Een aantal weken geleden plaatste ik een oproep voor slachtoffers van de strijd tegen drugs. Ik ben er tijdens mijn onderzoek naar een nieuw drugsbeleid namelijk steeds meer van overtuigd geraakt dat er niets aan het falende systeem gaat veranderen als niemand de negatieve gevolgen van de strijd opschrijft.

In plaats van het altijd maar te hebben over de vermeende schadelijke gevolgen van de drugs zelf, wilde ik graag horen van mensen die negatieve gevolgen hadden ondervonden van het feit dat ze verboden zijn. Graag wil ik een update geven van hoe deze zoektocht tot nu toe verloopt.

Gezocht: slachtoffers van de strijd tegen drugs Wie drugs gebruikt, maakt of verhandelt wordt meestal neergezet als dader. Ik vind dat niet terecht: hebben we het niet gewoon over een subcultuur die wordt onderdrukt? Daarom wil ik graag mensen spreken die zijn ontslagen, hun huis zijn uitgezet of in de cel hebben gezeten vanwege drugs. Helpen jullie mij slachtoffers van de War on Drugs te vinden? Lees het verhaal van Thijs hier terug

Tot nu toe zijn er drie interessante kwesties omhooggekomen die ik graag verder wil onderzoeken.

  • Spanje lijkt het beloofde land voor mensen die vertrekken en cannabis willen telen. Ik hoop dat in het komende jaar met eigen ogen te zien.
  • Er lijken undercoveracties te worden ingezet om mensen te betrappen. Ik heb twee verhalen gehoord van mensen die iemand probeerden te helpen en daardoor tegen de lamp liepen.
  • Het gevoel van onrecht over het drugsbeleid zaagt aan de poten van het gezag, of zoals één slachtoffer het formuleerde: ‘[Ik merkte dat] ik zelf bijna het respect kwijt ben geraakt voor de rechtsstaat, vanwege de domme en niet-pragmatische manier waarop de Nederlandse staat omgaat met niet-gewelddadige burgers en hun persoonlijke soevereiniteit.’

Ik moet eerlijk bekennen dat deze laatste gevoelens ook bij mij beginnen te spelen. Niet zozeer omdat de rechtsstaat dwaalt, maar omdat de oplossingen voor het oprapen liggen maar stoïcijns worden genegeerd. Ooit had ik de romantische gedachte dat Nederland bijna af was.

Intussen weet ik wel beter.

De slachtoffers van de strijd tegen drugs laten zich vooralsnog verdelen in drie groepen, die ik hier kort beschrijf.

De medicinale cannabiskwekers

Dit was veruit de grootste groep mensen die mij mailde. In de afgelopen jaren is steeds duidelijker geworden dat cannabis gebruikt kan worden bij de behandeling van tal van ziektes. Patiënten met MS en epilepsie melden grote verbeteringen in hun functioneren. Het helpt ook als pijnbestrijding, en om de eetlust op te wekken bij mensen die een chemokuur moeten ondergaan.

Medicinale cannabis is in Nederland bij de apotheek te krijgen, maar om tal van redenen die ik de komende weken beter probeer te begrijpen, kweken mensen zelf hun eigen

De verhalen die ik tot nu toe heb gehoord zijn nog moeilijk te checken, maar schrijnend en herkenbaar van berichten elders. Een MS-patiënt die uit huis wordt gezet, omdat hij een kweektent heeft staan. Een man die wietolie maakte voor patiënten en gratis weggaf, en nu dakloos door Den Haag zwerft nadat zijn plantage is gevonden. Een hele familie die het huis wordt uitgezet om eenzelfde reden.

Ik spreek ze deze week persoonlijk.

De recreatieve gebruikers

Zelfs de staatssecretaris van Volksgezondheid vertelde me dat drugsgebruik in Nederland niet illegaal is, slechts het bezit. Dat verschil is arbitrair, maar genoeg om ermee publieke sier te maken dat een verlicht Nederlands drugsbeleid niet achter gebruikers aan gaat, maar slechts achter de grote jongens.

In de praktijk blijkt dit pertinent onwaar. In de media zijn al vaker berichten gekomen over drugsbezitters die - bijvoorbeeld op festivals - een boete krijgen. Of dit terecht is, daar voer ik vaak discussies over. Vaak hoor ik: als je weet dat het niet mag, waarom doe je het dan?

Vaak hoor ik: als je weet dat het niet mag, waarom doe je het dan?

Mensen die dat zeggen, gaan ervan uit dat de wet onfeilbaar is. En dat elke overtreding terecht wordt bestraft. Misschien dacht ik er vroeger ook wel zo over, totdat ik te veel verhalen hoorde van mensen waarvan ik denk: wat heeft die persoon nu precies misdaan?

Zoals het meisje dat trippend op lsd in een cel wordt gegooid en na ontwaken een preek krijgt van een agent die vraagt of haar moeder trots zou zijn. Of de vrouw die wordt ontslagen omdat een collega ziet dat ze (buiten werktijd) stiekem GHB gebruikt. Of de jongen die zijn verjaardag uren in een arrestantenbusje doorbrengt en die een strafblad boven het hoofd hangt voor het bezit van een beetje middelen.

Allemaal voor hun eigen bestwil.

(Semi-)professionals

Niet geheel onverwacht heb ik uit deze hoek de minste reacties gekregen, maar er zitten er een aantal tussen met wie ik graag verder ga praten. Zoals ik in mijn vorige verhaal al aangaf, heb ik persoonlijk geen morele bezwaren tegen drugsgebruik, en daarmee ook niet tegen de mensen die ervoor zorgen dat mensen die dat leuk vinden hun hobby kunnen uitvoeren.

Vaak zijn mensen die zich inlaten met de productie van middelen weggezet als de vreselijkste monsters. Drugsdealers zouden vooral hun klanten verslaafd willen maken. Maar wat ik heb gemerkt, is dat veel mensen een voorliefde hebben voor een middel (of dat nou cannabis of MDMA is) en dit middel ook voor anderen beschikbaar willen maken.

Zoals een zelfbenoemde sjamaan (of volgens de politie: een ‘dealer’) mij eerder

‘Als iemand het alleen om het geld doet en de juiste middelen levert, dan nog zeg ik: respect. Die duizenden mensen die elkaar omhelzen op feestjes vanwege de xtc en zoveel liefde naar elkaar voelen, die kunnen op dat moment alleen bestaan bij de gratie van zo iemand. Dus daar ben ik ze dankbaar voor. Dat zijn de onbezongen helden van dit systeem, de importeurs, de kwekers, die met gevaar voor eigen leven en vrijheid die middelen transporteren. En het systeem maakt criminelen van ze, zonder dat ze dat hoeven te zijn.’

De mensen van wie ik tot nu toe verhalen heb gehoord naar aanleiding van mijn oproep, wil ik graag eerst beter spreken voor ik hier hun verhaal deel.

Meer lezen?

Ik zocht naar manieren om drugs beter te reguleren. Dit vond ik tot nu toe De wetgever heeft een product illegaal gemaakt, de politie pakt mensen op die zich inlaten met dit product en de consumenten die het product willen, zijn te bang om zich uit te spreken. Reden voor mij op zoek te gaan naar een nieuw drugsbeleid. Dit is wat ik tot nu toe leerde. Lees mijn verhaal hier terug Xtc in de winkel kopen? Met dit stappenplan kan het Op een festival betrapt met pillen op zak? Daar kun je je hele leven last van hebben. Reden voor tv-programma Spuiten en Slikken om dit recent aan te kaarten in Den Haag. Omdat hun voorstel gisteren van tafel vloog: een stappenplan om MDMA beter te reguleren. Lees mijn verhaal hier terug