Kunst die ik afgelopen week zag: plafondvalkjes en een ontlede fiets

Iedere vrijdag schrijf ik op deze plek kort over de kunst die ik de voorgaande week heb gezien. Ik vind het belangrijk om zo veel mogelijk kunst te bekijken, maar lang niet alles belandt direct in een artikel. Op deze manier kunnen jullie toch met me mee kijken en inspiratie opdoen om er zelf op uit te gaan. Deze week bezocht ik Museum Het Valkhof in Nijmegen en de Appel arts centre in Amsterdam.

Ik ben opgegroeid in Nijmegen en kan me nog goed herinneren dat Museum Het Valkhof opende: een hele sensatie, die moderne glazen schoenendoos die ineens in de stad stond. Mijn ouders namen me vaak mee en ik werd er verliefd op pop art. Het is ook een fijn museum: mooi ingericht, niet te groot en niet te klein, en de combinatie van archeologische vondsten en nieuwere kunst heeft potentie.

Toch heb ik er nooit echt indrukwekkende hedendaagse kunst gezien. Het is dan ook een onbegrijpelijke zet dat de modernekunstconservator is wegbezuinigd. Uit de collectie moderne kunst is nu alleen een schreeuwerige, maar weinig indrukwekkende pop arttentoonstelling te zien. De tentoonstelling Photography Extended III, over geënsceneerde hedendaagse fotografie, is wel aardig: er worden kunstenaars getoond die fotografie op een toegankelijke manier combineren met andere media. Het mooist vond ik de experimenten van kunstenaar Diana Scherer, die wortels van planten in de vorm van een vaas laat groeien. Maar over het algemeen blijft het nogal veilig.

Dan is de archeologische collectie sterker: de vondsten zijn mooi gepresenteerd en er zitten heel bijzondere dingen tussen, zoals Romeinse kruiken die met hun handvat in de vorm van een voetje aan de surrealistische objecten van Salvador Dalí doen denken. En het was een leuk weerzien met de opgezette valken die verstopt zitten tussen de balken van het plafond, waar ik als kind altijd naar zocht. Photography Extended III is te zien tot en met 8 mei.

Bij de Appel wordt heel vooruitstrevend geprogrammeerd, wat soms tentoonstellingen oplevert die alleen voor insiders interessant zijn. Deze keer gelukkig niet. Op de begane grond is werk te zien van Alicja Kwade, die de beleving van tijd en ruimte onderzoekt. Zo zijn er in een verder lege zaal horlogewijzers in een lange rij op de muur geplakt. In een ritmisch golvende, herhalende beweging worden uren dagen, dagen weken en weken maanden. Ook prachtig is het werk Fahrrad: een fiets die zorgvuldig is ontleed en verpulverd. Het levert een vitrine op met 29 glazen potten. Zes zijn er gevuld met ijzer, vijf met rubber, en dan nog een aantal met lak, aluminium, kunststof en andere grondstoffen. Er is ook een pot met precies 1 gram glas: zou dat een splinter in de band zijn geweest?

Saskia Noor van Imhoff toverde de hele eerste verdieping van de Appel om tot één grote, geheimzinnige installatie. De vloer is verhoogd, op sommige plekken zitten gaten. Er is geen moeite gedaan de sporen van het installatieproces te wissen: je ziet zaagsel, schroeven en proppen tape liggen. De bedoeling ook: Van Imhoff wijst op processen en systemen binnen kunstinstellingen die normaal gesproken verborgen blijven. Ze gebruikt bijvoorbeeld transportkisten, luchtbevochtigers en ingepakte depotstukken. Ook zijn er mysterieuze afgietsels te zien van planten, gipsarmen en cosmeticapotjes.

Op het eerste gezicht heeft het niets met elkaar te maken, maar al associërend kom je erachter dat het allemaal gaat over conserveren en de drang om verval tegen te gaan. Beide tentoonstellingen in de Appel lopen tot en met 10 april.

Museum Het Valkhof Alicja Kwade Saskia Noor van Imhoff: #+ 21.00