‘Noem mij maar Clyde.’

‘Mike.’

‘Eus.’

We zitten om de grote tafel in het nieuwe atelier van in Almere. Aan de muur hangt een portret van Michael Jackson in de typische stijl van het kunstenaarscollectief: een heldere, trefzekere zwarte schets, hier en daar ingevuld met opvallende kleuren.

Het adres van dit atelier is mij onbekend. De echte namen van Clyde, Mike en Eus ook. De afspraak maakte ik via privéberichten op ‘Je moet een busje nemen naar bushalte het Oor P+R Almere en als je daar bijna bent even bellen. Komt iemand je ophalen.’

Hun echte leeftijden krijg ik ook niet. ‘We willen het wel een beetje mysterieus houden,’ zegt Clyde. Maar hun namen mogen ook niet uitlekken omdat een deel van hun werk illegaal is. Ik mag wel opschrijven dat de drie mannen met wie ik nu aan tafel zit allemaal uit een andere generatie komen. Clyde is een veertiger, Mike is een dertiger en Eus is een twintiger.

Aan de muur hangen de T-shirts die ze verkopen met daarop beeltenissen van Kamp Seedorf. Zoals het logo van de crew, een dikke viltstift die wordt gebruikt om te taggen. En vooral portretten van cultvoetballers als Marko Pantelić, Frank Rijkaard, Patrick Kluivert en – natuurlijk – Clarence Seedorf, de speler van wie ook een keur aan voetbalshirts aan kledinghaakjes in het atelier hangt.

Almeerder Clarence Seedorf zat ook bij een van de oprichters in de klas. En omdat volgens de groep op Seedorf en Almere te veel gehaat wordt - en er in Duitsland een legerbasis is die Kamp Seedorf heet - heet de groep nu zoals die heet.

Diens humorvolle, in het oog springende en met de hand geschilderde werken hangen op de meest onverwachte plekken en worden veel gedeeld via sociale media. Kamp Seedorf brengt kleur, verwarring, romantiek, subversiviteit en humor-met-een-biertje-erbij naar de meest grauwe plekken in Nederland. Tijd om de makers op te zoeken.

Foto: Kamp Seedorf

Hoe de groep ontstond

Het collectief plakte de afgelopen vijf jaar Nederland vol met ongeveer 150 zelfgemaakte straatnaambordjes en in het oog springende tekeningen van voetballers, muzikanten en cultfiguren. Zo zijn er:

Clyde is de oprichter van Kamp Seedorf. Hij was als jongen actief in de graffiti-scene – ‘uit verveling’ - en later als beeldend kunstenaar. De kunstscene beviel hem niet. Clyde: ‘Ik maakte abstracte dingen zonder diepe gedachten, maar ging er op exposities heel interessant over doen.’

‘Toen bedacht ik met een vriend een harde naam en heb ik voor het eerst iets in een tunnel in Almere opgeplakt’

Dus zocht hij een baan en kreeg, zoals hij het zelf zegt, ‘een koophuis, wijf en kind.’ In zijn vrije tijd schilderde Clyde nog wel op zolder, maar hij miste het avontuur, het eropuit trekken en iets achterlaten in de openbare ruimte.

Clyde: ‘Toen bedacht ik met een vriend een harde naam en heb ik voor het eerst iets [een tekening van Clarence Seedorf, SvS] dat ik geschilderd had, op vijftig meter van mijn huis, in een tunnel in Almere opgeplakt.’

De illustraties, want het werden er al snel meer, van Clyde vielen op in Almere. Er werd veelvuldig gepraat over wie er achter de naam Kamp Seedorf schuil zou gaan, vertelt Eus, die als laatste bij het collectief kwam. De leden van de crew ontmoetten elkaar op hiphopfeesten in de stad. Clyde vindt het altijd leuker samen op pad te gaan, vertelt hij.

Inmiddels brainstormen Mike, Clyde en Eus met zijn drieën over het onderwerp van de tekening. Clyde schildert het, Mike en Eus kleuren het in en ze gaan als groep op pad om de met de hand geschilderde tekeningen in de openbare ruimte op te hangen, eerst in Almere en later door heel Nederland en ook in enkele buitenlandse steden.

Foto: Kamp Seedorf

Hoe de groep opereert

De leden van Kamp Seedorf plakken de illustraties met een speciaal mengsel op de muur zodat ze waterafstotend worden - een tip die ze kregen van een communist die vroeger posters plakte. De slogan die ze erbij zetten: ‘Kamp Seedorf, Semi-permanent.’

Clyde: ‘Wanneer je er een hogedrukspuit op zet, zie je niks meer.’

De eerste jaren kwamen de leden van Kamp Seedorf samen op de zolder van Clyde. Nu hebben ze een atelier, al is hun werkwijze nog dezelfde: met een biertje tekeningen inkleuren en nieuwe onderwerpen verzinnen. Gemiddeld zo’n twee avonden per week; wanneer er veel werk te doen is vaker.

De brainstormsessies lijken soms oneindig, vertellen ze.

Mike: ‘Clyde kwam bijvoorbeeld met een tekening van Poetin die heel lief poseert met een schoothondje.’

Clyde: ‘En de discussie is nu al heel lang: welke tekst gaan we erbij spuiten?’

Mike: ‘Gewoon Boef man. Beng beng.’

Clyde: ‘Of: no homo.’

Over de begeleidende leus bij een illustratie van Vanilla Ice, de rapper met de blonde kuif die in de jaren negentig symbool stond voor het witwassen en uitverkopen van de hiphopcultuur, discussieerde de groep vier maanden.

Clyde: ‘Maar pas toen we gingen plakken, bedachten we: ‘Vanilla Ice groet Brainpower’.’

Eus: ‘Brainpower heeft ons geblokt op Twitter.’

Clyde: ‘Ja, hij vond het niet zo leuk.’

Er zit wat de jongens van Kamp Seedorf betreft geen heldere boodschap of gedachte achter zo’n leus, zeggen ze. Mike: ‘Het klopt voor ons wanneer we iets verzinnen, er met zijn drieën keihard om moeten lachen en er na drie minuten nog steeds keihard om moeten lachen.’

Hoe de groep verwarring wil zaaien

Ze hebben net een straatnaambordje geplakt waar ze ook tijdens het interview om de haverklap heel hard om moeten lachen. ‘Je Moeders Kutstraat’ hangt in traditioneel blauw en wit in Amsterdam, boven een affiche waarop reclame wordt gemaakt voor vijftig jaar De Nationale Opera in Carré (en pal naast een sticker met de tekst ‘Verboden aan te plakken’).

En dat deed Kamp Seedorf eerder. In Rotterdam-Hoogvliet plakte de crew bij metrostation Zalmplaat, vlak bij het huis van een bord met ‘Hef Bundystraat.’ Bij de Promenadebrug in de Stedenwijk in Almere staat een tekening van de populaire rapper en voormalig Almeerder Sevn Alias met een straatnaambord dat verwijst naar zijn hit Die bordjes zijn een manier om hun helden te eren.

De straatnaambordjes zijn ook een mooi middel om te verwarren, omdat ze vaak pas in tweede, of derde instantie opvallen. En ze leveren de crew veel aandacht op. Artiesten en fans zijn bijvoorbeeld trots op dit soort eerbetoon.

‘Vandalisme is sowieso nodig’

Maar ook de bordjes met namen als ‘The Wolf of Wall Streetstraat’ (op de Amsterdamse Zuidas), ‘Hipstergracht’ (in de grachtengordel van Amsterdam) en ‘Frank Underwoodhof’ – naar het karakter van Kevin Spacey in House of Cards - in het centrum van Den Haag krijgen veel aandacht in zowel reguliere media als op sociale media.

Hoewel het werk van Kamp Seedorf naar eigen zeggen dus geen expliciete boodschap bevat, is het volgens Mike wel een manier ‘om mensen wakker te schudden.’

Voor Clyde is dat een statement voor artistieke vrijheid, die hij vroeger in de kunstscene zo miste. ‘Ik hou van voetbal, hiphop en bier drinken. Ik heb een parttimebaan en ik maak wat ik wil maken. Er mag wel wat meer gelachen worden. Voor hetzelfde geld ben je morgen dood.’

Mike stelt zich de mensen voor die ‘chagrijnig op de fiets’ bij hun straatnaambordje voor het stoplicht staan te wachten. Met een grote glimlach: ‘En dan zie je dát.’

Maar niet iedereen is blij met hun werk.

Clyde: ‘Mensen spreken er schande van. Maar we willen verwarring in de stad brengen. Een beetje humor.’

Mike: ‘Vandalisme is sowieso nodig.’

Clyde: ‘Vandalisme staat voor niet alles klakkeloos aannemen en pikken. Net zoals asociaal ook heel mooi kan zijn.’

Mike: ‘Overal hangt reclame, dat is gewoon betaald vandalisme. Waarom moeten we dat wel accepteren? Ik kijk liever naar Michael Jackson, man.’

Eus: ‘Hoe vaak zie je nou iets leuks wanneer je door Amsterdam loopt?’

Clyde: ‘Er is sowieso weinig graffiti meer in de binnenstad van Amsterdam. Ik ging vroeger vanuit Almere naar Amsterdam om overal tags en pieces te kijken. Het is nu zo braaf geworden.’

Eus: ‘En we hebben helemaal geen concurrentie.’

Clyde: ‘Ja. Ik had gehoopt dat ondertussen wel wat meer mensen zouden doen wat wij doen.’

Foto: Kamp Seedorf

Hoe de groep groot werd

De leden van Kamp Seedorf zijn alle drie ooit opgepakt voor graffiti en wildplakken. De graffiticarrière van Mike duurde heel erg kort – de allereerste keer dat hij als jochie zijn naam op de muur zette, werd hij al opgepakt door de politie. Eus werd aangehouden bij het wildplakken van posters. Clyde: ‘En ik heb ook weleens staan afwassen.’

Maar als collectief werkt Kamp Seedorf inmiddels met keurige partners. In opdracht van mensenrechtenorganisatie Terre des Hommes maakte de groep de illustraties van figuren als het The A-Team-karakter B.A. Baracus, zangeres Anouk, voetballer Zlatan Ibrahimovic, gouden robot C-3PO uit Star Wars, een golden retriever en ‘original gangster’ Dagobert Duck, als onderdeel van een campagne tegen het uitbuiten van kinderen in goudmijnen.

Eus: ‘Dat was wel onze meest maatschappelijk betrokken campagne.’

Mike: ‘We hadden zelf ook al plannen met B.A. en Zlatan.’

Clyde: ‘Over Anouk twijfelde ik wel. Ik vind alles tof aan haar, behalve haar muziek. Die zouden we anders niet hebben geplakt.’

Eus: ‘Het is een zakelijke onderhandeling. En het is ook niet alsof je ineens Ilse De Lange aan het plakken bent.’

En ze worden steeds vaker benaderd voor opdrachten, vertelt Eus. De meeste weigeren ze. ‘Tenzij het geld of de partij heel interessant is.’

Dat was bij Netflix het geval. De streamingdienst vroeg Kamp Seedorf een nieuw seizoen van House of Cards onder de aandacht te brengen met illustraties en straatnaambordjes rond Kevin Spaceys personage Frank Underwood in Den Haag. Bij een bezoek aan het Netflixkantoor in Londen lieten ze een manshoge tekening van Underwood achter. Clyde: ‘Die heeft Kevin Spacey inmiddels meegenomen naar huis, heel vet.’

Kamp Seedorf heeft verder een eigen T-shirtlijn, verkoopt stencils en krijgt regelmatig een goed betaalde opdracht. De Michael Jackson-tekening die ze aan het inkleuren zijn, gaat naar een hotel aan de Amsterdamse ArenA-boulevard. Voor Het Parool maakten ze bij het overlijden van Johan Cruijff een tekening voor op de voorpagina.

Voor hiphopfestival Encore in Amsterdam maakte het collectief een afbeelding van de Amerikaanse rapper A$AP Ferg die er optrad. Het portret werd ook op een T-shirt gedrukt, dat op het festival verkocht werd. Totdat het management van de rapper de shirts ontdekte en verdere verkoop verbood.

Eus: ‘Ze namen alle T-shirts mee. Even later stond A$AP Ferg ze zelf uit een doos te verkopen, voor tien euro per stuk.’ Hij lacht. ‘Dat was niet onze slimste zet.’

Foto: Kamp Seedorf

Hoe de groep in de schemerzone wil blijven

Ondanks het succes blijft Kamp Seedorf opereren in de schemerzone. Ze blijven Clyde, Mike en Eus. Het kan niet anders. Hun werk op straat is volgens hen weliswaar minder permanent dan graffiti - Mike: ‘Dit is een lievere vorm van graffiti’ - maar ook wildplakken is illegaal, of het nu uit kunstzinnige of reclameoverwegingen is.

Op straat zijn ze vaak snel klaar, het plakken van de posters kost weinig tijd. Daarna gaan Mike en Clyde snel terug naar de auto, ‘om al het bewijsmateriaal op te bergen.’ Eus blijft achter en filmt en fotografeert de tekening.

‘Je begon wel steeds harder te lachen toen je dat Burberrykleedje van hem aan het inkleuren was’

Vaak bevindt het werk zich op locaties die de aandacht trekken. De straatnaamborden van Kamp Seedorf hebben allemaal een relatie met de omgeving. Hun schilderij van Vader Abraham is in zijn stad Breda te vinden, het beeld van rapper Extince in diens woonplaats Oosterhout. Eus: ‘En onze tekening van Rijkaard en Kluivert plakten we vlak voor de open dag van Ajax bij het stadion in de buurt, daar gingen hele gezinnen mee op de foto. Dat geeft echt een kick.’

Ze zijn trots wanneer tekeningen lang blijven hangen. Tegenover het Centraal Station in Antwerpen hangt een Kamp Seedorftekening van de hond Samson uit de Vlaamse kinderserie Samson en Gert. Clyde: ‘Die hangt er nou al anderhalf jaar. Dat had ik op die plek zeker niet verwacht.’

Mike: ‘Ik vond Samson echt helemaal niets.’

Clyde: ‘Je begon wel steeds harder te lachen toen je dat Burberrykleedje van hem aan het inkleuren was.’

De populaire Kamp Seedorfillustratie van Marko Pantelić hing juist maar één dag buiten. Het regende, de lijm droogde niet goed en toen Eus er de volgende dag heen ging om het beeld goed vast te leggen, was er al een schoonmaakdienst actief.

Eus: ‘Ik was net op tijd. Op sociale media werd het een hit en het is ons best verkochte T-shirt geworden. Maar we willen de mensen niet alleen online bereiken. We willen ook op straat opvallen. We willen ook ‘Je Moeders Kutstraat’.’

Al onze verhalen over o.a. media, maatschappij en beeldvorming in je mail ontvangen? Je kunt je hier inschrijven voor onze maatschappij & hiphopnieuwsbrief. We versturen hem om de week, met elke keer een overzicht van al onze eigen producties, plus een overzicht van de mooiste verhalen en video’s uit andere media. Schrijf je hier in

Lees ook:

Deze straatpoëet wil met graffiti de wereld wakker schudden In Amsterdam zijn de teksten van graffitikunstenaar Laser 3.14 niet te missen. Wie is deze straatpoëet? Ik zocht hem op en besprak met hem zes teksten uit eigen werk. Lees het verhaal van Dennis l’Ami hier terug De succesvolste rapper van België heeft gewoon een bijbaan Vlaamse rap gaat zelden de grens over. Maar er zijn uitzonderingen. Vandaag deel 2 in een tweeluik over die uitzonderingen: de intellectuele Tourist LeMC. ‘Veel van mijn luisteraars halen hoop uit mijn teksten.’ Lees het verhaal van Thomas Heerma van Voss hier terug Hoe rapgroep Broederliefde elkaar overeind hield en nu op nummer 1 staat Hun album kwam op één binnen in de Nederlandse Album Top 100 en hun muziek klinkt in Rotterdam overal op straat. Ik ging langs bij Broederliefde, een voetballende vriendengroep uit Spangen en een van de populairste acts van dit moment. Lees het verhaal hier terug