Op 6 september 2016 werd het dode lichaam van Darren Seals gevonden in een uitgebrande auto. De activist was in Ferguson beschoten voordat zijn auto in de fik werd gestoken. Het misdrijf wordt door de politie onderzocht; er zijn nog geen arrestaties gedaan. Seals was 29 jaar.

Kende je Darren Seals? Misschien wel, aangezien zijn dood al snel werd. Ineens kreeg hij aandacht van al die media die hij ervan had beschuldigd hem en andere demonstranten in Ferguson - demonstranten die, zoals hij het zei, niet stopten zodra de camera’s waren verdwenen - te negeren.

Kende je Darren Seals voordat hij stierf? Wel als je in Ferguson woont. Op en leverde hij sinds 2014 kritiek op het uiteenvallen van het lokale activisme. Seals betoogde continu dat er een tweedeling was tussen de Fergusonbeweging en de nationale burgerrechtenbeweging Black Lives Matter.

Verder maakten veel activistenclubs zich volgens hem schuldig aan het uitbuiten van ‘black pain’ voor geld en aandacht. Niet alleen witte media en non-gouvernementele organisaties deden dat, ook zwarten die niet in Ferguson woonden en de gebeurtenissen daar zagen als een opstapje tot grotere bekendheid, maakten zich er volgens Seals schuldig aan.

hekelde de activist, in de hem kenmerkende directe taal, wat hij ‘de kaping van Ferguson’ noemde: ‘DE DOOD VAN EEN ZWARTE IS HANDEL. In naam van Mike Brown gaan er miljoenen om in deze organisaties zonder dat we daar binnen de gemeenschap ook maar iets van terugzien en zonder dat er iets van wordt gebruikt om onze jeugd te helpen. Ik roep deze shit al maanden, maar de meeste van die schijnheilige kutbewegingen zijn al even erg als de onderdrukker, want jullie zagen allemaal net als ik wat er aan de hand was en jullie leunden allemaal zwijgend achterover, omdat jullie bang waren je kans te verkloten óók iets te krijgen. […] Mensen zien dit niet alleen als een mogelijkheid om hun naamsbekendheid te vergroten, maar ook om te kunnen cashen over de rug van mensen zoals ik.’

Dat is de reden dat je Seals zou moeten kennen, als je dat niet al deed. Hij was een van de weinige schrijvers die de verschillen tussen de activisten van Ferguson en de bredere Black Lives Matterbeweging, die veel meer geld en veel meer bekendheid heeft, aan het licht bracht.

Darren Seals tijdens de begrafenis van Michael Brown. Foto: Youth Radio / CC


Waar Seals voor vocht

Seals’ openheid was uitzonderlijk. Als je als zwarte inwoner van de VS voor de rechten van zwarten vecht, ben je automatisch de underdog die het opneemt tegen een systeem van witte gezagsdragers, waarin geweld tegen zwarten wordt gelegitimeerd en gepraktiseerd. Het aan de kaak stellen van spanningen binnen de beweging die daartegen in opstand komt, kan je kwetsbaar maken. Dit omdat het witte, rechtse bewegingen - die niets liever willen dan de zwarterechtenbeweging als geheel ten onder zien gaan - in de kaart speelt. Dit maakt dat velen die Seals’ standpunten delen, deze toch voor zich hielden.

Seals was niet bang iemand voor het hoofd te stoten. Zijn stellige overtuiging dat de beweging zou zijn gekaapt door non-gouvernementele organisaties en door activisten van buiten de stad – evenals zijn vrouwonvriendelijke en homofobe opmerkingen ten aanzien van andere zwarte demonstranten – kwetste velen.

Evengoed werd zijn mening over de versnippering van de beweging door velen gedeeld. Vooral toen ook in Baton Rouge, Milwaukee, Baltimore en andere steden waar geprotesteerd werd tegen politiegeweld beroemde activisten en non-gouvernementele organisaties opdoken die de benarde toestand ineens onder ogen zagen. Ook daar klonk uit de mond van lokale activisten: dit is onze stad, onze strijd, er zijn groeperingen die deze strijd al jarenlang voeren, kaap die strijd niet.

Dit is onze stad, onze strijd, en er zijn groeperingen die deze strijd al jarenlang voeren. Kaap die strijd niet

Goed, nu ken je Seals een beetje. De meeste inwoners van Ferguson kenden Seals al sinds 9 augustus 2014, de dag waarop Mike Brown werd vermoord door politieagent Darren Wilson. Ze kenden hem van zijn aanval op agenten als ex-politiechef die kort na Browns dood met een ‘I am Darren Wilson’-bandje pronkte. En dus van zijn veroordeling van demonstranten van buiten de stad, die met hulp van de media de stem werden van een beweging die ze niet waren gestart.

Bekend is Seals ook van de klap die hij vorig jaar uitdeelde aan DeRay Mckesson, een schooldirecteur uit Minneapolis, die ongeveer een week nadat de protesten begonnen in Ferguson arriveerde en hét gezicht van de zwarte beweging werd. Hij haalde in mei 2015 zelfs de cover van Seals beschuldigde Mckesson – die tegen die tijd allang weer uit Ferguson vertrokken was – ervan de Fergusonbeweging te hebben gekaapt, terwijl hij geen aandacht had voor de berooide lokale activisten die nog altijd door de politie werden nagejaagd, beboet en gevangengezet.

De media hielden zich inmiddels alweer met andere dingen bezig. Ze hadden Ferguson als stad verlaten, maar als merk omarmd, en richtten zich vooral op Black Lives Matter. En zo kon het gebeuren dat Seals na zijn dood ten onrechte tot lid van die beweging werd bestempeld.

Wie Seals was

St. Louis, waar Ferguson deel van uitmaakt, is een metropool die als een dorp aanvoelt. Als er iemand wordt vermoord, kent bijna iedereen wel familie of vrienden van de overledene. Het doet dan ook pijn over Seals te schrijven als de zoveelste op de lange lijst mensen die te vroeg zijn heengegaan.

Seals was geen vriend van me, wel een kennis. Ik heb hem een paar keer bij demonstraties ontmoet, we volgden elkaar op Twitter en hadden gemeenschappelijke vrienden. Een daarvan is een schrijver uit St. Louis die werkzaam is in de hiphopindustrie.

Op 6 september was ik bij mijn vriend Umar Lee, die verslag heeft gedaan van de demonstraties in Ferguson, toen BGyrl me een bericht stuurde. ‘Vannacht heeft iemand Darren Seals vermoord,’ schreef ze. Ik las de tekst hardop voor.

Fucking St. Louis,’ zei Umar, terwijl hij zijn hoofd schudde om de zoveelste gewelddadige dood, een zoveelste stem die het zwijgen was opgelegd en de gruwelijke vertrouwdheid die de gebeurtenis opriep. En ja, St. Louis is geen plek om mee te spotten. Als je zijn politieke realiteit probeert te negeren, zal hij je er persoonlijk aan herinneren – zal hij hypocrieten woedend opjagen als ware hij een geest.

Terug naar Seals. En wat die steeds benadrukte tot hij stierf – hoe graag mensen ook wilden dat hij ermee ophield. Dat St. Louis de hoop is én het kapen daarvan, dat St. Louis de groep Fergusondemonstranten is – door BGyrl en Seals ‘ACTORvists’ genoemd – die de stad had verlaten om het land door te reizen, te spreken en te werken voor ngo’s en geld te verdienen terwijl de grote meerderheid van de lokale demonstranten in de gevangenis zat, dagvaardingen afwachtte, haar banen kwijtraakte en dakloos werd.

Seals werd ervan beschuldigd jaloers te zijn, maar dat was hij niet. Hij was boos. Hij wilde een door zwarten geleide, onafhankelijke beweging die zich bezighield met wat er speelde in St. Louis. Hij was woedend vanwege de uitbuiting van zijn gemeenschap door buitenstaanders.

Een kleine groep activisten komt samen voor de McDonalds om zich voor te bereiden voor een avond van protest in Ferguson op 12 augustus, 2015. Foto: Lucas Jackson / Reuters

Wat Seals beweerde

Nu komen we bij wat Seals vlak voor zijn dood aan het onderzoeken was. Met anderen deed hij jarenlang pogingen geldsporen te volgen van organisaties die in naam van Ferguson opereerden naar inwoners van diezelfde stad. Nog altijd zijn er geen duidelijke antwoorden op de vraag of en aan wie de financiering door lokale en externe partijen is toegewezen. Wel is duidelijk dat er een enorme discrepantie bestaat tussen wie er betaald worden om Ferguson landelijk te vertegenwoordigen en wie elke dag te maken hebben met de problemen in diezelfde plaats.

Een voorbeeld. Op 27 augustus werd door MTV een typisch Fergusonpanel samengesteld. Het bestond uit vijf zwarte sprekers en een witte vrouw genaamd Holly Fetter, die aangekondigd werd als ‘ally organizer.’ Niemand die in of in de buurt van Ferguson woonde, was uitgenodigd. ‘Wat is een ally organizer?’ appte ik BGyrl. ‘Alweer Ferguson zonder Ferguson,’ appte ze terug.

Fetter werkt voor een organisatie die heet. Dat is een liefdadigheidsinstelling geleid door, naar eigen zeggen, rijke mensen tussen de 18 en 35 jaar die hun geld willen inzetten voor het algemeen belang. Hoewel de organisatie nooit contact gehad zegt te hebben met de familie Brown, zamelt ze wel in diens naam geld in. Tussen oktober en december 2014 zegt de club 200.000 dollar te hebben uitgegeven aan Ferguson. Resource Generation beweert bovendien in 2015 meer dan 1 miljoen dollar te hebben geïnvesteerd in ‘black-led organizing.’

Hoewel de organisatie nooit contact gehad zegt te hebben gehad met de familie Brown, zamelt ze wel in diens naam geld in

Een kaart waarop de uitgaven van Resource Generations per gebied te bekijken zijn, maakt echter duidelijk dat een klein gedeelte van het geld daadwerkelijk in St. Louis terechtgekomen is, terwijl dat toch een van de inzamelingdoelen heet te

BGyrl postte informatie over de groep op haar en op de website Hands Up Don’t Shoot. Ze postte ook een document waarin te lezen is welke initiatieven ter verbetering van de rechten van de zwarte bevolking in St. Louis zouden worden Daaronder: financiële steun voor Fergusondemonstranten, behandeling voor mensen met een posttraumatische stressstoornis en de lancering van onafhankelijke media in St. Louis.

Waar dit geld is gebleven, valt niet te achterhalen. Wat we wel weten, is dat als een van deze initiatieven daadwerkelijk tot stand is gekomen, daar bar weinig van te merken is. De activisten van St. Louis krijgen nog steeds te weinig geld, het gebrek aan middelen in overwegend zwarte buurten is enorm en de worden door de nationale media nog altijd systematisch genegeerd, totdat er sprake is van een echte crisis – zoals de dood van Seals.

Darren Seals (midden) wacht op het oordeel van de jury over zaak Michael Brown voor het politie station in Ferguson. Foto: Robert Cohen / St. Louis Post-Dispatch via AP

Wat Seals wilde

Een van de laatste dingen die Seals tweette, was een link naar een met BGyrl. Seals noemde het ‘het enige interview waarin de waarheid wordt verteld over Black Lives Matter en het kapen van Ferguson.’

Het interview met BGyrl is interessant voor wie het Fergusonverhaal vanuit een ander perspectief wil bezien – dat van St. Louis. Ook interessant is het om naar Seals’ om daar zijn eigen woorden te lezen – ook al zijn die woorden niet altijd even prettig om te lezen. Zijn taal is soms homofoob en vrouwonvriendelijk, zijn aanvallen op andere activisten soms kleingeestig en onterecht.

Maar tegen zijn belangrijkste stelling – dat zwarte gemeenschappen in St. Louis in de steek zijn gelaten door een nationale beweging die bekendheid kreeg door de naam Ferguson te gebruiken – valt weinig in te brengen.

En door de moord op Darren Seals worden we er eens te meer op gewezen dat er geen excuus is voor het negeren van inwoners wier zware levens representatief zijn voor de echte problemen in St. Louis: armoede, moord, discriminatie en meer. Er is geen excuus voor het in de steek laten van de zwarte gemeenschap van St. Louis, die al bestond voordat Brown werd vermoord, en nog altijd bestaat.

‘Slapen is het nieuwe waken,’ was Seals’ vlak voordat hij stierf, waarmee hij verwees naar de hypocrisie binnen Black Lives Matter en andere groeperingen die zich inzetten voor de rechten van zwarte mensen. Ik kende Seals niet goed, maar ik weet dat hij zou willen dat jullie zijn woorden lezen.

Hij wilde mensen wakker schudden.

Dit verhaal is vertaald uit het Engels door Laura Weeda.

Correctie: In een eerdere versie stond per abuis dat Seals begin dit jaar een klap uitdeelde aan Mckesson. Dat moet vorig jaar zijn, en is aangepast.

Lees ook:

Je kunt pas een ‘echte Amerikaan’ zijn als je wit bent gemaakt Donald Trump is de eerste moderne openlijke ‘witte suprematie’-kandidaat van een van de grote partijen in de VS. Voor hem is witheid een wapen. Daarmee brengt hij Amerika terug naar de achttiende eeuw. Lees mijn analyse hier terug Waarom zoveel Amerikanen een hekel hebben aan Hillary Clinton Weinig Amerikaanse presidentskandidaten stonden zo laag in de peilingen als Hillary Clinton. En weinig kandidaten waren zo impopulair als zij. Hoe komt dat? Lees mijn verhaal hier terug In de cel komen omdat je broek te laag hangt, deze advocaat wil daar wat aan doen Dit verkiezingsjaar spreek ik onbekende Amerikanen die campagne voeren om hun stad of straat beter te maken. Vandaag spreek ik een advocaat die opkomt voor arme Amerikanen die door kleine kwesties in grote problemen komen. Lees het verhaal van Arjen van Veelen hier terug