Haar neef Juan belde. Hij zat in de problemen, ze moest direct 800 dollar overmaken. De volgende dag waren zijn problemen nog groter. Opeens belde ene Ramón dat ze nog eens 700 dollar moest sturen. 1.500 in totaal, dan zouden ze haar neef verder met rust laten.

Dat geld kon Ramón vergeten, ze was naar de politie gegaan. Daar staat ze nu al anderhalf uur in de rij, leunend op haar wandelstok. Stoelen die haar worden aangeboden, wijst ze af. Ze is bang dat iemand haar plek in de rij inpikt. Haar dochter scrolt met haar linkerhand door haar telefoon, veegt met haar rechterhand het kwijl van haar vader af.

Op de voordeur van het politiebureau hangt een A4’tje: ‘Sorry, no more candy.’ Het is de dag na Halloween, de dag dat ik aankwam in Los Angeles. Ik ben hier om te onderzoeken hoe racistische stemwetten ervoor zorgen dat een groot deel van de bevolking, juist in de staat met de meeste kiesmannen van Amerika, niet mag stemmen tijdens de presidentsverkiezingen deze week.

‘Veel mensen zijn zó op zichzelf aangewezen, dat ze het geloof in hulp verliezen’

Toen ik een paar weken terug in New York sprak met een man die precies dit probleem in zijn eigen gemeenschap probeert aan te kaarten, had hij me bij mijn schouders gepakt en gezegd: ‘Racisme is niet ons grootste probleem. Apathie is ons probleem, ze vergiftigt elke menselijke interactie. Veel mensen zijn zó op zichzelf aangewezen, dat ze het geloof in hulp verliezen. Probeer voor de grap maar eens aangifte te doen van een klein misdrijf.’

Dat heb ik geweten. Op de eerste dag in Los Angeles raakte ik mijn tas kwijt en besloot ik aangifte te doen. Een gang langs drie politiebureaus bracht me uiteindelijk in Inglewood, een stad net ten zuiden van Los Angeles. Omringd door winkels waar je geld kunt lenen om iemand uit de gevangenis te kopen, staat het politiebureau.

Daarbinnen ademt alles overwerktheid. De prullenbakken puilen uit, als de deur naar de verhoorkamer te hard dichtslaat, verschuiven de stapels papieren op de balie. In de rij staan twaalf mensen, er zijn maar twee agenten om hun aangiften op te nemen. Een derde loopt langs om te controleren of iedereen wel goed staat. ‘Is hier iemand die iemand komt ophalen uit de gevangenis? Iemand die een boete komt betalen? Contactverbod, iemand? Mensen voor het huiselijkgeweldspreekuur? Nee? Oké, dan gaan jullie hier nog wel even staan.’

De agent hoort het verhaal van de tante van Juan aan. ‘Mevrouw, u bent zo al de vierde vandaag. In dit land heeft iedereen rechten. Je kunt niet zomaar geld geven en het dan terug gaan vragen. Juan heeft het recht te zeggen dat je het niet terugkrijgt. Het enige wat je kunt doen is je neefje aanklagen.’

Ze haalt haar schouders op. ‘Maar agent, hoe kom ik aan een advocaat?’ Hij wijst naar de deur met ‘no more candy’ erop. ‘Stap in je auto, ga de snelweg op, daar staan genoeg advertenties in de berm, kies maar eentje uit. Volgende!’

‘Stap in je auto, ga de snelweg op, daar staan genoeg advertenties in de berm, kies maar eentje uit. Volgende!’

De vrouw hinkt naar het toilet, ik volg de dochter en vader naar buiten - ik zit hier wederom bij het verkeerde bureau, zei de agent toen ik na twee uur wachten aan de beurt was. Buiten wacht de dochter, haar vader staat geparkeerd in de schaduw.

Ze heeft een tatoeage op haar kaak, draagt een muts ondanks het geweld van de lage middagzon. Ze wenkt me. ‘Je komt hier niet vandaan hè? Je moet naar het bureau op Pacific.’ Dan: ‘Hoorde je het net, daarbinnen? Ik zei al tegen mijn moeder dat ze haar niet gingen helpen, maar ze wilde toch gaan. Je moet het zelf doen.’

Dan trekt ze een blaadje uit haar zak met namen en telefoonnummers erop, ik gok van advocaten. ‘Ik had zelf al een rondje gemaakt, die op dat billboard naast de Wing Stop leek me wel een betrouwbare.’

Lees ook deze verhalen over de Amerikaanse verkiezingen:

Amerika: Een democratie die het stemrecht van zes miljoen mensen heeft afgepakt Bij de Amerikaanse verkiezingen kunnen zes miljoen mensen niet stemmen. Ze zijn (ex-)gedetineerd en hebben daarom hun stemrecht verloren. Ik reisde naar Amerika om de invloed op de democratie te peilen. Lees het verhaal van Jurriaan van Eerten hier terug De uitkomst van de Amerikaanse verkiezingen staat al vast (ongeacht de winnaar) Ik weet niet in welk Amerika ik op 9 november wakker word. Ik weet wel dat het niet door de verkiezingsuitslag zal worden gevormd. De door Donald Trump gesteunde campagne van intolerantie en wit-racistisch geweld speelt een veel grotere rol. Lees het verhaal van Sarah Kendzior hier terug Door deze politieke horrorclown is Hillary’s Halloween dit jaar onvergetelijk Deze zomer sprak ik filmmaker Josh Kriegman. Zijn documentaire over Anthony Weiner leek aanvankelijk vooral te plaatsen in de categorie bizar politiek entertainment. Maar nu de FBI-mails op zijn computer aan die van Hillary Clinton worden gelinkt, is het menens. Tijd voor een gesprek over politiek en journalistiek in scandaleuze tijden. Lees het interview van Rick de Gier hier terug