‘Er is vandaag maar een woord dat past: liefde’

Elke ochtend verzamelen alle kinderen van de basisschool van mijn dochter in Gent zich in de zaal. Nadat de directrice met een belletje heeft gerinkeld en het stil is geworden, houdt ze een korte toespraak. Vandaag had die wel een heel bijzondere lading.

De directrice stond met de vlag van ‘ons België’ in haar handen. Met de nadruk op ons. Van ons allen die hier wonen, ongeacht religie, nationaliteit of kleur. Van alle kinderen op deze stadsschool die uit vele windstreken komen en er allerlei geloofsovertuigingen op nahouden.

Ze legde uit dat er verdrietig genoeg slechte mensen bestaan op de wereld, maar de goede mensen gelukkig veruit in de meerderheid zijn. En dat dit een moment is waarop we ons, welke achtergrond we ook hebben, één familie moeten voelen. ‘Er is vandaag maar een woord dat past: liefde.’

Daarna liet ze beelden zien van Adele die bij een concert in Londen gisteravond een indrukwekkende vertolking van ‘Make You Feel My Love’ opdroeg aan Brussel. De directrice wees op alle mensen die met hun telefoon lichtjes maakten en zei: ‘Ik hoop dat de goede mensen elkaar licht blijven geven.’ Ze riep de kinderen en ook de ouders op in de zaal een tapijt van vredesboodschappen te maken, zoals op het Beursplein in Brussel ook is gebeurd.

Deze geruststellende en hoopgevende woorden waren natuurlijk vooral aan kinderoren gericht. Maar precies dezelfde boodschap klonk gisteren bij een in allerijl georganiseerde wake in de Sint-Niklaaskerk in Gent. Vertegenwoordigers van allerlei geloofsovertuigingen – christenen, moslims, sikhs, boeddhisten en humanisten – en de burgemeester van Gent kwamen er samen om hun afschuw over de gebeurtenissen uit te spreken en op te roepen tot eendracht.

‘Geen geloof predikt haat, geen geloof predikt geweld,’ zei de voorzitter van de Vereniging van Gentse moskeeën. Een zenboeddhist herinnerde aan de woorden van Boeddha: ‘Haat wordt niet door haat overwonnen, haat wordt door liefde overwonnen.’

Je mag het clichématig of gezwollen vinden. Maar op mij maakt het indruk dat er vooralsnog in België weinig oorlogsretoriek lijkt op te klinken. Bij alle verslagenheid is er juist een kalme vastberadenheid zich niet uit te elkaar te laten spelen maar in solidariteit en saamhorigheid onze open samenleving te verdedigen. Ook daarom raakt het mij vandaag deel uit te maken van ‘ons België.’