Sleaze and dirt bij de Appel

Het rommelt bij het Appel Arts Centre, een van de interessantste plekken voor hedendaagse kunst in Amsterdam. De directeur werd ontslagen, wat hij zo onterecht vond dat hij naar de rechtbank stapte. De docenten van het Curatorial Programme, de curatorenopleiding van de Appel, besloten uit solidariteit hun functie neer te leggen.

Arme studenten: die zagen hun prestigieuze opleiding in het water vallen. De tentoonstelling die ze maakten, gaat dan ook over crisis. Het meest in het oog springende kunstwerk is The (singular/symptomatic) case of de Appel van Ze tekende grote schema’s op de muur waarin de crisis binnen het instituut fijntjes ontleed wordt. Machtsverhoudingen, beschuldigingen over en weer, escalerende ruzies tussen studenten en medewerkers: het is fascinerend om alle sleaze and dirt te lezen. En dapper dat de instelling de vuile was nu al buiten hangt, maar het heeft ook iets navelstaarderigs.

Het onderwerp is in ieder geval actueel: afgelopen week werd duidelijk dat de Raad van Cultuur adviseert om alle OCW-subsidie voor de Appel stop te zetten. Het is te hopen dat het centrum deze opeenstapeling van crises te boven komen, maar voor iedereen die de Appel nog eens wil bezoeken: wees snel, nu het nog kan.

Meer weten? Untitled: two takes on crisis. Tot en met 12 juni.
 Lees hier meer over de tentoonstelling

Afgesleten zeepjes en verwelkte rozen

Het is een van mijn favoriete plekken in Amsterdam: de Oude Kerk. Het gebouw (dat een eeuw of acht oud is) vormt een oase van rust midden in het meest hectische deel van de Wallen en er vinden regelmatig kunsttentoonstellingen plaats. Op dit moment is er Once in a Lifetime te zien, een groepstentoonstelling over ‘het mysterie van leven en dood,’ die samen met het Humanistisch Verbond werd gemaakt.

De vloer van de kerk ligt inmiddels bezaaid met bloemen, in verschillende staten van verleptheid

Het kunstwerk dat bestond uit een filmpje van een geboorte (Window Water Baby Moving van Stan Brakhage) was mij een beetje too much, de vitrine vol handzeepjes (Soaps van Amie Dicke) vond ik wel heel mooi.

De installatie Celebrations (you only live once) (you only die once) van Job Koelewijn maakt je bewust van de vloer van de Oude Kerk, die helemaal uit grafzerken bestaat. Je mag een rode roos pakken en op een plek naar keuze neerleggen, als eerbetoon aan iemand die misschien al wel een half millennium dood is. De vloer van de kerk ligt inmiddels bezaaid met bloemen, in verschillende staten van verleptheid. Een tikkeltje makkelijk, verwelkte bloemen die naar de vergankelijkheid verwijzen, maar wel heel mooi.

Meer weten? Once in a lifetime. Tot en met 28 augustus.
 Lees hier meer over de tentoonstelling

Kunst kijken en kopen op het Museumplein

In grote tenten op het Museumplein vindt deze week de Amsterdam Art Fair plaats, een beurs voor hedendaagse kunst. van de Amsterdam Art Fair was vorig jaar een aangename verrassing en ook nu is de kwaliteit van de meeste kunst hoog. Er is voor ieder wat wils, van grote installaties tot handzame foto’s.

Of je nu met de gedachte speelt om zelf kunst te kopen of gewoon binnen korte tijd wilt zien wat er zoal speelt in de Nederlandse galeriewereld, een bezoek is zeker de moeite waard.

Tip: vraag galeriemedewerkers (te herkennen aan de speldjes op hun kleding) om wat te vertellen over de kunst. Het is altijd een verrijking om er wat meer over te weten.

Meer weten? Amsterdam Art Fair, tot en met 29 mei op het Museumplein. Lees hier meer over de kunstbeurs

De grote Rudi Fuchsshow

In het Stedelijk Museum Amsterdam opende gisteren de tentoonstelling Opwinding, samengesteld door prominent oud-directeur Rudi Fuchs. Fuchs kocht in zijn lange loopbaan als museumdirecteur (dat was hij ook bij het Gemeentemuseum Den Haag en het Van Abbemuseum in Eindhoven) honderden kunstwerken aan. Voor deze gelegenheid bracht hij zijn favorieten bij elkaar.

Een beetje een egoshow is het wel

Dat deed hij intuïtief. Welke werken zijn qua kleur, vorm of structuur interessant bij elkaar? Dat maakt het leuk om door de tentoonstelling te lopen, om te proberen de gedachtegang van Fuchs te volgen. Je kunt zien hoe hij een stempel heeft gedrukt op een belangrijk deel van Nederlandse museumcollecties voor hedendaagse kunst.

Volgens sommige critici ging hij daarin iets te ver: Fuchs was erg trouw aan bepaalde kunstenaars, maar liet weinig ruimte over voor een nieuwe generatie. Lopend door de tentoonstelling kun je je wel iets bij die kritiek voorstellen: zo zit er vrij veel woeste schilderkunst tussen die vooral in de jaren tachtig heel modieus was.

Bij de kunstwerken staat verder alleen de naam van de maker en het jaartal; overige informatie zou volgens Fuchs te veel afleiden van het kunstwerk zelf. Het klopt dat je van goed kijken meer over kunst kunt leren dan van lezen, maar soms wil je gewoon meer informatie. De titel, bijvoorbeeld. En er staat dan wel weer overal bij voor welke museumcollectie Fuchs het aankocht: een beetje een egoshow is het wel.

Meer weten? Opwinding – Een tentoonstelling van Rudi Fuchs. Tot en met 2 oktober.
Lees hier meer over de tentoonstelling