Alleen nu op De Correspondent: Afghanistan door de ogen van vier Afghaanse fotografen

Meltem Halaceli
Arabist & schrijver

Documentaires zijn doorgaans slechts in enkele zaaltjes te zien. Dat is natuurlijk zonde. Dus duiken we in het Movies that Matter-archief en bieden we leden van De Correspondent de kans om films te zien die we niet mogen vergeten. Vandaag: Frame by Frame,over het werk van vier Afghaanse fotografen.

Prachtige landschappen contrasteren met geweld in Afghanistan. Fotojournalistiek in het land is volgens de fotografen in de meeslepende poëtische documentaire Frame by Frame een kwestie van het creëren van een historische, culturele en artistieke identiteit. Een van de hoofdpersonen verwoordt de noodzaak prangend: ‘Een land zonder fotojournalistiek is een land zonder identiteit.’

De twee regisseurs en laten op geslaagde wijze de opkomst van de fotojournalistiek in Afghanistan zien. Onder de Taliban was een simpel kiekje maken al een misdaad. Sindsdien is er enige mate van vrijheid ontstaan en is de fotografie opgekomen als revolutionair medium. De regisseurs slepen je met Frame by Frame mee in het dagelijkse leven van de vier fotografen die met gevaar voor eigen leven de kiem planten van de vrije pers van Afghanistan. De film heeft terecht de publieksprijs van de op het Movies that Matter-filmfestival gewonnen.

Update: de film is nu niet meer te bekijken. Het laatste weekend van de maand komt een nieuwe film online. Hier vind je nu de trailer van Frame by Frame​, die we in april keken.

Vimeo plaatst cookies bij het bekijken van deze video Vimeo

Kiezen: wegrennen of blijven fotograferen?

De Taliban mag dan teruggetrokken zijn, het geweld is nog niet geweken. Zo zien we fotograaf - winnaar van de Pulitzerprijs in 2012 - tijdens een religieuze viering getuige zijn van een zelfmoordaanslag. Hij moet kiezen of hij wegrent of blijft. Hij blijft. Ter plekke moet hij kiezen of hij de gedode kinderen fotografeert of niet. Hij vindt dat hij het moet doen, omdat het zijn werk is.

Soms vraag ik me serieus af of het waard is te sterven voor fotografie

Zijn vrouw - ook een succesvolle fotograaf - probeert Afghaanse vrouwen op een andere manier te laten zien. Wahidy: ‘De foto’s van vrouwen uit Afghanistan zijn niet compleet. Fotograferen ligt gevoelig, omdat de Afghaanse mannen niet willen dat hun vrouwen voor de camera komen.’ Wahidy fotografeert daarom ook vrouwen waarbij hun haar te zien is, bijvoorbeeld wanneer ze hun sluier om aan het doen zijn.

Ze snijdt ook zeer gruwelijke maatschappelijke onderwerpen aan, zoals vrouwen van wie gezegd wordt dat ze zichzelf in brand hebben gestoken. Zo volgen we de fotografe terwijl ze een verbrande vrouw opspoort in het noordwesten van Afghanistan. De ware toedracht van haar verbranding blijkt heel anders. De arts in het ziekenhuis is eerst inschikkelijk, tot de plaatselijke dreigt het ziekenhuis aan te vallen als er vrouwen worden gefilmd. Wahidy: ‘Soms vraag ik me serieus af of het waard is te sterven voor fotografie.’

Hossaini, Wahidy en twee andere fotografen vertellen ook hun persoonlijke verhalen en leggen uit waarom ze kiezen voor een levensgevaarlijk beroep, wat de film vervolledigt. Archiefmateriaal over Afghanistan geeft de film nog meer diepte. Kijken dus!

Meer stukken over Afghanistan: