Op de lancering van draait een dj tropische plaatjes. Tussen kleurrijke schilderijen van seksstandjes en soa’s drinken jonge mensen biertjes. In de hoek staat een bak met ‘schaambriefjes’: pas als je daar een brief met je eigen seksuele schaamte in stopt, mag je er een uithalen en op het prikbord hangen. ‘Ik schaam me voor de poepgeur bij anale seks,’ schreef bijvoorbeeld iemand.

Wipsite is een initiatief van socioloog Belle Barbé en beeldend kunstenaar Marilyn Sonneveld. De site biedt informatieve én positieve seksuele voorlichting in de vorm van kunst, fotografie en animatie – zonder opgeheven vingertje. Alle informatie gaat vergezeld van een abstract filmpje, tekening of aquarel.

Dat vind ik geloof ik het fijnste aan deze nieuwe manier van voorlichten: je kunt er gerust naar kijken zonder dat het sekserige meteen zo duidelijk is. Onderwerpen als opwinding en seks gedijen misschien wel beter bij afstand en verbeelding.

Informatieve en positieve voorlichting

Illustratie: Marilyn Sonneveld / Wipsite

Dat abstracte is expres, zegt kunstenaar Sonneveld dan ook. ‘We wilden standjes en soa’s niet letterlijk afbeelden, want dat wordt al zoveel gedaan. Je kunt best schrikken als je een soa googelt. Maar zoom je een soa in met een microscoop, dan oogt het best mooi. Daar heb ik dus illustraties van gemaakt.’

Hetzelfde geldt voor het onderdeel standjes, een andere pagina op Wipsite. In abstracte, golvende aquarellen van donkerblauw en dieporanje ontdek je hier en daar een bil of been, maar het blijft zoeken naar wat er precies wordt afgebeeld. ‘We willen een droomwereld creëren waarbij je inlevingsvermogen ook aan het werk moet. Bij ons krijg je geen beeld van: zo hoort het.’

Maar, zegt Sonneveld, er is ook een pagina met ‘weetjes.’ ‘Hierop staan de meer actuele en sociale kwesties. Deze pagina blijven we constant aanvullen. Dit soort informatie is interessant voor iedereen. De meesten van ons zijn opgegroeid met het idee dat seks iets is om je voor te schamen. Onze website maakt het onderwerp voor iedereen

Hoe staat het met de seksuele voorlichting in Nederland?

Want inderdaad: vroeger ging de seksuele voorlichting wel iets anders.

In het derde jaar van de middelbare school moest mijn klas een presentatie maken over seksuele voorlichting. Vrolijk getekende piemels, enge plaatjes van chlamydia en vooral veel condooms kwamen voorbij. Vriendin J. en ik maakten thuis een filmpje over de pil. Op haar kamer met roze bloemetjesbehang vertelden we voor de camera met serieuze blik over de bijwerkingen van het anticonceptiemiddel.

Illustraties: Marilyn Sonneveld / Wipsite

Het was de enige opdracht die we kregen voor seksuele voorlichting. Verder moesten we het doen met een grijs biologieboek waarin het lichaam uitgebreid afgebeeld stond en vertelde onze biologiejuf over de gevolgen van seks. Want seks, daar kreeg je maar nare ziektes van.

Toch verschilt het aanbod nog sterk per school en, bleek uit een recent onderzoek van Rutgers, krijgen kinderen vaak te weinig les op dit gebied. Zo zegt maar 25 procent van de ondervraagde kinderen (9 tot 12 jaar) les te krijgen over seksuele grenzen. Seksualiteit en seksuele diversiteit zitten sinds eind 2012 in de kerndoelen van het onderwijs, maar scholen zijn wel vrij om hier invulling aan te geven en zelf een methode te kiezen. Inmiddels ziet seksuele voorlichting er op de meeste Nederlandse scholen anders uit. Volgens Ineke van der Vlugt van sekskenniscentrum Rutgers is in nieuwe lespakketten meer aandacht voor relatievorming, de voorbereiding op seksuele activiteit en hoe je seksueel contact niet alleen een veilige, maar ook prettige invulling geeft.

Ook verschilt volgens Van der Vlugt het aanbod per regio. Zo is er in de provincies Gelderland en Utrecht veel aandacht voor seksuele voorlichting. Dat ligt vooral aan de plaatselijke GGD, die besluit veel aandacht te geven aan dit onderwerp en scholen helpt. GGD’s van andere regio’s besteden meer aandacht aan bijvoorbeeld beweging.

De kwaliteit van seksuele voorlichting verschilt dus per regio en school. Om over ouders nog maar niet te spreken. Hoe groot dat verschil is, daarover schrijf ik in mijn volgende stuk.

Daar kan ik jullie hulp goed bij gebruiken. Wat is jullie ervaring wat seksuele voorlichting betreft? Wat heb je zelf vroeger gemist, is het lastig om je kinderen voor te lichten?

Wat gaat er goed met de seksuele voorlichting in Nederland, en wat kan beter? Is er een initiatief waar ik zeker naar moet gaan kijken? Iemand die hier vooruitstrevende ideeën over heeft die ik moet spreken?

Mijn eerdere verhalen over seks:

Seks gaat niet alleen over genot of voortplanting. Het gaat ook over jezelf Veel seksgesprekken gaan over genot of voortplanting. Het taoïsme en de tantra proberen daar een diepere laag aan toe te voegen: die van het zelfbewustzijn. Hoe werkt dat? Lees het interview hier terug Uit onderzoek blijkt: het gesprek over seks kan veel genuanceerder Psychologen, biologen, sociologen, antropologen, taal- en cultuurwetenschappers. De halve universiteit houdt zich bezig met onderzoek naar seks. Toch gaat het meeste onderzoek nog altijd over moraal en gezondheid. Voor onderzoek naar plezier is vaak minder geld. Hoe kan de wetenschap ons beeld van seks - en ons gesprek daarover - naar een hoger plan tillen? Lees het verhaal hier terug Vrouwelijkheid gaat vooral over zorgen en kinderen krijgen. Het moet ook over genot gaan De mensheid heeft de clitoris nog niet volledig in de samenleving opgenomen. Terwijl mannen lachen, schreeuwen en schateren, kunnen vrouwen alleen maar fluisteren. Dat meent de kunstenares Sophia Wallace (1978). Met haar project CLITERACY wil ze dit veranderen. Lees het verhaal hier terug Wat de geschiedenis van de penis en clitoris ons kan leren over seks Hoe kunnen we een beter gesprek over seks voeren? Voor een antwoord op die vraag dook ik in de geschiedenis van de penis en de clitoris. Hoe spraken filosofen, geestelijken en wetenschappers daarover? En wat zijn we daarmee opgeschoten? Lees het stuk hier terug