Amerikaanse televisie, de ochtend na de verkiezingen:

  • Op één verkoopt iemand prostaatpillen: als je nú belt, krijg je er een koekenpan bij.
  • Op twee wringt Maury Povich vakkundig het laatste beetje waardigheid uit een ruziënd stel: ‘Is my fiancé selling his body for steak and shrimp? Test him!’
  • Op drie brengt Fox News een analyse die neerkomt op: ‘Ik zei het toch.’
  • Op vier bericht een lokale zender over ‘rellen’ in het centrum van Los Angeles: een paar duizend mensen protesteerden vredig, een enkeling zette een prullenbak in de fik.

Televisie uit, auto in. Vijf uur stilstaan op de snelweg vanwege anti-Trumpdemonstranten die alle afritten blokkeren. Op de enige radiozender die werkt luisteren naar een zelfbenoemd economical priest die vindt dat we gewoon geld moeten blijven lenen. God zal ons elke zeven jaar zegenen zodat we alles terug kunnen betalen.

Na uren luisteren naar kredietjezus thuiskomen, hangen met de tuinman van de buren - een Mexicaan wiens uiterlijk de inspiratie voor Supermario moet zijn geweest. Hij heeft elke dag verhalen, maar vandaag wil hij het nergens over hebben. Hij wil wel een zakje zwoerdjes delen, gebakken door zijn vrouw.

‘Onze eerste vrouwelijke president!’

Twee weken zit ik nu in Los Angeles, net buiten het centrum, in het zwembadhuisje van een Colombiaans stel dat elke ochtend een Ferrero Rocher op mijn deurmat zet. Vanochtend stond er geen. Wat me ook opviel: ik zag de overbuurvrouw nergens.

Aan de overkant van de straat, deels verscholen achter een immense bougainville, zit ze elke ochtend precies tien minuten op de veranda met haar gezicht in de zon. Daarna roept ze haar hond en gaan ze lopen. Ze wil elke ochtend weten hoe het met me is, met een grote grijns meldt ze daarna dat het een mooie dag wordt.

‘Het wordt een mooie dag!’

Vanwege een jetlag en het Nederlandse werkritme heb ik hier nog geen zonsopgang gemist. Maar hoe vroeg het ook is: zodra de overbuurvrouw het huis verlaat, heeft ze haar hoogste hakken aan, haar kokerrok strak geperst, haar haren perfect in een staart.

Vroeg op verkiezingsavond tref ik haar nog voor het zwembadhuisje, haar hond is de straat overgestoken. ‘Sorry, hij is wild, zal wel opgewonden zijn. Onze eerste vrouwelijke president!’ Ze bukt onhandig vanwege haar kokerrok, steekt met het hondje de straat over en roept over haar schouder: ‘Het wordt een mooie dag!’

Maar het is Donald Trump die wint. ‘s Nachts maak ik nog een rondje door de buurt. Op de heenweg hoor ik zijn overwinningsspeech door het open raam van de overbuurvrouw. Op de terugweg gehuil.

‘Ik durf alleen te denken wat ik denk omdat ik weet dat God vergeeft’

Het is intussen donderdagavond, bijna 48 uur na de uitslag. De tuinman praat weer honderduit, de verhuurders brengen weer Ferrero Rochers. Maar de buurvrouw is niet meer buiten geweest. Haar man liet de hond uit, haar stoel in de zon bleef leeg.

Vlak voor ik naar bed ga, zit ik met een bak thee op de stoep voor het huis. Vanaf de overkant wordt geroepen. Het is de overbuurvrouw, in een joggingbroek, op slippers. Ze leunt op haar man, hun armen om elkaar heengeslagen. Ze wil weten hoe het is.

Met haar is het goed. Ja, nee, echt. Het is een goede dag. Dan staart ze naar haar voeten. ‘Ik ben bang. Niet voor de toekomst, maar voor mijn eigen gedachten.’ Ze begint een kruisje te slaan, maar laat halverwege haar hand zakken. ‘Trump. Ik durf alleen te denken wat ik denk omdat ik weet dat God vergeeft.’


Al onze verhalen over o.a. media, maatschappij en beeldvorming in je mail ontvangen? Je kunt je hier inschrijven voor onze maatschappij & hiphopnieuwsbrief. We versturen hem om de week, met elke keer een overzicht van al onze eigen producties, plus een overzicht van de mooiste verhalen en video’s uit andere media. Schrijf je hier in

Lees ook:

Hoe discriminerende stemwetten de Amerikaanse verkiezingen beïnvloedden De uitslag van de Amerikaanse verkiezingen werd door velen verklaard vanuit de kloof tussen hoog- en lageropgeleiden, of de kloof tussen arm en rijk. Maar de cijfers laten nog een ander verhaal zien: het verschil dat er echt toe deed, is dat tussen wit Amerika en de rest. Lees het verhaal van Inge Oosterhoof en mij hier terug Hoe we de angsten van witte mensen serieus kunnen nemen Nu Donald Trump de verkiezingen gewonnen heeft, moeten we ook naar het Nederlandse populisme kijken. En vooral: hoe het politieke midden dat voedt. Ik doe een suggestie. Lees het verhaal van Malique Mohamud hier terug Mijn zoon en zijn klasgenoten zijn bang voor Donald Trump. Zo stellen zij zichzelf gerust Niet alleen volwassenen maken zich zorgen over de verkiezing van Donald Trump tot president van Amerika. Ook kinderen hebben er stress van, ontdekte ik bij mijn zoon. Gelukkig vonden hij en zijn (brug)klasgenoten er iets op. Lees de column van Marilse Eerkens hier terug