Hier worden de vrouwelijke VN-officieren getraind. Door een Nederlander
Terwijl ik dit schrijf, speelt er een orkest van claxons op de achtergrond. Uit het raam zie ik ze voorbijkomen, in een mist van uitlaatgassen: glimmend witte taxi’s, gedeukte zwarte minibusjes, motors met hele gezinnen erop, en - van alle kanten ingehaald - riksja’s. Ik ben in Delhi, India.
De stoffige straat waar ik op uitkijk - met straathonden die de stoep vol kuilen graven, straatkinderen die beschutting zoeken onder viaducten, straatverkopers die liggen te slapen op hun bananen - kan bijna geen groter contrast zijn met de plek waar ik deze week mijn tijd doorbreng.
Kijk maar, op de foto hieronder.
Ik ben hier, in het Manekshaw Centrum van het Indiase leger. In deze gekoelde congreskolos vindt deze week een cursus plaats voor vrouwelijk legerofficieren van over de hele wereld: de United Nations Female Military Officers Course (UNFMOC, want alles bij de Verenigde Naties heeft een afkorting). Doel van de cursus is 45 vrouwen uit 25 landen voorbereiden op een uitzending op vredesmissie.
Bedenker en hoofddocent van de cursus is een Nederlander: Patrick Cammaert. En daarom ben ik hier.
Want Cammaert heeft een carrière die eigenlijk alles vertelt over vredesmissies en de VN. Over wat er mis mee is - zeker - maar voorál - en daarom is hij bijzonder - over hoe het beter kan. Om maar wat te noemen: toen hij de baas was van de vredesmissie in Oost-Congo lukte het de missie voor het eerst écht om burgers te beschermen en rebellen om de tafel te krijgen voor onderhandelingen. Toen hij er wegging, stortte de boel als een kaartenhuis in elkaar en rukten de rebellen weer op.
Door Cammaert hier aan het werk te zien, krijg ik een geweldig beeld van zijn visie. Een visie op een toekomst voor de VN. Na meer dan een jaar schrijven over wat er allemaal mis is bij de VN, is dat een verademing.
Als jullie nog vragen voor Cammaert hebben, laat het me dan vooral weten - ik ben hier nog de hele week.
