/dc-useruploads-images/54ebe274b1414dd58211f9615b03eb0b.png)
Ik wil stoppen. Door mijn koptelefoon klinkt klaaglijk gehuil dat langzaam overgaat in ondraaglijk gekrijs. Joel is ziek en wil niet slapen. Het eerste pakje sap dat ik hem geef, slaat hij uit mijn handen. Het tweede pakje accepteert hij wel, maar braakt hij meteen weer uit. Gefrustreerd bonkt Joel zijn hoofd tegen het ziekenhuisbed.
Ik wil iets doen. Hem optillen. Troosten. Zingen. Wiegen. Alles om hem rustig te krijgen. Maar het haalt niets uit. Ik kan niets doen. Helemaal niets. Ik moet dit uitzitten. Zoals Ryan, zijn vader, dat alle avonden moet.
Eindelijk valt Joel in slaap.
De game That Dragon, Cancer vertelt het waargebeurde verhaal van Ryan en Amy Green die hun vijfjarige zoon Joel verloren aan kanker. Op éénjarige leeftijd werd bij hem een kwaadaardige hersentumor ontdekt die agressief behandeld moest worden. Dat leidde ertoe dat Joel zich moeizaam ontwikkelde.
Ryan, die al experimenteerde met het maken van games, besloot om zijn ervaringen om te zetten in een spel. Op dat moment wist hij natuurlijk nog niet dat zijn zoon in maart 2014 zou komen te overlijden. Joel verbleef in zijn korte leven af en aan in het ziekenhuis en vader Ryan werkte af en aan aan zijn project. In verschillende interviews beschrijft hij dat project als een vorm van therapie.
Dat is goed aan het resultaat te zien. Dit is een van de bijzonderste spellen die ik de laatste tijd heb gespeeld.
Zit je zelf wel aan de knoppen?
That Dragon, Cancer begint in een park, waar we een peinzende vader op een bankje zien zitten. Joel zit op verschillende speeltoestellen. Opvallend is dat hij geen gelaatstrekken heeft en daardoor een ongrijpbaar karakter blijft. Je kunt hem laten lachen, gieren zelfs, met hem spelen. Maar loop verder het park in en je ziet Joel vastgebonden liggen op een ziekenhuisbed, met slangetjes verbonden aan piepende apparaten.
Gedurende de anderhalf uur dat het verhaal zich ontvouwt, ben je deelgenoot van dit soort intieme momenten
Gedurende de anderhalf uur dat het verhaal zich ontvouwt, ben je continu deelgenoot van dergelijke intieme momenten. Hoor je het echte gelach van Joel, hoor je zijn echte gehuil. Zit je erbij als artsen weer eens slecht nieuws komen brengen. Kruip je letterlijk in het hoofd van Ryan, Amy en de artsen.
Op andere momenten word je juist weer weggeduwd. Als je merkt dat de ouders ook niet weten hoe ze verder moeten. Dat het geloof, ze zijn vrome christenen, hen ook niet meer helpt. Je ziet ze spartelen, op zoek naar houvast. Ze zijn openhartig over hun twijfels, schuldgevoel, maar delen ook hun hoop over het onmogelijke herstel van Joel.
De vorm die perfect is voor empathie
Het is knap hoe je bij hun levens betrokken wordt. Dat we meevoelen met een ziek jongetje is niet zo moeilijk: ik heb zelf kleine kinderen en lig geregeld ’s nachts wakker door nare gedachten over wat hen allemaal kan overkomen.
Moeilijker vond ik het begrip op te brengen voor het geloof van Ryan en Amy. En God is overal in That Dragon, Cancer. Maar misschien zit hierin juist de kracht van het spel: het geeft weinig, maar toch enige handelingsruimte, waardoor het verhaal langzaam begint te voelen als jouw verhaal. Op een knappe manier zijn verder foto’s, teksten, geluidsfragmenten, verhalen, gedachten, schoonheid en kunst door het spel verweven, waardoor je een zeer gelaagd portret krijgt van een familie in nood.
Mijn advies: speel het, loop er doorheen en beleef het leven in al zijn schoonheid en gruwelijkheid.
Ga naar That Dragon, Cancer Op de site van That Dragon, Cancer vind je meer informatie over het spel en kun je het aanschaffen. Het spel is ook beschikbaar in de Steam Store voor verschillende platforms (PC en Mac).Meer spellen?
In deze onderhoudende game moet je een moord oplossen (en kom je erachter wie je zelf bent)
In de bijzondere game Her Story moet je een moord oplossen. En een nog groter mysterie. Het levert een razend spannend spel op waar je nog uren over na kunt praten.
In deze drie geslaagde games moet je het verhaal zelf bij elkaar sprokkelen
Zijn het eigenlijk wel spelletjes? Zijn het misschien films? Of interactieve verhalen? In de games Gone Home, Dear Esther en Amnesia: The Dark Descent moet je zelf op zoek gaan naar het verhaal. Bij twee is dat verhaal ontroerend. Bij één ronduit eng.
Games zijn nu van iedereen (en dat vinden sommige gamers niet leuk)
De gamecultuur is aan het veranderen: ze wordt diverser en breder. En dat vindt niet iedereen even goed te verkroppen. Woedende gamers voerden de afgelopen weken een vuile online oorlog tegen mondige feministen en experimentele ontwerpers. Welkom in #GamerGate.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
