De afgelopen maanden schreef ik vijf verhalen over de school waar ik al vijf jaar lesgeef, en waar ik zelf in 2006 eindexamen deed. Een doodgewone school in Zaandam die dit jaar zijn 150-jarig jubileum viert.
Ik schreef over leerlingen die in 5 vwo al eindexamen doen en in 6 vwo vakken volgen op de universiteit. Over leerlingen met autisme die onder begeleiding van de schoolpsycholoog hun diploma halen. Over de Gay-Straight Alliance, waar leerlingen die worstelen met hun geaardheid zich bij aan kunnen sluiten om met elkaar te praten. Over de Blauwe Machine, het docentenzaalvoetbalteam dat maandelijks speelt tegen leerlingen die vaak ongemotiveerd in de schoolbanken zitten. En over De Boekenclub, waar 100 leerlingen aan meedoen.
Ik had nog veel meer verhalen kunnen schrijven. Over de musicalgroep en het schooltoneel. Over de keuzeprogramma’s op woensdagmiddag voor eerste- en tweedeklassers. Over biokamp en de Romereis. Over de Nacht van de Poëzie en het Groot Zaanlands Dictee. Over de masterclasses die leerlingen uit 4 vwo op basisscholen geven. Stuk voor stuk manieren waarop een doodgewone school uitdagend onderwijs probeert te verzorgen voor al zijn leerlingen.
Er zijn duizenden van die bijzonder gewone scholen in Nederland. Docenten werken er hard om in te spelen op verschillen tussen leerlingen, terwijl zij een burn-out proberen te vermijden. Had ik op een andere school gewerkt, dan had me dat ongetwijfeld vijf andere, maar even bijzondere verhalen opgeleverd.
Met mijn verhaal over De Boekenclub van afgelopen vrijdag is de reeks afgelopen. De vijf verhalen die ik afgelopen maanden schreef, zijn via de links hieronder terug te lezen.
/dc-useruploads-images/088bbff9ac044fefaa9e76a77e27139b.png)