Het beste (en hardste) stuk dat ik ooit las over de Verenigde Naties

Vaak genoeg lees je wat er mis is met de Verenigde Naties. Bureaucratie, rapportenfabriek, vredesmilitairen die kinderen misbruiken.

Ik deed de afgelopen jaren ook wat duiten in de zak, met stukken over de slechte coördinatie tussen VN-organisaties bij rampen, over de oneerlijke verdeling van de bijdragen aan VN-vredesmissies, en over hoe de idealen van de organisatie gekaapt zijn door politieke spelletjes tussen lidstaten.

Ik baseer veel van mijn stukken op de verhalen van VN-medewerkers, maar zelden willen die on the record vertellen over hun problemen met de organisatie.

Deze week bracht The New York Times een geweldig verhaal van een VN-medewerker, die wél met naam en toenaam in de krant wilde. Tenminste - Anthony Banbury nam ontslag bij de Verenigde Naties om zijn verhaal te kunnen doen.

Banbury vervulde tot voorkort een van de hoogste functies die de VN kent: assistent secretaris-generaal voor field support. Hij werkte meer dan dertig jaar in allerlei functies voor de VN. En nu was het genoeg.

Op geniale wijze - kort en hard - legt Banbury de problemen van de VN bloot. Het kost bijvoorbeeld gemiddeld 213 dagen om iemand aan te nemen bij de VN (best een probleem als je snel moet reageren op een crisis als ebola). Het ontslaan van incapabele medewerkers is praktisch onmogelijk, tenzij ze een misdrijf begaan. In Mali wordt meer dan 80 procent van het budget van de vredesmissie besteed aan logistiek en het beschermen van VN-personeel, in plaats van aan het beschermen van de bevolking.

En zo gaat Banbury maar door.

Een van de heftigste passages: ‘If you locked a team of evil geniuses in a laboratory, they could not design a bureaucracy so maddeningly complex, requiring so much effort but in the end incapable of delivering the intended result. The system is a black hole into which disappear countless tax dollars and human aspirations, never to be seen again.’

Ongetwijfeld zijn ze op het VN-hoofdkantoor behoorlijk geschrokken van Banbury’s stuk. Nu maar hopen dat er ook iets verandert.