Het Britse parlement moet toestemming geven voor Brexit, en zal dat ook doen

Vandaag oordeelde de Hoge Raad in Londen dat de Britse regering eerst het parlement om toestemming moet vragen voor het vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. Nu ben ik niet de juiste persoon om het over de juridische basis van deze uitspraak te hebben, maar je begrijpt: dit is een enorme klap voor de regering.

De regering zei steeds maar weer dat ze zelf mag beslissen wanneer ze Artikel 50 – een Europese bepaling waarmee een lidstaat zijn lidmaatschap kan beëindigen – in werking wil stellen.

Maar wat zijn de waarschijnlijke consequenties van het oordeel? Ondanks boze kreten uit het Brexitkamp over Het Grote Verraad van de gevestigde orde ten opzichte van het Britse volk, denk ik niet dat dit het einde van Brexit inluidt.

Waarom dit niet het einde van Brexit is

Allereerst gaat de regering in beroep tegen de uitspraak, zodat het Supreme Court er zich volgende maand over kan buigen. En zelfs als de Britse regering de zaak dan nog verliest, is de kans klein dat het parlement alsnog Artikel 50 weigert toe te passen.

Kiezers hebben de belangrijkste beslissing al gemaakt – om te vertrekken – en parlementsleden snappen dit en zullen het tij daarom niet keren. (In ieder geval geldt dit voor 70 procent van het totaal aantal kiesdistricten, waar voor Brexit is gestemd. Elk parlementslid dat dit negeert, is niet slim bezig.)

Deze uitspraak gaat dus over het proces van wat er met de beslissing van het volk wordt gedaan, en over de noodzaak voor democratische controle en parlementaire soevereiniteit – niet over de beslissing zelf.

Ervan uitgaande dat Theresa May het parlement simpelweg gaat vragen om op een eenvoudige motie te stemmen, zodat het triggeren van Artikel 50 mogelijk wordt (in plaats van een heel pakket aan wetten), is de kans groot dat er eigenlijk niets verandert. Artikel 50 wordt gewoon in werking gesteld en waarschijnlijk ook zelfs voor de beloofde periode, eind maart.

Wat er wel verandert

Wat wél verandert is dat alle discussies over Artikel 50 veel transparanter worden. Parlementsleden zullen eisen dat de regering verslag doet van alle gebeurtenissen. Ze moet haar onderhandelingspositie uitleggen. En dat op een manier die ze niet had voorzien.

De uitkomst van het referendum zal dus niet veranderen, maar hoe de regering ermee omgaat wel. En daarover zal de belangrijkste parlementaire stemming uiteindelijk gaan: over de deal waar de regering aan het eind van de rit mee aankomt.