Vrijdag! Tijd voor de wekelijkse update van dit openbare notitieboekje. Hier deel ik mijn gedachten over alle tentoonstellingen die ik bezoek. Deze week mocht ik kunst aan mijn voeten dragen en zag ik een tentoonstelling met maar één kunstwerk.
Tijdens mijn studie bedacht ik een nieuw soort museum. Er was altijd maar één kunstwerk te zien. Ik was er namelijk achter gekomen dat ieder kunstwerk interessant was, als je er maar genoeg aandacht aan besteedde. Wat als je zo’n schilderij waar je in een museum achteloos aan voorbijloopt, in zijn eentje zou uitlichten?
Zoals wel meer ideeën werd Het Museum met Eén Kunstwerk nooit meer dan een enthousiast gesprek in een café. Maar sinds een paar jaar organiseert De Nieuwe Kerk Amsterdam onder de naam Meesterwerk een reeks tentoonstellingen met eenzelfde soort concept. Steeds wordt er één meesterwerk tentoongesteld.
Dit jaar is het Calvary van Marc Chagall (1887–1985), dat werd geleend van het MoMA. Er staan banners met informatie over de kunstenaar, diens positie in de kunstgeschiedenis en de religieuze symboliek van zijn werk. Maar ik zou aanraden om eerst het schilderij zelf rustig te bekijken: de lucht die is opgebouwd uit groene bollen, de mollige Joodse Jezus aan een kruis, een man met een ladder die stiekem wegsneakt. Als je daarna alle teksten leest en weer naar het schilderij terugkeert, bekijk je het met heel andere ogen. Tot en met 10 april te zien.
Bij het betreden van de tentoonstelling Rehearsing the Future van Noor Nuyten krijg je een stempel op je rechterpols. Het is de precieze tijd waarop je binnenkomt. Zo vormen alle bezoekers samen één groot, alternatief horloge.
Het is een typisch Nuytenkunstwerk: ze maakt lichtvoetige conceptuele kunst over systemen zoals tijd en taal. Voor het werk Future is behind ontwikkelde ze schoenen waarbij de zool achterstevoren zit: een verwijzing naar de tijdsbeleving van volkeren die de toekomst niet vóór zich visualiseren (zoals wij) maar achter zich. Vraag vooral of je er even een rondje op mag lopen, het is een bijzondere ervaring. Geen kunst in hapklare brokken, maar het loont enorm de moeite als je bereid bent er wat aandacht in te investeren. Tot en met 30 april bij Upstream Gallery.
Op de kunstbeurs Unfair Amsterdam kwam ik nog een kunstwerk tegen dat op de huid werd gezet, maar dit keer permanent. Kunstenaar Sanne Vaassen bracht alle moedervlekken op haar lichaam in kaart en bood mensen vervolgens de mogelijkheid om er eentje van haar over te nemen, in de vorm van een tatoeage die precies dezelfde vorm en plek heeft. Verschillende mensen namen plaats op de tatoeagestoel voor zo’n intiem minikunstwerk dat ze voor de rest van hun leven bij zich zullen dragen. Er is nog veel meer moois te zien (en te koop). Kunst die mij verder het meeste bijbleef was van Seán Hannan & Steven van Grinsven, Jan Hoek, Charlotte Koenen en Abel Minnée. Tot en met 3 april in de Westergasfabriek in Amsterdam.
Terwijl we vorige week in de Tolhuistuin druk bezig waren met Artfest: De Natuureditie, vonden er in hetzelfde gebouw de voorbereidingen plaats voor een tentoonstelling die perfect bij ons onderwerp aansluit. Kunstenaar en botanicus herman de vries (1931) houdt zich al decennia met ecologische kunst bezig. Hij vindt kunstwerken in de natuur en stelt ze zonder veel ingrepen tentoon.
Sinds zijn werk vorig jaar op de Biënnale van Venetië te zien was, is de aandacht voor zijn werk – terecht – enorm toegenomen. Bij Framer Framed, de expositieruimte in de Tolhuistuin, is nu werk te zien dat de vries maakte naar aanleiding van de Jakarta Biënnale. Hij nam het Indonesische landschap als uitgangspunt. Te zien is onder meer een installatie van zestien verschillende soorten bamboe, gevlochten manden met rijst, en papier waarop aarde in warme kleuren is uitgewreven. Ruik je een vleug kruidnagel? Ook dat hoort erbij. Tot en met 17 april (het is gratis en iedere dag tot 22.00 uur open, hulde!).
/dc-useruploads-images/d9c826cd8a7f482c99cd6cbbef1d0b8d.png)