Jordan Davis is vrij van school. Hij en zijn drie beste vrienden rijden door hun stad, Jacksonville in Florida. Eerst gaan ze naar het winkelcentrum; het meisje waar hij verliefd op is werkt daar in een kledingwinkel. Dan rijden ze naar een tankstation om peuken en kauwgom te kopen.

Een eindje verderop zit Michael Dunn (45) ook in de auto. Hij en zijn vriendin komen net terug van de bruiloft van zijn zoon. Ze zijn op weg naar hun hotel en hebben haast; ze hadden hun nieuwe puppy achtergelaten op de kamer en die moet nodig uitgelaten worden. Maar eerst stoppen ze bij een tankstation om chips en wijn te kopen.

Drie minuten later heeft Dunn tien kogels afgevuurd. Eerst zeven kogels door het portier waarachter de zeventienjarige Davis zat, daarna drie op de achterkant van de auto.

Een vriend van Davis zet de auto in zijn achteruit en de jongens vluchten de parkeerplaats af. Davis sterft twee minuten later op de bijrijdersstoel. Hij heeft schotwonden in zijn benen, buik, lever, longen en aorta.

Dunn rijdt naar het hotel, laat zijn puppy uit, bestelt een pizza en gaat slapen.

De volgende ochtend zet Dunns vriendin de televisie aan op hun hotelkamer. ‘Tien knallen gehoord bij een benzinestation in Jacksonville. Jordan Davis, een zwarte jongen van zeventien, is dood.’ Dunn neemt geen contact op met de politie, maar rijdt vanaf het hotel naar huis, waar hij de volgende dag wordt opgepakt omdat een ooggetuige bij het tankstation zijn nummerbord had genoteerd.

Wat er gebeurde

Maar wat gebeurde er voordat Dunn zijn tien kogels afvuurde?

Rond zeven uur zet Michael Dunn zijn auto op de parkeerplaats naast die van Davis en zijn vrienden. Tommie Stornes, de vriend van Jordan, is al in de winkel. De vriendin van Dunn, Rhonda Rouer, gaat ook naar binnen.

Op de parkeerplaats ontstaat intussen een woordenwisseling. Dunn vindt dat de van de jongens te hard staat. Hij stapt uit zijn auto, tikt op het raam van de jongens en zegt dat het volume omlaag moet. Een vriend van Davis gehoorzaamt en Dunn loopt terug naar zijn auto. Maar dan gebeurt het: Davis roept ‘fuck that’ en zet de muziek weer harder. Dunn stapt nogmaals uit, dit keer met het pistool uit zijn handschoenenkastje in de hand.

De moord op Jordan Davis was in de Verenigde Staten de zoveelste keer dat een onbewapende zwarte jongen werd doodgeschoten door een witte medeburger

Van wat er daarna precies gebeurde, bestaan twee lezingen. Volgens de vrienden van Davis schold hun vriend Dunn uit, waarop de man riep dat hij zich niet liet bedreigen en begon te schieten.

Volgens Dunn stak Jordan de loop van een shotgun uit het raam, voelde hij zich bedreigd, en begon hij daarom te schieten.

Er werd nooit een wapen gevonden in de auto van de jongens. Volgens Rouer, de vriendin van Dunn, begon haar vriend al met klagen over de muziek nog voordat zij de winkel binnenging. Die woorden zouden later, tijdens de rechtszaak tegen hem, bepalend blijken: ‘I hate that thug music.’

De moord op Jordan Davis was in de Verenigde Staten de zoveelste keer dat een onbewapende zwarte jongen werd doodgeschoten door een witte medeburger. Na zijn dood zochten Davis’ ouders veelvuldig de media op om aandacht te vragen voor racisme en vooroordelen tegenover zwarte Amerikanen. Davis werd een bekend symbool in de

In Florida, waar eerder dat jaar ook Trayvon Martin werd vermoord, ontstond opnieuw discussie over de die voorschrijft dat elke inwoner zich met geweld mag weren op het moment dat hij zich bedreigd voelt. Martin was ook een onbewapende zwarte jongen van zeventien. Hij werd doodgeschoten door een buurtwacht die zich bedreigd voelde doordat Martin een capuchontrui droeg. De moordenaar van Martin ging vrijuit; volgens de jury handelde hij uit zelfverdediging.

De zaak verdeelde Amerika. Want is Michael Dunn een man die zich bedreigd voelde door vier tieners en een gerechtvaardigde beslissing nam? Of is hij een racist die in blinde woede losging op een auto vol zwarte jongens? En was Jordan Davis een onschuldige tiener met een grote bek? Of was hij inderdaad de thug waar hij voor werd aangezien?

Kom meepraten over de zaak tijdens het Movies that Matter-festival

Marc Silver, een Amerikaanse regisseur, tracht deze vragen te beantwoorden in zijn nieuwe film. Hij maakte de documentaire 3 ½ minuten, 10 bullets over de zaak rondom Jordan Davis en alle gevolgen die de zaak heeft gehad voor multicultureel Amerika.

YouTube
Bekijk hier de trailer van de film.

In anderhalf uur worden alle kanten van de zaak belicht. De gebeurtenissen van die avond worden aan de hand van ooggetuigenverklaringen en camerabeelden gereconstrueerd. Alle betrokkenen komen aan het woord: de ouders en vrienden van Davis, de vriendin en dochter van Dunn. Via beelden van politieverhoren leer je de schutter beter kennen, via verhalen van Davis’ vriendin uit het winkelcentrum hoor je zijn kant van het verhaal. Het heeft een razend knappe documentaire opgeleverd die voelt als een thriller: zenuwslopend en diep tragisch.

Michael Dunn werd na een rechtszaak die bijna twee jaar duurde veroordeeld tot een levenslange celstraf, zonder kans op vervroegde vrijlating. De strijd voor meer gelijkheid van Davis’ ouders en de Black Lives Matter-beweging gaat intussen door, onder meer met de verkoop van shirts met het gezicht van Jordan erop. Een tekst in blokletters eronder: ‘My music is not a weapon’.

De film zien? Volgende week wordt de documentaire voor het eerst vertoond in Nederland tijdens het Movies that Matter-festival in Den Haag. Er zijn meerdere data waarop je hem kunt zien, maar op donderdag 24 maart is Amerika-expert Victor Vlam bij de vertoning aanwezig. Naderhand ga ik op het podium met hem in gesprek over de documentaire, de rechtszaak, de gevolgen van zulke misdaden voor multicultureel Amerika en de vraag: wat is een ‘gangster’ nou precies? Klik hier voor kaarten en programma Nog een mooie documentaire kijken? In een zelfgebouwd vliegtuigje streek documentairemaker Hubert Sauper neer in Zuid-Soedan. Het leidde tot de documentaire We Come As Friends, die hedendaags kolonialisme wel heel dichtbij brengt. Een aanbeveling, met een waarschuwing: van deze film lig je nog nachten wakker. Lees hier mijn aanbeveling terug Deze docu over de VN in Mali is ook de moeite De nieuwe documentaire van regisseur Robert Oey gaat over de Nederlandse bijdrage aan de vredesmissie in Mali. Het geeft een weergaloze inkijk in de tegenstellingen waar de missie mee te kampen heeft. Lees hier mijn aanbeveling terug Ras is het kind van racisme. Niet de vader Vandaag verschijnt de Nederlandse vertaling van Ta-Nehisi Coates’ nietsontziende analyse van het structurele racisme in Amerika. Coates richt zich tot zijn zoon, die opgroeit in een land waarvan de nationale ‘droom’ rust op de ruggen van zijn zwarte voorouders. Maar zijn boodschap is universeel: racisme is een lichamelijke ervaring, die ‘hersenen loswrikt, luchtwegen blokkeert, botten breekt.’ Een voorpublicatie. Lees de voorpublicatie hier terug