Dat is de kern van dit sterke essay van Rebecca Solnit, dat in mei in The Guardian verscheen.
De Amerikaanse schrijfster vergelijkt de gentrificatie van haar stad San Francisco met klimaatverandering. Eenzelfde economische logica dicteert de twee processen: een kleine groep rijken tekent de levens van vele armen.
Vermogende tech-werkers nemen volksbuurten in San Francisco over en duwen de armen naar de marge. Diversiteit, culturele tradities en gemeenschapszin maken plaats voor de eentonigheid van de rijke yup met zijn koffiezaakjes - iets wat inwoners van grote Nederlandse steden maar al te goed zullen herkennen.
Ook klimaatverandering zorgt voor verarming van het milieu, voor de sterfte of marginalisering van soorten en voor de noodgedwongen verplaatsing van mensen die al decennia of eeuwen op dezelfde plek wonen en daarvan afhankelijk zijn.
De opwarming wordt vooral veroorzaakt door de allerrijksten op aarde, die het leeuwendeel van de CO2-uitstoot op hun conto mogen schrijven. Solnit noemde dit in een eerder essay - dat hier op De Correspondent in vertaling verscheen – een vorm van geweld. De elite heeft voorlopig geen last van de opwarming, het zijn de ‘gewone mensen’ die de kosten zullen dragen.
Mijn samenvatting doet geen recht aan de scherpte van Solnit, dus lees haar vooral zelf.
/dc-useruploads-images/edbedf7b39474996b350088389cd702d.png)