De tattoo in zijn hals is een Latijnse tekst die ongetwijfeld met liefde en overwinnen te maken heeft. Als hij lacht om zijn eigen grappen gooit hij zijn hoofd in zijn nek en worden de letters een streepjescode. Als hij blij verrast is, trekt hij zijn kin naar achteren en verdwijnt het grootste deel van de klinkers tussen de huidplooien. De tekst die overblijft komt me na een aantal dagen in Polen niet heel vreemd voor - het woord ‘waar’ wordt hier gespeld als ‘ghdzje.’

In Warschau met een vriendin om de barre periode na carnaval te overbruggen. Het is halfdrie maandagnacht en we hebben een straat met nachtclubs gevonden. Net om de hoek bij de Subway, waar een naakte man over de toonbank probeerde te klimmen. De halstattoo tussen ons in is de eerste in de club die ook Engels spreekt. Hij likt aan zijn gouden voortanden, bukt om niks van zijn smetteloos witte sneakers te vegen.

Hij blijkt Italiaans. Wat hij in Warschau doet? Zijn broer, die hier woont, is ziek. De halstattoo is heel zorgzaam, zeggen mensen weleens tegen hem. Zo is hij dol op kleine dieren - en op zijn moeder. Die laatste twee hebben niets met elkaar te maken hoor, ha ha, streepjescode.

Onderaan de trap staan mannen in Dieselshirts te wachten op de meisjes die wankelend naar beneden komen

We staan op een dansvloer van spiegelglas en vanaf het balkon van de club begint een meisje in een bontjas naar ons te zwaaien. Ik en mijn vriendin zwaaien terug, de jongen draait zijn rug naar het balkon. Ik vraag hem wie ze is. ‘Geen idee, maar ze zit al de hele avond op me te azen. Alle vrouwen vinden mijn bruine ogen mooi, het is een vloek.’

Na die opmerking vluchten wij ook naar het balkon. De Italiaan komt ons achterna en wringt zich op een barkruk tussen ons in. Vanaf de andere kant van het balkon zie ik de vrouw in de bontjas naar ons toe komen.

Ze stompt eerst mij, dan mijn vriendin, en bijt ons toe: ‘You speak Polish?’

Even denk ik dat ze gaat uithalen, maar ze doet een stap naar achteren en houdt een tasje omhoog: Louis Vuitton, zo nep als het bont om haar schouders. Ze wijst naar de tas, dan naar de jongen. ‘This guy. Bad guy. In two weeks, he buy me thís bag.’

Haar nek schiet naar achteren, dan met kracht vooruit. Ze spuugt hem vol in zijn gezicht, gooit haar glas bier over zijn hoofd leeg en stormt de trap af, de club uit.

De halstattoo rent richting toilet, wij naar de volgende club. Hier zijn ‘alle shoty 5 zloty’, maar brandt er tl-licht en is de enige andere vrouw er eentje met een blauw oog, die in een hoek op een kruk voor zich uit zit te staren en pas een slok van haar drinken neemt als de man naast haar goedkeurend heeft geknikt.

In de derde club is het ‘ladies night’. Dat heet: vrouwen mogen gratis naar binnen en op de eerste verdieping van de club gratis drinken. De eerste verdieping - waar uitsluitend vrouwen mogen komen, waar geen muziek gedraaid wordt, waar niet gerookt mag worden en waar alleen wodka gratis verkrijgbaar blijkt. Onderaan de trap staan mannen in Dieselshirts te wachten op de meisjes die wankelend naar beneden komen.

Als we ook die trap aflopen kijk ik de straat op. Het meisje in de bontjas was blijkbaar nog niet naar huis gegaan, maar houdt nu een taxi aan en stapt in. De Italiaan staat er ook, hij leunt over het portier heen en schreeuwt iets. Het meisje probeert de deur dicht te trekken, maar de jongen gaat op één knie naast de auto zitten. Ik schrik op. Een meisje achter me beukt tegen me aan en gebaart dat ik door moet lopen.

Later staan we in de rij voor de garderobe als ik een bekend accent hoor. De Italiaan staat achter ons, zijn arm om een van de meisjes van de eerste verdieping heen geslagen. ‘Ik ben in Warschau voor mijn moeder. Die is ziek. En mijn vriendin heeft het net uitgemaakt.’

Meer ontmoetingen?

Iemand die ik niet ken: Pis nou Elke twee weken schrijf ik over een moment dat ik deelde met iemand die ik niet ken. Deze week dat moment met de vrouwen in de rij voor de toiletwagen tijdens carnaval. ‘Kappen nou, ik druppel!’ Lees het verhaal hier terug Iemand die ik niet ken: Jen Elke twee weken schrijf ik over een moment dat ik deelde met iemand die ik niet ken. Deze week met de vrouw die mij in Dublin de weg naar de gevangenis wijst. ‘Ya lost, love.’ Lees het verhaal hier terug