The Economist heeft een sterke analyse geschreven over de landbouwproductie van Afrika, die eindelijk een beetje aantrekt. Het artikel illustreert precies wat ik graag wil overbrengen: we kunnen het in het Westen wel hebben over kleinschalige, natuurvriendelijke, biologische, landbouw als ideaal, in Afrika draait het om productie. Niet alleen omdat dat direct voor de boer meer voedsel oplevert, ook omdat het hem de mogelijkheid geeft om zijn omzet te verhogen en zo hetzelfde te doen met de levenstandaard van hem en zijn gezin.
Interessant om te lezen is dat de productieverhoging wordt behaald met klassieke intensivering, precies zoals dat bij ons in is gebeurd: kunstmest, verbeterde zaden en meer kennis van goede landbouwpraktijken. Voorheen was een hogere opbrengst behalen alleen mogelijk door meer land te gebruiken, wat de afgelopen decennia tot een enorme afname van natuurgebieden heeft geleid. Nu stijgt eindelijk de opbrengst per hectare, en kan Afrika overgaan tot land sparen.
Het artikel verhaalt ook erg mooi over waarom de groene revolutie zoveel moeilijker is in Afrika dan in Azie. Dat gaat van geologie, via (geo)politiek tot de enorme diversiteit aan gewassen. Het stuk vertelt bovendien een positief verhaal over de afname van het aantal conflicten en de verbeterde levensomstandigheden, die Afrika de mogelijkheid geven zich te ontwikkelen.
