19.02.16 Aanbeveling

De remedie voor het zikavirus (en nog 11 verhalen om in te halen)

Oprichter

Elk weekend tippen onze correspondenten hun favoriete journalistieke producties en selecteren wij de beste stukken van De Correspondent. Deze week: vooroordelen over heksen, vooroordelen over de liefde en vooroordelen over zwarte mensen.

Het beste uit andere media:

Heksen bestaan niet? Bewijs het maar eens!

Journalist Anneke Verbraeken gelooft niet in heksen. En valt van de ene verbazing in de andere als ze in Benin probeert aan te tonen dat ze inderdaad niet bestaan. Want in dat land, waar voodooïsme de officiële staatsgodsdienst is, zijn heksen de schuld van alle kwaad. Zelfs de onderzoeksjournalisten waar ze mee samenwerkt, denken dat ze bestaan. Reporter Alberique Houndjo laat haar een foto zien van een uil, die volgens hem een tovenaar is. En van een vrouw met een vis naast zich, die ze volgens Houndjo heeft gebaard. Overal zijn heksen. Maar Verbraeken blijft zoeken naar cijfers, bewijs en antwoorden op haar vragen. Van de antwoorden viel ik van mijn stoel. Het stuk staat wel achter een betaalmuur. (Andreas Jonkers)

Vrouw baart vis (Leestijd: 10 minuten)

Wie is toch die politicus die zich als eerste thuis liet interviewen?

De Clintons deden het. Bashar al-Assad deed het. Yanis Varoufakis deed het. Het thuisinterview: een politicus laat zich interviewen te midden van interieur en familie. De persoonlijke vragen en zoetsappige kiekjes zijn een populair pr-instrument. Maar waar is deze traditie begonnen? Architectuurhistorica Despina Stratigakos geeft het ontnuchterende antwoord: het eerste thuisinterview was met Adolf Hitler. In 1939 publiceerde The New York Times Magazine ‘Herr Hitler thuis in de wolken,’ een opgewekt artikel over het optrekje van de Führer in de Duitse Alpen. Quartz sprak Stratigakos over het interview en Hitlers obsessie met binnenhuisarchitectuur. (Sanne Blauw)

Interior design junkie Adolf Hitler invented the modern politician’s at-home interview (Leestijd: 10 minuten)

Hoe vooroordelen werden ingezet om O.J. Simpson vrijgesproken te krijgen

Het was de rechtszaak van de eeuw: The People versus O.J. Simpson. De voormalig topsporter en televisiepersoonlijkheid was voor velen overduidelijk de dader in de moord op zijn ex-vrouw en diens vriend - beiden bruut afgeslacht met een mes. Het bewijs tegen O.J. was overweldigend: een bloedspoor dat direct leidde van de plek van de moord naar O.J.’s huis, een wankel alibi, een vluchtpoging die door miljoenen Amerikanen live werd gevolgd op tv. Bijgestaan door een team van topadvocaten, waaronder Robert Kardashian (de vader van) werd O.J. ondanks alles vrijgesproken. In dit artikel uit The New Yorker, dat opnieuw werd gepubliceerd in de week dat een tv-serie over het proces in première ging, een reconstructie van de gedurfde strategie van zijn advocaten: inspelen op de raciale spanningen tussen zwarte Amerikanen en de racistische politie van Los Angeles. (Vera Mulder)

O. J. Simpson in The New Yorker (Leestijd: 20m minuten)

Het beste uit De Correspondent:

Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.

Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.

Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!

Het beste uit andere media:

Het beste uit De Correspondent:

Armoede uitgelegd aan mensen met geld