Mijn zoon en zijn klasgenoten zijn bang voor Donald Trump. Zo stellen zij zichzelf gerust

Klasgenoot F. is volgens mijn twaalfjarige zoon ‘een ontzettende opschepper, maar wel heel aardig.’ F. weet ook alles over Amerika.

Bijvoorbeeld dat je wel drie miljoen - misschien wel drie miljard! - dollar van iemand kunt krijgen als-ie heel hard een bal tegen je hoofd gooit. ‘Daar maken ze dan een rechtszaak van. Dat is heel normaal in Amerika.’

Amerika-expert F. was afgelopen woensdag voor mijn zoon en zijn vriend D. dan ook de aangewezen persoon om de overwinning van Donald Trumps mee door te nemen. ‘Na de eerste zwarte president heeft Amerika nu ook de eerste oranje president,’ had F. gezegd.

Daar hadden ze heel hard om moeten lachen. Wat fijn was, want aan het ontbijt had ik gezien dat mijn zoon zich erg ongemakkelijk voelde over de uitslag. Ik had dat nog verergerd door hem die cynische tweet te laten lezen die massaal gedeeld werd:

‘Go ahead vote for the man with the loud voice that hates minorities, threatens to imprison his opponents, doesn’t give a fuck about democracy, and claims he alone can fix everything. What could possibly go wrong?

Daarbij: had Barack Obama niet gezegd dat het een heel slecht idee was dat Trump straks op de ‘nuclear button’ kon drukken?

Mijn zoon had het allemaal goed onthouden en was duidelijk op zoek naar geruststelling. Ik kwam niet veel verder dan dat Trump dat soort belangrijke beslissingen nooit alleen neemt. En dat niemand gebaat is bij een oorlog.

Weet je dat hij van plan is om de riolering in heel Amerika te gaan vervangen?

Gelukkig waren er de grappen van F. Maar in de klas zweepte een van de docenten de angst weer op. Ze had verteld dat er in Europa steeds meer geluiden opgaan om de dienstplicht weer in te voeren. En passant was de nucleaire deal tussen Iran en Amerika nog even voorbij gekomen, zo maakte ik op uit het verslag van mijn zoon.

Op de telefoon van F. waren de drie in de pauze verwoed op zoek gegaan naar wat meer informatie over Donald Trump. Wat wilde die man nou precies? Die muur tegen de Mexicanen, dat vonden ze echt belachelijk. En dat hij ‘niks aan het klimaat doet’ ook.

Tot zichtbare opluchting waren ze ook ideeën tegengekomen die heel redelijk klonken. ‘Weet je dat hij van plan is de riolering in heel Amerika te gaan vervangen?’ zei mijn zoon bijna stralend tegen me. Het leek een dappere poging zichzelf en mij gerust te stellen.

Ruim een week geleden hoorde ik Eva Jinek op de radio vertellen dat veel Amerikaanse kinderen in de stress zaten over de aanstaande verkiezingen. Toen ik het hoorde, leek het me een aangedikt Amerikaans verhaal. Waren kinderen daar echt zo mee bezig?

Maar toen ze vertelde dat een van de kinderen die ze had geïnterviewd heel bang was dat haar vriendin – een immigrant- het land uitgezet zou worden, begreep ik het opeens veel beter. En toen ik zag hoe mijn zoon en zijn vrienden reageerden al helemaal.

Ik hoop dat de geruststellende werking van een goed rioleringsplan nog lang blijft doorwerken. Vooral bij de kinderen in Amerika.

Lees ook: