Woensdagmorgen werd bekend dat Republikeins presidentskandidaat Donald Trump de Amerikaanse verkiezingen heeft gewonnen. Op De Correspondent publiceerden we verschillende stukken over deze historische gebeurtenis:

Maar niet alle thema’s kunnen met onze kleine redactie beschreven worden. De ironie van een gebeurtenis als deze is dat die vaak het beste naar boven haalt bij de scherpste geesten en fijnste pennen uit de journalistiek.

Hieronder daarom enkele belangrijke analyses en opiniestukken, geselecteerd door correspondenten. Wij zullen deze lijst de komende dagen blijven updaten. Onder het stuk kun je journalistiek delen die we volgens jou niet mogen missen om de gebeurtenissen te begrijpen.

Wat de verkiezingsuitslag pijnlijk blootlegt Moeten we dit economisch verklaren, of cultureel? Waren dit de verliezers van de globalisering of juist mensen met een wat hoger inkomen?
Dit (lange) artikel van Vox.com biedt een vrij ultieme duiding. Antwoord van de auteur: ‘It’s the racism, stupid.’ Hoe graag linkse mensen ook willen geloven dat we dit kunnen oplossen met wat meer herverdeling - de data laten echt wat anders zien. (Rutger Bregman) Lees hier het verhaal van Zack Beauchamp op Vox terug De Verenigde Staten is nog steeds het land van rassenscheiding Heftige column van Jamelle Bouie, politiek commentator van Slate. Zijn duiding van Trumps overwinning is dezelfde als bovenstaande van Vox, maar Bouie verwoordt het pijnlijker en persoonlijker. ‘Pundits and observers will attribute Trump’s win to “populism” or his “anti-elite” message. This is nonsense. Trump ran for president as a nationalist fighter for white America.’ (Maurits Martijn)
 Lees hier het verhaal van Jamelle Bouie in Slate terug Het probleem? Hillary Clinton Journalist Thomas Frank veegt in The Guardian de vloer aan met de Democraten. Zij zijn volgens Frank verantwoordelijk, want ze kozen de slechtst denkbare kandidaat om het monster Trump eronder te krijgen. ‘Maybe it’s time to consider whether there’s something about shrill self-righteousness, shouted from a position of high social status, that turns people away.’ (Lucien Hordijk) Lees hier het verhaal van Thomas Frank in The Guardian terug Het probleem (2): een onderschatting van het populisme In plaats van boos te tweeten, schrijft Bas Heijne in NRC, kunnen we volgens hem beter nadenken hoe we Trump (en het populisme) écht kunnen begrijpen. Trump heeft volgens Heijne niet opeens gewonnen, hij spreekt een breed electoraat aan dat veel te lang genegeerd is. Om over na te denken: hoe zouden we dit in Nederland moeten aanpakken? (Andreas Jonkers, eindredacteur)
 Lees hier de column van Bas Heijne in NRC Handelsblad terug Het probleem (3): de media Alle mooie infographics, big data-analyses en andere technologische snufjes op de redacties van Amerikaanse media hebben niks geholpen om de verkiezingen en uitslag te duiden, betoogt The New York Times. Terwijl ‘wij,’ de media, zo gefixeerd waren op peilingen en cijfertjes, hebben we gefaald om naar mensen te luisteren, om hun woede te leren begrijpen en om een antwoord te geven op onderbuikgevoelens. (Maaike Goslinga, International Editor) Lees het verhaal van Jim Rutenberg in The New York Times hier terug Het probleem (4): de treurnis van de witte arbeidersklasse (of chaos die chaos voortbrengt) Frans Verhagen schetst in De Groene Amsterdammer de wereld van de Amerikaanse witte arbeidersklasse. Mensen die zich buitengesloten voelen en het succes van Trump verklaren. Hij beschrijft onder meer hoe miljoenen Amerikanen verslaafd raakten aan heroïne in conservatieve staten als Texas, Oklahoma, Missouri en Indiana. ‘Het drugsgebruik is een symptoom van de erosie in de wereld van blanke arbeiders en mijnwerkers die tot voor kort een middenklassenbestaan leidden. Ze zoeken verdoving.’ (Yara van der Velden, beeldredacteur)
 Lees het verhaal van Frans Verhagen in De Groene Amsterdammer Het probleem (5): de kloof tussen stad en platteland Met dank aan een lid van De Correspondent kwam ik dit fenomenale stuk tegen van David Wong (pseudoniem van de schrijver Jason Pargin, oprichter van Cracked.com). De titel, How Half of America Lost Its F***king Mind, kan je even op het verkeerde been zetten: hier komt weer zo’n analyse over waarom Trumpstemmers allemaal idioten zijn. Het tegendeel is waar: op zeer originele wijze en in glasheldere taal beschrijft hij de belevingswereld van Trumpstemmers. Hij vertrekt vanuit de these dat de uitslag bepaald is door de kloof tussen stad en platteland. Dan laat de auteur zien hoe het Amerikaanse platteland decennia aan zijn lot is overgelaten en inmiddels een cultureel en sociaal-economisch woestijnlandschap is. Tegelijkertijd kijken de stedelingen neer op alles wat ruraal Amerika typeert: de wapens, de waarden, de mensen zelf. Een stem op Trump was een dikke middelvinger naar die elites. Na het lezen van dit stuk snap je veel beter waarom. Lees hier het verhaal van David Wong in Cracked terug Maar: heeft de journalistiek nog wel een functie in het Trumptijdperk? In dit artikel - twee dagen voor de verkiezingen gepubliceerd - probeert hoogleraar journalistiek Jay Rosen te begrijpen welke rol de journalistiek heeft gespeeld bij het succes van Donald Trump. Rosen trekt in dit mijmerende stuk geen harde conclusies, maar doet wel een paar belangrijke observaties. Zoals deze: ‘A political campaign intended to erode people’s trust in facts is an attack on the very possibility that journalists can inform those people.’ (Maurits Martijn)
 Lees hier het verhaal van Jay Rosen op Press Think terug Hoe zal een presidentschap van Donald Trump eruitzien? Ik ken Evan Osnos als Chinacorrespondent die het land in al zijn wonderlijkheid - positief en negatief - uitlegde. Hij verslaat nu voor The New Yorker de Amerikaanse politiek - goede schrijver, sterke stukken. Dit stuk ook, van september, dat draait om de vraag hoe een presidentschap van Donald Trump eruit zou zien. Heel makkelijk voorstelbaar is dat niet - met Hillary Clinton wist je ongeveer wat je kreeg, Trump is ‘uncharted territory’. Elke politicus krijgt te maken met de smalle marges van de politiek - de bewegingsonvrijheid die elk land heeft. Daarentegen: voor Amerika, het machtigste land ter wereld, zijn die smalle marges het breedst. En al helemaal met een man die niet bepaald geneigd lijkt tot conservatisme. Maar hoe breed? Osnos is niet optimistisch dat het zal meevallen. ‘[C]ampaigns offer a surprisingly accurate preview of Presidencies.’ (Michiel de Hoog) Lees hier het verhaal van Even Osnos in The New Yorker terug Namen en rugnummers Donald Trump gaat ‘t natuurlijk niet alleen doen. Want hoewel Trump redelijk moeite had goede mensen te vinden die met hem campagne wilden voeren, nu hij heeft gewonnen, staan Republikeinen volgens Eli Stokols van Politico in de rij. Politico stelt dat een van de eerste dingen die hij gaat doen, nieuwe rechters in het Hooggerechtshof benoemen is. En, belangrijk: dat het Trump zelf, en niet invloedrijke Republikeinen die al lang in Washington rondlopen, is die gaat bepalen wie op welke ministerspost komt. (Anna Vossers, eindredacteur) Lees het verhaal van Eli Stokols op Politico terug Eén ding is zeker: Trump is een regelrechte ramp voor het klimaat Brexit was al niet zulk goed nieuws voor de wereldwijde strijd tegen klimaatverandering, Trump is nog veel erger. Op Vox legt Brad Plumer precies uit wat het probleem is. Trump heeft klimaatverandering een Chinese samenzwering genoemd, hij is van plan Obama’s verstandige klimaatbeleid uit te wissen, en hij wil de Amerikaanse steun voor het klimaatverdrag van Parijs terugtrekken. De CO2-uitstoot van Amerika zou omhoogschieten als steenkoolliefhebber Trump zijn zin krijgt, en omdat zijn partij een meerderheid heeft in de Senaat en in het Huis van Afgevaardigden, hebben zijn plannen een grote kans van slagen. (Jelmer Mommers) Lees hier het verhaal van Brad Plumer op Vox terug Of overdrijven we een beetje? Tim Urban, van het blog Wait but Why, geeft een aantal overtuigende redenen waarom het presidentschap van Trump niet zo erg is als het lijkt. En passant wijst hij fijntjes op een aantal redeneerfouten in de soms heftige eerste reacties op de verkiezingsuitslag. Want: ‘If we want to make the best of this, we need to ask a question: Why did those 50 million people vote for Trump?’ (René Clerc, projectleider) Lees hier het verhaal van Tim Urban op Wait But Why terug Geen paniek Raak niet in paniek,’ schrijft David Wong op Cracked.com. ‘Althans, niet al te lang.’ Natuurlijk komt Trumps overwinning als een schok, maar vergeet niet dat de meerderheid van de Amerikanen progressieve standpunten heeft als het gaat om homohuwelijken, abortus, gun control, gezondheidszorg, klimaatverandering en immigratie. De Amerikaanse politiek golft altijd heen en weer, en over twee jaar zijn er weer verkiezingen. (Bart de Koning) Lees het verhaal van David Wong op Cracked.com hier terug Amerikaans populisme: gevaarlijk óf noodzakelijk Het Amerikaanse populisme, daar is niets nieuw aan. Sterker nog, het is oude wijn in nieuwe zakken. Dat schrijft Micheal Kazin in Foreign Affairs, een blad dat gespecialiseerd is in het Amerikaanse buitenlandbeleid. Kazin plaatst met dit artikel een maand voor de verkiezingen het populisme van Trump in historisch perspectief. Dat volgens hem gevaarlijk kan zijn óf juist noodzakelijk. De tijd zal het leren. (Heiba Targhi Bakkali) Lees hier het stuk van Michael Kazin in Foreign Affairs terug We hebben nu niet meer boosheid nodig, maar empathie Een vreemdeling in je eigen land, zo moet het voor veel Amerikanen voelen na de uitslag van de presidentsverkiezingen. Maar veel Trumpstemmers voelen zich al jarenlang niet meer thuis in hun eigen land. Wat is hun verhaal? Socioloog Arlie Hochschild bracht vijf jaar door in Louisiana met mensen die ze in haar linkse bubbel nooit tegen zou komen. Ze ging in gesprek, luisterde en tekende hun achterliggende verhaal op in het boek Strangers in Their Own Land. Dit interview van Vrij Nederland met haar laat prachtig zien: wat we nu nodig hebben is niet meer boosheid, maar meer empathie. (Sanne Blauw) Lees het verhaal van Marco Visscher in Vrij Nederland hier terug Wat moet Europa met deze uitslag? Mark Leonard, directeur van de European Council on Foreign Relations, verkent in dit stuk in welke wereld Europa wakker is geworden na de verkiezing van Donald Trump. In mijn ogen is hij realistisch, gaat uit van wat bekend is over Trumps buitenlands beleid en stelt vast dat Europa meer zal moeten doen om de eigen belangen te behartigen en de eigen veiligheid te verzekeren. Dit is niet waar velen op zitten te wachten. Pech, Trumps Amerika komt niet helpen. Ook de nationalistische, anti-Europakrachten zijn gebaat bij een sterker Europa. (Marc Chavannes) Lees hier het stuk van Mark Leonard voor Project Syndicate terug

De komende dagen zullen wij dit overzicht blijven aanvullen.