we gaan.’

‘Nee.’

Michael rochelt op zijn pisvlek en begint te lopen.

Ze haakt haar arm in de zijne en loopt mee. ‘Fuck you.’