Over de perceptie van waarheid
Bij Galerie EIGEN + ART zag ik reflektor distortion: een grote installatie van Carsten Nicolai, die beeldende kunst mixt met wetenschap en muziek (liefhebbers van ingewikkelde electro kennen hem als Alva Noto).
Hoe dat eruitziet? Op een zwarte muur is een vierkant van 24 witte tl-buizen gemonteerd, weerspiegeld door een ronde bak water op de vloer. Dan begint de bak te draaien en komen er heel lage tonen uit luidsprekers waardoor de reflectie in het water vervormt.
Erboven hangen prints. De kunstenaar scande een afbeelding van zwart-witte strepen terwijl hij ‘m heen en weer bewoog, waardoor er een duizelingwekkend golvend patroon ontstaat. De gedachtegang is hetzelfde: het is een scan van de werkelijkheid, maar is het ook de realiteit?
Galerie EIGEN + ART reflektor distortion van Carsten Nicolai is te zien tot en met 28 mei.Over kunst gemaakt door spinnen
In 2011 zag ik, ook in Berlijn, de tentoonstelling Cloud Cities van Tomás Saraceno. De voormalige stationshal van de Hamburger Bahnhof – tegenwoordig een museum voor hedendaagse kunst – was gevuld met gigantische doorschijnende bollen waar bezoekers in en op konden. In Düsseldorf zag ik een installatie waarbij hij de hal van een museum volledig met doorzichtige constructies had overspannen; mensen klauterden er als insecten overheen.
‘Verdelen jullie de opbrengst wel eerlijk onder alle spinnen?’
Die associatie is niet zo vreemd, zo blijkt uit zijn nieuwe tentoonstelling bij Esther Schipper. Daar is namelijk een installatie te zien gemaakt door spinnen. Blijkbaar heb je spinnen die hun web in groepsverband maken. Saraceno stuurde de spinkunsten van verschillende soorten aan (het was nog een heel gedoe om ervoor te zorgen dat ze elkaar niet opaten) tot er een prachtig driedimensionaal web ontstond dat hij met inkt fixeerde.
‘Verdelen jullie de opbrengst wel eerlijk onder alle spinnen?’ vraagt een grappenmaker. De galeriehouder vertrekt geen spier: ‘Jazeker, daar zijn we sehr pünktlich in.’
Esther Schipper Berlin Aerocene van Tomás Saraceno is te zien tot en met 28 mei.Over internetkunst in het echt
De Amerikaanse kunstenaar Petra Cortright begon als tiener met het maken van webcamfilmpjes. In 2007 zette ze haar eerste werk op YouTube. Daarbij staart ze in de camera met een puberale combinatie van verveling en obsessie met haar digitale spiegelbeeld. Vervolgens probeert ze wat voorgeprogrammeerde video-effectjes uit – het begint te sneeuwen, er komen pizza’s door het beeld gevlogen.
Sommige critici zien in dit werk een voorspelling van de selfiemania die de wereld niet veel later zou overspoelen. In de wereld van online kunst is Cortright inmiddels een grote naam.
Bij Société is nu een tentoonstelling te zien van haar werk. De galerie zit verstopt in een woonkazerne: je moet aanbellen om in een hofje te komen, en dan op goed geluk een deur in – nergens staat iets aangegeven. Eenmaal binnen is in een hoge ruimte met krakende houten vloeren een nieuwe video te zien: Cortright dartelt parmantig heen en weer, hyperbewust van de webcam die typische selfietrekjes uitlokt: een hand door het haar, het hoofd een beetje schuin, de felrood gestifte lippen iets getuit. Dan zet ze een video-effect aan dat het beeld in allemaal blokjes opdeelt, als een schuifpuzzel. Verder zijn er prints en vlaggen te zien, gebaseerd op een gigantisch Photoshopbestand dat bestaat uit honderden beeldlagen.
Ontegenzeggelijk hedendaags allemaal, maar het doet me niet zo veel. Net als het meisje in de video word ik er een beetje blasé van. Maar wie weet is dat precies de bedoeling.
Société Berlin Die Rose van Petra Cortright is te zien tot en met 28 mei.Galeriehoppen aan de Potsdamer Straße
Een nietsvermoedende voorbijganger zou het zomaar missen, maar aan de Potsdamer Straße zitten tientallen galeries. Het lijkt wel alsof ze hun best doen om zo onzichtbaar mogelijk te zijn: nergens staat iets aangegeven. Maar wie eenmaal de weg weet, kan er hier binnen een uurtje een dozijn bekijken.
Bij de grootste, Blain|Southern, zijn schilderijen te zien van Harland Miller: fictieve boekomslagen in de stijl van jarenzestigpsychologieboeken, met kleurrijke abstract-geometrische vormen en titels als Happiness. A case against. Op zich niet heel boeiend, maar in de gigantische oude drukkerij waar de galerie gevestigd is, ziet alles er indrukwekkend uit.
Galerie Judin is iets kleiner maar nog steeds gigantisch. Er hangen schilderijen van de Zwitser Uwe Wittwer, die in oorlogstijd verloren gegane kunsthistorische schatten als uitgangspunt nam. Zo is er een schilderij van het beroemde gevleugelde standbeeld Nikè van Samothrake dat uit het Louvre getakeld wordt.
In het woonblok ertegenover zitten nog een stuk of zes galeries verstopt. Lang niet alles is de moeite waard, en eerlijk gezegd werd ik nergens echt van mijn sokken geblazen. Maar zo op speurtocht kom je wel pareltjes tegen: de paardenfoto’s van Jitka Hanzlová bij Jiri Svestka bijvoorbeeld, of de minimalistische maar treffende schilderijen van demonen (helemaal zwart, op twee rode driehoekjes na) van Andy Hope bij Galerie Guido W. Baudach.
Meer weten? De meeste tentoonstellingen lopen tot eind mei.Lees ook:
Conceptueel kunstenaar Marinus Boezem maakt werk van lucht, licht, polders en vogels Naar aanleiding van Artfest: De Natuureditie ging ik langs bij Marinus Boezem, een van de eerste Nederlandse conceptuele kunstenaars. Al bijna zestig jaar eigent hij zich onconventionele zaken toe om kunst mee te maken. In de reeks Op atelierbezoek: hoe de ideeën voor zijn werk ontstaan. Hier op Curaçao gaan kunstenaars met psychiatrische patiënten de voorspelbare Nederlandse kunstwereld te lijf Wie aan Curaçao denkt, denkt aan een helderblauwe zee, pastelkleurige huisjes in de zon en vakantievierende Hollanders. Niet aan een vooruitstrevende hedendaagse kunstscene. Maar op het terrein van een psychiatrische kliniek wordt hard gewerkt om daar verandering in te brengen. Op de hoogte blijven van alle kunst en cultuur op De Correspondent? Cultuurcorrespondenten Lynn Berger, Marian Cousijn en Nina Polak houden je met de wekelijkse nieuwsbrief ‘het Cultuurberaad’ op de hoogte van alles wat er op De Correspondent verschijnt over kunst en cultuur. Daarnaast tippen ze boeken, films, tentoonstellingen en meer.Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!