Dagblad Trouw bracht gisteren een artikel waar je als journalist die geregeld over asielzaken schrijft alleen maar jaloers op kunt zijn.
Journalist Ludo Hekman sprak ambtenaren, advocaten en asielzoekers en reconstrueerde zo het belangrijkste gesprek dat een asielzoeker met een ambtenaar te voeren heeft: Het Nader Gehoor.
Tijdens dat gesprek vertelt iemand zijn vluchtverhaal, op basis waarvan de Immigratie- en Naturalisatiedienst bepaalt of iemand de vluchtelingenstatus krijgt.
De hoor- en beslismedewerkers die Hekman sprak zijn opvallend openhartig: ‘In de praktijk blijkt dat wij geneigd zijn een hoogopgeleide Iraniër eerder te geloven dan een laagopgeleide Afghaan, omdat de laatste het niet zo goed kan verwoorden. Dat voelt vaak onprettig.’
Het artikel laat zien dat het gesprek op papier een gedegen, in juridische protocollen gegoten procedure is, maar in de praktijk vaak mensenwerk. En dus feilbaar.
Dat zet tot denken aan: vragen we als samenleving niet het onmogelijke van deze mensen, door van hen te verwachten dat ze leugendetector en welzijnswerker tegelijk zijn?
Bij het artikel publiceert Trouw ook een interactieve webdocumentaire waarin je zelf op de stoel van een beslismedewerker kunt zitten. Dat voorziet dit toch al indrukwekkende verhaal van nog een dimensie.
Je krijgt drie vluchtverhalen voorgeschoteld en je kunt vervolgens zelf een beslissing nemen. Komt deze persoon in aanmerking voor een verblijfsstatus?
Enfin, bekijk het zelf.
