Laat ik met de deur in huis vallen. Als nieuwbakken correspondent Seksisme ga ik me niet bezighouden met seksisme op microniveau. Ik wil proberen niet al te veel te schrijven over foute videoclips, seksistische reclames en de

Niet omdat ik vind dat die stukken niet geschreven moeten worden, maar omdat ik denk dat die stukken al genoeg geschreven worden. En omdat ik denk dat u er niet heel veel aan heeft als ik als zoveelste ga vertellen dat echte seks niet zoveel met porno te maken heeft. Of dat de een absurd schoonheidsideaal aan ons opdringen.

Mijn feminisme, als je dat zo kan zeggen, is niet alleen gericht op het lichamelijke - in tegenstelling tot een deel van de huidige generatie feministen die de politiek rond het lichaam centraal stelt in hun strijd.

Over wat er in je hoofd zit

Natuurlijk hebben ze daar een belangrijk punt te pakken: wat je ziet, wordt direct gekoppeld aan de ruimte die iemand krijgt. En voor vrouwen is die ruimte vaak beperkt: hun lichaam is aan talloze oordelen onderhevig. De macht die vrouwen binnen de samenleving gegund wordt, is vaak direct verbonden aan hun fysiek.

Feministen van nu proberen het vrouwenlichaam daarom een nieuwe en krachtiger positie te geven. Ze buigen zich over het lichaam dat niet beantwoordt aan de opgedrongen standaarden. Het kwetsbare lichaam ook, dat geraakt kan worden als iemand het wil raken. En het uitdagende lichaam dat via (sociale) media geëxposeerd wordt.

Er is nog heel wat te bevechten op dat gebied. Ik vind alleen dat er een gevaar schuilt in die exclusieve nadruk op dat uiterlijke. Vooral als dat nieuwe feminisme onwillekeurig ook nog eens aan aantrekkelijkheid wordt gekoppeld, onder het mom dat feministen niet per se onaantrekkelijke vrouwen zijn.

Waarom kan hip feminisme alleen worden verkocht als het gekoppeld wordt aan de geruststelling dat de feminist in kwestie een verzorgd uiterlijk heeft?

Wat is kritiek op het schoonheidsideaal waard als je zelf ook iedere dag in de sportschool staat? Waarom kan hip feminisme kennelijk alleen verkocht worden als het gekoppeld wordt aan de geruststelling dat de feminist in kwestie een verzorgd uiterlijk heeft?

Voor je het weet vergeten we door die preoccupatie met dat lijf ons grootste kapitaal: dat wat in je hoofd zit en waar je voor moet vechten, je hele leven lang.

Dat betekent niet dat ik nooit zal schrijven over het lichaam. Het is er en verdient aandacht. Er bestaat natuurlijk ook geen absolute dichotomie tussen hoofd en lijf. Wat je denkt, is verbonden aan wat je ziet, en andersom. Ik wil alleen voorbijgaan aan de simpele verontwaardiging die een seksistische uiting kan oproepen en juist onderzoeken wat de (veranderende) rol van dat (vrouwen)lichaam op grotere schaal is.

Over de werkende vrouw nadat ze heeft gebaard

Daarnaast wil het over werk hebben. Over hoe het de werkende vrouw in Nederland vergaat, en met name over hoe het de werkende vrouw in Nederland vergaat nadat ze gebaard heeft. Dat heeft te maken met mijn eigen positie: ik heb negen maanden geleden een kind gekregen en ben daarmee in een totaal andere fase van mijn leven terechtgekomen.

Niet voor niets werken Nederlandse vrouwen vrijwel allemaal parttime

Waar ik tot nu toe met betrekking tot mijn seksualiteit en rolopvatting een betrekkelijk grote gelijkwaardigheid ervoer, merk ik nu dat onze samenleving nog steeds vrij traditioneel is met betrekking tot het en de consequenties daarvan voor het leven van een vrouw. Niet voor niets werken zoveel Nederlandse vrouwen parttime en is bijna alle informatie over zwangerschap, geboorte en de daaropvolgende zorgtaak op vrouwen gericht.

Binnen mijn zoektocht wil ik heel graag de vorige generaties feministen nogmaals aan het woord laten. Ik wil me sowieso verdiepen in de levens van vrouwen die al een poosje langer leven dan ik. Hoe verhouden zij zich tot de huidige tijdsgeest, tot hun maatschappelijke positie, tot hun kinderen?

Wat ik wil als correspondent

Ik hoop als correspondent Seksisme een beschouwende en tegelijkertijd aanscherpende functie te kunnen vervullen in deze woelige tijden, waarin seksuele identiteit en de daaruit volgende maatschappelijke invloed worden herschikt. Ik wil met jullie op zoek gaan naar enigszins sluitende antwoorden op feministische vraagstukken rond seks, seksualiteit, arbeid, ouderdom en cultuurverschillen.

Ik zal met grote regelmaat actuele zaken verbinden aan de kunsten, omdat daar mijn basis ligt en ik er heilig van overtuigd ben dat goede kunst ons de mogelijkheid geeft actuele ervaringen in een breder perspectief te plaatsen.

We zullen het regelmatig oneens zijn met elkaar. We zullen soms met de handen in het haar zitten omdat we sommige onrechtvaardigheden niet weten op te lossen. Maar we zullen, hopelijk, ook een beetje met elkaar lachen. Ik ben benieuwd naar jullie analyses en verhalen.

Mijn eerdere verhalen:

Waarom ik gek word van de moedermaffia (en wat ik eraan deed) Een kind hebben en even vrij leven als een man, dat staat de samenleving niet toe. Vrouwen worden in een opvoedkeurslijf gedrukt: er is maar één manier om een goede moeder te zijn, en dat is door jezelf volledig over te geven aan het gezin. Mijn vriend en ik wilden het anders doen. Lees het verhaal van Sarah hier terug Waarom mannen seksistische tweets versturen en daar niet meer mee wegkomen Een boek uit 1995 leert ons belangrijke lessen voor het debat over diversiteit en seksisme. In Masculinities beschrijft sociologe Raewyn Connell haarfijn hoe een bastion van witte mannen de maatschappij nog altijd domineert en hoe dat zijn legitimiteit aan het verliezen is. Lees het verhaal van Jop hier terug