Thuis ben je waar de sauna zich op loopafstand bevindt

In het voorjaar van 2003 streek ik neer in Bad Wiessee, ten zuiden van München, om daar met mijn toenmalige redactrice L. aan mijn roman De asielzoeker te gaan werken. Waarom Bad Wiessee weet ik niet meer zeker. Vermoedelijk had het ermee te maken dat ik in München moest zijn voor een lezing. En tegenover Bad Wiessee ligt het dorpje Tegernsee, waar ik begin jaren tachtig met mijn ouders en mijn zus vier weken heb doorgebracht. Ook de onsentimentele schrijver kent zijn nostalgische oprispingen; als het om Duitse bergdorpjes gaat, heb ik er wel vaker last van.

We belandden in de sauna, L. en ik, want je kunt ook in de sauna werken (er zijn foto’s van) en we zwommen in het binnenzwembad. Voor de tijd van het jaar was het behoorlijk koud in Bad Wiessee.

Jaren later hoorde ik van iemand anders die voor de uitgeverij werkte dat als je met mij zou werken je verplicht met me naar de sauna moest, waaruit blijkt dat de mens niet of nauwelijks verantwoordelijk is voor de verhalen die over hem de ronde doen. Niemand moet iets in mijn omgeving. Ja, soms moeten de mensen me met rust laten, maar dat is niet opdringerig te noemen.

Ook de onsentimentele schrijver kent zijn nostalgische oprispingen; als het om Duitse bergdorpjes gaat, heb ik er wel vaker last van

Niet lang daarna verliet L. de uitgeverij en ik verloor het contact met haar. Saunabezoek of geen saunabezoek, je kunt niet met iedereen contact onderhouden.

Maar toen de verschijningsdatum van mijn nieuwe roman naderbij kwam, stelde uitgever O. voor dat L. de redactie zou doen. Het leek me aardig als we ons zouden vervoegen in een hotel met zwembad en sauna. Niets hoeft, maar tradities zijn er niet voor niets.

Door allerlei omstandigheden, niet in de laatste plaats het feit dat ik een piepklein, gemeubileerd pied-à-terre in Berlijn huur, werd besloten om de redactie in Berlijn te doen. Twee dagen moest volstaan.

Het hotel dat werd uitgekozen werd het Crowne Plaza Berlin City Centre Hotel in de Nürnberger Strasse. Ik had daar in december 2014 gezeten toen ik voor de Freie Universität in Berlijn iets moest doen. Wat kon ik me niet meer helemaal herinneren, maar vooral kon ik me niet herinneren dat er een sauna en een zwembad aan het Crowne Plaza Berlin City Centre Hotel vastzaten. Ik was echter bereid alles te geloven.

Woensdag landde ik in Berlijn en ik ging zo ongeveer linea recta door naar Crowne Plaza Berlin City Centre Hotel, waar L. al op mij zat te wachten. Ze vond dat ik onveranderd was. Dat kon je ook van haar zeggen, hoewel ze een kind had gekregen.

We werkten in de lobby van het hotel waar het daglicht niet kwam en waar we werden omringd door Israëlische, Franse en wat Zweedse toeristen, alsmede een verdwaalde Duitser. Een enkele toerist was nogal lawaaiig. De bediening liep op haar laatste benen. Het Crowne Plaza Berlin City Centre Hotel deed zijn naam eer aan, we hadden ook in Alaska kunnen zijn.

Af en toe dacht ik met weemoed terug aan Bad Wiessee. L. is nog wel naar de sauna geweest maar ze kwam terug met uitslag en daarna was het bekeken.

Thuis ben je waar de sauna zich op loopafstand bevindt, zonder dat je die ooit zult betreden.