Een kleine zes jaar geleden keerde ik voor weekblad De Groene Amsterdammer terug naar Ede. Aan het begin van de eeuw woonde ik daar, in ‘probleemwijk’ Veldhuizen A., op vijftig meter van winkelcentrum Lindenhorst, waar nu een kleine revolutie lijkt uitgebroken.
Ik bezocht onder meer het Turkse theehuis en het christelijke buurtcentrum dat daar net geopend was. Er heerste een sfeer van voorzichtig optimisme, al was de omgeving desolaat.
Tegelijk waren er de nodige Veluwse twisten. Een varkenskop op de bouwplaats van de moskee. Een groep notoire rellers en teleurgestelde Marokkaanse senioren die maar weer terug naar het Rifgebergte waren getrokken.
Zes jaar later lijkt het erop dat de sfeer opnieuw behoorlijk verhit is. De Groene Amsterdammer besloot het artikel dat ik destijds schreef gratis aan te bieden op zijn website. Bij deze vast een citaat, en de link naar het oorspronkelijke artikel.
‘De parallellen tussen de grote groep reformatorische christenen in Ede en de Marokkaanse gemeenschap in diezelfde plaats zijn talrijk en treffend.
Beide groepen worstelen met het in toom houden van hun tieners, die in de zuipkeet of in de speeltuin - of tegenover elkaar, in het uitgaansgebied - voor overlast zorgen.
Beide groepen menen dat de politie en de gemeente hén benadeelt en de ander bevoordeelt, en neigen ernaar om zaken ‘in eigen kring’ op te lossen.
Beide groepen willen deelnemen in de samenleving, maar menen dat ze tegelijk aan een hogere wet hebben te gehoorzamen die hen verplicht zich op een bepaalde manier te kleden en dingen te doen of te laten.
Dat is misschien wel de grootste ironie van Ede, negen jaar na 11 september. In de drie decennia voor die bewuste datum verliep het samenleven gescheiden, maar relatief rustig, maar nu de integratie meer een feit is barst steeds vaker de bom.
Het is juist elkaars toegenomen nabijheid die het samenleven in de weg lijkt te zitten. Ze lijken meer op elkaar dan ze leuk vinden.’
