Er bestaan activisten en rolmodellen en zeker ook activistische rolmodellen. Maar dat niet elk rolmodel ook een activist is, bewezen sterren als David Bowie en Prince. Zij waren van onschatbare waarde voor de homogemeenschap, maar spraken zich tegelijkertijd liever niet eenduidig uit over hun standpunten op dat gebied, of ook maar over hun eigen seksuele geaardheid.
Wat de onlangs overleden Prince desondanks betekende voor bijvoorbeeld jonge, zwarte homo’s spreekt uit het wonderschone essay I Am Your Conscious, I Am Love van de Amerikaanse schrijver en criticus Hilton Als. Aan de hand van een ontmoeting met de flamboyante, kleine artiest schetst Als hoe zijn eigen identiteit mede vorm en betekenis kreeg door Princes subversieve muziek en acts.
Prince pleegt met de conventionelere, commerciëlere richting die hij later inslaat verraad aan de colored queer die hij aanvankelijk was
En dan vooral het vroege werk van Prince, want volgens Als pleegt zijn idool met de conventionelere, commerciëlere richting die hij later inslaat wel een zeker verraad aan de colored queer die hij aanvankelijk was.
Die term, colored queer, krijgt in dit bomvolle, funky stuk diepte, doordat Als zijn bespiegelingen over Prince verweeft met fragmenten uit zijn eigen liefdesleven. Daarin worden de spanningen voelbaar tussen witte en zwarte cultuur in de jaren tachtig – die Prince op verschillende manieren belichaamde – net als de pijnpunten van interraciale liefdesrelaties.
Maar het stuk gaat ook over fanschap. De neiging die we allemaal kennen om je een geliefde beroemdheid toe te eigenen. Teleurgesteld zijn als je grote voorbeeld een andere weg inslaat. En de vraag in hoeverre je van een ander kunt eisen dat hij ‘zichzelf’ is of blijft.
Lees hier het hele essay ‘I Am Your Conscious, I Am Love’ Het stuk van Hilton Als verscheen in Harper’s Magazine in 2012, onder de titel ‘I Am Your Conscious, I Am Love’.Meer essays uit de Roze Maand?
Eerst kwam het homohuwelijk, toen kwamen de twijfels Gedurende de Roze Maand tip ik wekelijks een lezenswaardige buitenlandse longread over LHBTQIA-emancipatie. Deze week de Russisch-Amerikaanse journaliste Masha Gessen, die na drie (homo-)huwelijken twijfelt of het homohuwelijk wel de beste weg is naar emancipatie. Mijn vriendin en ik krijgen een kind. Maar wie is de vader? Mijn vriendin en ik krijgen bijna een kind. Omdat we de donor geen ‘vader’ willen noemen, zoeken we al maanden naar een juiste term. Want we doorbraken toch niet voor niets de traditionele rolpatronen met ons queergezin? Hollandse homoacceptatie: je mag het wel zijn, maar je moet het niet te veel tonen Zo’n vijftig jaar na het uitbreken van de seksuele revolutie is het tijd om de balans op te maken. Hoe gaat het eigenlijk met lesbiennes, homo’s, bi’s, transgenders en queers in Nederland? Tijd voor een Roze Maand op De Correspondent.Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!